Ένας αστροναύτης που ταξιδεύει με ταχύτητα περίπου αυτή του φωτός προς ένα μακρινό αστέρι θα έβρισκε κατά την επιστροφή του στη Γη τον δίδυμο αδελφό του να έχει ηλικία πολύ μεγαλύτερη από εκείνον!
Το βεβαιώνει η θεωρητική φυσική με τις εξισώσεις της! Αλλά και η εμπειρική γνώση, που αιώνες πριν τη διατύπωση της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας (1905) έβλεπε ότι η «ροή του χρόνου» επηρεάζεται από την ταχύτητα, έκανε τον Γάλλο συγγραφέα Μονταίνιο να γράφει σε προχωρημένη ηλικία σε κάποια νέα γυναίκα: «Κυρία, αυτή τη στιγμή που βλέπω τη δική μου ζωή τόσο σύντομη σε χρόνο, θέλω να τη μεγαλώσω σε βάρος. Θέλω να σταματήσω τη γρηγοράδα της φυγής της με τη γρηγοράδα της δραστηριότητάς μου και με την ένταση της χρήσης να συμψηφίσω τη βιασύνη με την οποία κυλάει»...
«Τρέχοντας» -και για την ακρίβεια βιώνοντας έντονα, σε βάθος και σε πλάτος τη ζωή- αυξάνουμε τη χωρητικότητα του χρόνου, εντέλει τον ίδιο τον χρόνο. Ο Αϊνστάιν έλεγε κάποτε ότι ένα λεπτό πάνω σε αναμμένα κάρβουνα φαίνεται ώρα, ενώ μια ώρα συνεύρεσης δύο ερωτευμένων φαίνεται ένα λεπτό - εμείς πάντως μπορούμε να αποφεύγουμε τα αναμμένα κάρβουνα!
Στη νεότητα δεν αναλογιζόμαστε την προσωρινότητα και μεταβατικότητα των πάντων, γιατί ακριβώς δεν έχουμε το βίωμα του χρόνου... Ξεχνάμε εύκολα το ότι είμαστε «σε ευρεία έννοια» θανατοποινίτες και θεωρούμε τον θάνατό μας ως ατύχημα. Όταν όμως περάσουμε στο «δεύτερο ημίχρονο» και ιδιαίτερα σαν φτάσουμε να αισθανόμαστε ευχαριστημένοι όταν κρινόμαστε «αναγνωρίσιμοι» από παλιούς γνωστούς, τότε που το παιχνίδι παίζεται σε «ξερό» γήπεδο, χωρίς τον χλοοτάπητα των υπαρξιακών ψευδαισθήσεων, νιώθουμε ιδιαίτερα την ανάγκη μιας βιοσοφίας...
Νιώθουμε ανάγκη για κάποιες υπαρξιακές προτάσεις, που να υπερβαίνουν την θρησκευτική απλοϊκότητα και τα μυθεύματα: Που επιπλέον θα βρίσκονται πέρα από τον μιλιταντισμό και γενικώς πέρα από όσα μας καλούν να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς να τον ερμηνεύουμε*...
Ο πιανίστας Αρθούρος Ρουμπινστάιν, ο άνθρωπος που «μετέφρασε» κορυφαία δημιουργήματα του Σοπέν, ρωτήθηκε κάποτε αν πιστεύει στον Θεό. Απάντησε: «Όχι, δεν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω σε κάτι μεγαλύτερο». Τις ημέρες αυτές μπορούμε κι εμείς να αναλογιστούμε γι' αυτό «το μεγαλύτερο»: Αυτό το μαγικό που υπερβαίνει κάθε θαυματοποιΐα, που εκτείνεται από τα δισεκατομμύρια έτη φωτός των γαλαξιών έως τη μικροκλίμακα των μικροσωματιδίων. Αυτό που είναι η φύση, εκτός αλλά και μέσα μας...
* Καρλ Μαρξ, 11η θέση για τον Φόυερμπαχ
