του Αντώνη Κάλφα
Η βόρεια Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν λίκνο της βίας και του ακροδεξιού τραμπουκισμού: από τις επιδόσεις του κατοχικού δοσιλογισμού και τις φιλοναζιστικές ομάδες μέχρι και τη δολοφονία του Λαμπράκη - για να μείνω μόνο σε σπουδαία ορόσημα της πολιτικής ζωής της κατοχικής και της μετεμφυλιακής περιόδου.
Ας μην ξεχνάμε πως η Κατερίνη είναι για τους ναζί πηγή πληροφοριών και το κέντρο γύρω από την εγκληματική δράση των δυνάμεων κατοχής. Στην πόλη δραστηριοποιείται ο B. Locher, υπεύθυνος για την εκτέλεση των 13 ελλήνων πολιτών στον Τρίλοφο (17 Ιουλίου 1943) ενώ την ίδια χρονιά ιδρύεται η «Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση Κατερίνης, Πιερίων και Ολύμπου», μία ακόμη οργάνωση που κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος με τον ΕΕΣ (Εθνικό Ελληνικό Στρατό) και στην οποία έδρασε ο γνωστός εθνικοσοσιαλιστής και συνεργάτης του Πούλου Ξενοφών Γιοσμάς. Τα μέλη της ΕΑΟ εν συνεχεία συσπειρώθηκαν γύρω από τον Κυριάκο Παπαδόπουλο (Κισά-Μπατζάκ), έναν από τους ηγέτες του ΕΕΣ.
Ο Ξενοφών Γιοσμάς, πρόγονος των σημερινών Χρυσαυγιτών, γνωστός ήδη από τη συνεργασία του με τις γερμανικές αρχές κατά τη διάρκεια της κατοχής, ίδρυσε το 1960, σύμφωνα με τον ιστορικό Στράτο Δορδανά, «τον Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος, στοχεύοντας να προσφέρει ‘στη διατήρηση των ιδεωδών του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού’. Η εμπλοκή του στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963 δεν αποτελούσε επομένως για τον Γιοσμά την αρχή, αλλά την κορύφωση μιας προσωπικής πορείας, γεμάτης από αγώνες κατά του κομουνισμού».
Τα γράφω αυτά για να γίνει σαφές πως η τραμπούκικη, φασιστική επίθεση των δήθεν εθνικοφρόνων που συσπειρώνονται εσχάτως γύρω από την αντίθεση στη Συμφωνία των Πρεσπών (μια συμφωνία που αποτελεί ιστορική τομή για τον πολιτικό πολιτισμό μας και την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων) άλλους στόχους έχει: την ανακοπή της δημοκρατικής πορείας του τόπου, τη βίαιη διακοπή της εκλεγμένης κυβέρνησης που απ’ ότι φαίνεται ενοχλεί παλαιοκομματικές δυνάμεις, αντικομμουνιστικά τζάκια, φιλοφασιστικές θεωρήσεις του παρελθόντος.
Ο Καστόρης φυσικά δεν μασάει, δεν κάμπτεται. Κι αυτό γιατί στηρίζεται σε μια παράδοση αριστερή, δημοκρατική της μικρής μας πόλης—ναι, υπάρχει ευτυχώς κι αυτή. Μιλάω, μια και βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960, για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1964, όταν δηλαδή δήμαρχος Κατερίνης εκλέγεται ο Τάκης Τερζόπουλος.
Ο Τάκης Τερζόπουλος (Φάτσα Πόντου 1921-Κατερίνη 1989) «κατεβαίνοντας στις δημοτικές εκλογές ανεξάρτητος, υποστηριζόμενος μόνο από την ΕΔΑ», γράφει ο αδελφός του Μενέλαος Τερζόπουλος στο βιβλίο του το αφιερωμένο στον άνθρωπο και αγωνιστή Τ. Τερζόπουλο. «Τον απασχολεί το σχέδιο πόλεως, αρχίζει να μελετά την πεζοδρόμηση της Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σκέψεις κάνει και για την αγορά ενός οικήματος για θέατρο».
Ο Τ. Τερζόπουλος, αγωνιστής της δημοκρατίας, συμμετείχε στην εθνική αντίσταση κατά των κατακτητών και για τις ιδέες του εξορίζεται για 54 μήνες στη Μακρόνησο, όπου και γνωρίζεται με άλλους αγωνιστές της περιόδου εκείνης (Θέμος Κορνάρος, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, Νίκος Κούνδουρος).
Μήπως οι εκλεγμένοι δήμαρχοι, οι αποχωρούντες δήμαρχοι αλλά και οι υποψήφιοι δήμαρχοι και υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι που κρατούν μια κάποια σχέση με την δημοκρατική παράδοση οφείλουν να γίνουν πιο επιθετικοί και πιο πειστικοί σε ό,τι αφορά την καταγγελία του ακροδεξιού φαινομένου στην πόλη μας;
