Δεν είναι οι βόμβες που τραυματίζουν τη δημοκρατία μας. Δεν είναι τα τρομοκρατικά χτυπήματα που αποσταθεροποιούν την πολιτική ζωή του τόπου. Δεν είναι οι εκρήξεις και τα σπασμένα τζάμια που τρομοκρατούν την ενημέρωση. Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι οι βόμβες, είναι τα τρομοκρατικά χτυπήματα και οι εκρήξεις που ενεργοποιούν ένα ευρύτατο μέτωπο πολιτικής και κοινωνικής συσπείρωσης που ορθώνεται σαν τοίχος προστασίας τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για αυτό τον τέταρτο πυλώνα εξουσίας όταν αυτός βρίσκεται στο στόχαστρο. Στις βόμβες ο δημοκρατικός κόσμος απαντά πάντοτε με την ομόθυμη καταδίκη της τρομοκρατίας και των σκοτεινών επιδιώξεών της κι αυτό είναι ιστορικά καταγεγραμμένο και διαχρονικά αδιαμφισβήτητο για την Αριστερά και τις δυνάμεις της. Τελεία και παύλα.
Οι βομβιστές, οι τρομοκράτες και οι επίδοξοι αποσταθεροποιητές σε ένα μονάχα προσβλέπουν κι αυτό δεν είναι τα σπασμένα τζάμια, τα διαλυμένα γραφεία και οι πεσμένοι σοβάδες σε ένα μέσο ενημέρωσης. Στην πυροδότηση ενός δεύτερου εκρηκτικού μηχανισμού προσβλέπουν και προσδοκούν ώστε να δυναμιτίσουν το πολιτικό κλίμα και να επιτύχουν τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Δεν είναι τα τραύματα της δημοκρατίας αυτό στο οποίο οι τρομοκράτες και οι βομβιστές προσβλέπουν. Είναι οι αμετροέπεια, η υπερβολή, ο φανατισμός και ο διχαστικός πολιτικός λόγος η “επιβράβευση” των κάθε λογής βομβιστών.
Είναι οι δηλώσεις του κ. Αλαφούζου και ορισμένων υπαλλήλων του που τραυματίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Είναι η φτηνή πολιτική σπέκουλα της Νέας Δημοκρατίας που επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη.
Είναι η ανιστόρητη χυδαιότητα κάποιων λούμπεν δημοσιολόγων της συμφοράς που περιφέρονται στη δημόσια σφαίρα και με την επικίνδυνη βλακεία τους προσπαθούν να πολλαπλασιάσουν το ωστικό κύμα μιας τυφλής βόμβας μίσους. Και μαθήματα δημοκρατίας από γελοίες καρικατούρες της ιδιωτικής τηλεόρασης του επιπέδου “η Μάγδα Φύσσα είναι για δέσιμο” δεν γίνονται δεκτά ούτε γι' αστείο.
Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός κίνδυνος τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την ενημέρωση. Στην αμετροέπεια, στις εκρήξεις τυφλού φανατισμού, στην επικράτηση του διχαστικού λόγου, στον αποπροσανατολισμό, στη δαιμονοποίηση της πολιτικής κριτικής, τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, την καλλιέργεια του φόβου, τη χειραγώγηση των ΜΜΕ από τα οικονομικά συμφέροντα ολιγαρχών.
Αυτές οι παράπλευρες απώλειες των τρομοκρατικών χτυπημάτων είναι ο πραγματικός κίνδυνος και όχι οι εγκληματικές και ύποπτες βόμβες.
