Του Κώστα Καναβούρη
Με τόσους συμβούλους, παρασυμβούλους και επιτελεία, είναι να απορεί κανείς πώς τα καταφέρνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κάθε του εμφάνιση στη Βουλή (όταν εμφανίζεται και δεν επιπολάζει στα υψίπεδα της Κυψέλης φωτογραφιζόμενος σε αυθορμήτως στημένα ενσταντανέ) στέφεται υπό βροντώδους αποτυχίας, μάλιστα προκαλώντας τα εξίσου βροντώδη γέλια της συμπολίτευσης. Η τελευταία του εμφάνιση δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν δε την «απαλλάξουμε» από την ακροδεξιά επικινδυνότητα που περιείχε, στοχοποιώντας την Αριστερά όχι μόνο για όσα πράττει αλλά και για όσα πιστεύει, αν επίσης την «απαλλάξουμε» από την ιταμή επιθετικότητα προς τη βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακό Σία Αναγνωστοπούλου και τον πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, άνετα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για φαίδρυνση του Κοινοβουλίου. Με πολλά νεύρα.
Ουδείς βέβαια μπορεί να γνωρίζει για ποιο λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τόσα νεύρα. Ας του επισημάνει ωστόσο κάποιος επικοινωνιολόγος του ότι ο στομφώδης θυμός που βοά κατασκευή, μετ’ αναλόγου γλώσσας του σώματος, προσιδιάζει όλο και περισσότερο με πρόσωπο που είναι ενδεδυμένο μ’ εκείνη την ωραία στολή με τους πολύχρωμους ρόμβους και τα κουδουνάκια, πάρα με κουστούμι σοβαρότητας με το οποίο υποτίθεται πως είναι περιενδυμένος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ας του υποδείξει κάποιος να δει εκείνη την παλιά καταπληκτική ταινία σε σκηνοθεσία του Τζακ Άρνολντ με τίτλο «Το ποντίκι που βρυχάται» (βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λέοναρντ Γουίμπερλεϊ) και πρωταγωνιστεί ένας εκπληκτικός Πίτερ Σέλερς (υποδύεται τρεις ρόλους) και η Τζιν Σίμπεργκ. Η ταινία μιλάει για το Φένγουικ, ένα μικροσκοπικό δουκάτο όχι των Χανίων, αλλά των γαλλικών Άλπεων. Η οικονομία του Φένγουικ βασίζεται στην παραγωγή ενός τοπικού κρασιού. Όταν η συνταγή του κρασιού αντιγράφεται στις ΗΠΑ (τόσα Χάρβαρντ και..., Καλάμπια έχουν εκεί πέρα), οι πωλήσεις πέφτουν κατακόρυφα (η οικονομία της αγοράς βλέπεις) και το δουκάτο κηρύσσει πτώχευση. Τότε η δούκισσα και ο πρωθυπουργός συλλαμβάνουν το σατανικό σχέδιο να κηρύξουν τον πόλεμο στις ΗΠΑ (ο στρατός τους αριθμεί μόλις 15 στρατιώτες), με απώτερο σκοπό να ηττηθούν... ώστε οι ΗΠΑ να στείλουν οικονομική βοήθεια και το δουκάτο να ανακάμψει. Και επειδή όλα αυτά, όσο να πεις όλο και κάτι θυμίζουν από όσα κατά καιρούς εξαγγέλλει ο Κ. Μητσοτάκης ότι θα πράξει στην απίθανη περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός, ας δει την ταινία («η ζωή αντιγράφει την τέχνη» παραδοξολογούσε σοφά ο Όσκαρ Ουάιλντ) μήπως και πάψει να βρυχάται, δίνοντας εξετάσεις στην σταχτόψυχη και σταχτόμυαλη τριανδρία η οποία κυβερνάει το κόμμα στο οποίο υποτίθεται ότι στρατηγεύει.
Σημειώνεται ότι «Το ποντίκι που βρυχάται» γυρίστηκε το 1959. Μόλις ένα ή δύο χρόνια πριν ο Μπομπ ΜακΚέιμπ τραβήξει τη φωτογραφία με τα τρία ρακένδυτα και ξυπόλητα κοριτσάκια σε κάποιο κακοτράχαλο βουνίσιο μονοπάτι (υποθέτω ότι κάπως αλλιώς μεγάλωσαν τα τέκνα της αγίας οικογένειάς του) την οποία ο αρχηγός (;) της Ν.Δ. με κραυγάζουσα απουσία ενσυναίσθησης, παρουσίασε ως φωτογραφία «αισιοδοξίας» (των άλλων) και «χαμόγελου» (των άλλων) ως φωτογραφία μιας Ελλάδας (των άλλων) που δεν «το έβαλε κάτω». Μα ακριβώς σ’ αυτή την Ελλάδα, σ’ αυτό το «εμείς» είναι που δεν ανήκει ο ίδιος. Γι’ αυτό πετάει δράκους. Γιατί η Ελλάδα της φρυγμένης αγωνίας του είναι άγνωστη. Είναι σαν τον Ανδρέα Συγγρό (με τη σκοτεινή οικονομική ιστορία) που, βλέποντας κάποιον άνθρωπο ο οποίος του φάνηκε επαίτης να προχωρά στον δρόμο κρατώντας μπαστούνι, αναφώνησε: «Τι θαυμάσιος τόπος η Ελλάδα! Ακόμη και οι ζητιάνοι κυκλοφορούν με μπαστούνια!». Μόνο που ο «ζητιάνος» ήταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Τόσο απλά, τόσο βάρβαρα, τόσο καταγέλαστα. Για έναν τόσο αποτρόπαια αισιόδοξο παράδεισο της άγριας φτώχειας.
Έχει άλλωστε πολλές παρόμοιες φωτογραφίες «αισιοδοξίας» τις οποίες μπορεί να δει «ο εν αναμονή»... Της Βούλας Παπαϊωάννου, ας πούμε. Ή του Κώστα Μπαλάφα. Που με το ένα χέρι ρύθμιζε τον φακό της μηχανής και με το άλλο το κλείστρο του τουφεκιού του πολεμώντας τον ναζί κατακτητή, τον πολιτικό επίγονο του οποίου κολακεύει ο Μητσοτάκης που θέλει να «ξεμπερδεύει με την Αριστερά» των «ελαττωματικών ιδεών».
Καλό είναι να δει τέτοιες φωτογραφίες μήπως πάψει να γίνεται καταγέλαστος και προκλητικός μιλώντας για αισιοδοξία ενώ προετοιμάζει χιλιάδες «πατριωτικές» απολύσεις. Και επειδή η λέξη άνεργος του είναι άγνωστη, αφήνω να του το πει ο Νίκος Καρούζος: «Μην του μιλάτε είναι άνεργος/ τα χέρια στις τσέπες του/ σαν δυο χειροβομβίδες./ Μην του μιλάτε δεν μιλούν στους καθρέφτες».
Μάλλον κάποια «ελαττωματική ιδέα» είναι ο «ηθικός αυτουργός» αυτών των στίχων.
