«Ή αυτοί θα πέσουν ή θα τρενάρουμε, εμποδίζουμε, τσαλακώνουμε, καταστρέφουμε κάθε νομοθέτηση». Είναι προαποφασισμένη η στάση της αντιπολίτευσης έναντι των νομοσχεδίων που πρόκειται να έρθουν στις επιτροπές της Βουλής; Γνωρίζουν οι βουλευτές ποια είναι αυτά; Τα κόμματα αποφασίζουν εκ των προτέρων; Βγαίνει φετφάς; «Ό,τι και να έρθει απ' αυτούς, εμείς δεν ψηφίζουμε». Και αφού ό,τι έρχεται δεν ψηφίζεται στις επιτροπές, όταν τελικά το νομοθέτημα κατεβαίνει στην Ολομέλεια (χωρίς το κληροδότημα της υπερψήφισης στη επιτροπή), «εμείς θα κάνουμε αίτημα ονομαστικής ψηφοφορίας». «Δεν θα μπορούν να περνάνε τίποτα με τίποτα». Κι αυτό με κομματική πειθαρχία.
Τις προηγούμενες μέρες μιλούσαν για θεσμική εκτροπή αυτοί ακριβώς που σχεδιάζουν αυτή την κοινοβουλευτική εκτροπή. Δύσκολη βαλίτσα αυτή. Μπορεί να πάει μακριά; Υπάρχουν κιρσοί στην κυβέρνηση που την εμποδίζουν να περπατήσει; Υπάρχουν προβλήματα παραγωγής στο κυβερνητικό πεδίο μετά τέσσερα χρόνια εντατικών «μαθημάτων»;
Κάποιοι πάσχουν από ευθυνοφοβία, από ένα αίσθημα φιλάρεσκης αναβλητικότητας. Δεν θέλουν να κάνουν το λάθος που ενδεχομένως θα αμαυρώσει την εικόνα τους. Προτιμούν να είναι ακίνητοι γιατί, αν στραβοπατήσουν, θα λασπώσουν τα ρεβέρ. Άλλοι πάσχουν από έλλειψη στοιχειώδους πρακτικής σκέψης. Έχουν μπροστά τους το πρόβλημα και προτιμούν να το πλησιάσουν μέσω κωλοπετεινίτσας. Άλλοι πάσχουν από χαώδη σκέψη, δεν ιεραρχούν, δεν μπορούν να βρουν τη σειρά, ποιο είναι το μείζον, ποιο είναι το έλασσον.
Υπάρχουν και άνθρωποι που σκίζονται στη δουλειά, αλλά τρακάρουν σε σαμποτάζ, τους κολλάνε τις υποθέσεις («δεν πήγα το χαρτί στον κύριο γενικό για υπογραφή γιατί είχα πάει στον γιατρό και μετά το χαρτί χάθηκε»). Έτσι δεν βγαίνει χρηματοδότηση, δεν τρέχουν οι φάκελοι κ.λπ. Σ' αυτό το πλαίσιο παλεύεται η υπόθεση. Ένας βουλευτής το είχε πει αγανακτισμένος το 2015 σε μια εσωτερική συνεδρίαση: «Είμαστε ζωντανοί, αλλά μας τρώνε τα μυρμήγκια».
Όντως η χώρα τρώγεται από τους τερμίτες, διαβρώνεται με δαιδαλώδεις στοές, κατακρημνίζεται το υπερώο απ' τους τυφλοπόντικες. Η χώρα και ο λαός αναζητάνε με πάθος το μεγάλο, αυτό που θα απογειώσει, αλλά δεν φροντίζουν το υπόγειο, το θεμέλιο, την επιμέλεια στη στεγάνωση. Μπατάρουν εύκολα σε κάθε μικρή μετατόπιση του έρματος.
Το σημαντικό ερώτημα, όμως, είναι ποιον νοιάζουν όλ' αυτά. Ο πολίτης θέλει να λειτουργούν τα πράγματα, να τρέχουν οι υποθέσεις του, να μην τον στέλνουν στην Κωλοπετεινίτσα για ένα χαρτί. Γιατί να τον ενδιαφέρει ο καριερισμός κάποιων, η βλακεία κάποιων άλλων, η τεμπελιά, η ανικανότητα; Γιατί να νοιάζεται για τον εμπαθή που πρέπει να τον πληρώσει όλη η ανθρωπότητα επειδή τον έφτυναν στα πάρτι; Ο πολίτης είναι ο κρίσιμος παράγοντας, όχι η κορμάρα της «κυβερνώσας Αριστεράς».
Ο πολίτης. Ακόμα κι αν δεν τηρεί καμιά προθεσμία, ακόμα κι αν δεν πειθαρχεί πουθενά, θεωρώντας ότι θα του παρέχεται πάντοτε μια δεύτερη ευκαιρία όπως πάντα και μια τρίτη λόγω καιρού και μια τέταρτη λόγω «ήμουνα στενοχωρημένος και δεν πρόλαβα την υπηρεσία».
Οι αναβλητικοί, οι πονηροί, οι λουφαδόροι είναι οι κρίσιμοι παράγοντες που επιβάλλουν την υψηλή πολιτική παραγωγή, την τόλμη και την εργατικότητα. Όχι γιατί το αξίζουν, αλλά γιατί αυτοί κρύβουν στο πυκνό πλέγμα τους και περιθωριοποιούν τους εργατικούς, τους αθώους, τους μπεσαλήδες. Μόνο και μόνο γι' αυτόν τον κρυμμένο θησαυρό αξίζει η μάχη. Με τους εαυτούς μας κυρίως.
