Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού άφησε τον τσεκουράτο Βορίδη και τους δικούς του συνδικαλιστές να αλωνίζουν επί τριήμερο στηρίζοντας σχολικές καταλήψεις ακροδεξιάς κοπής, δήλωσε πως «κάθε Έλληνας και κάθε νέο παιδί έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί» απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών και δεν πρέπει «ο υγιής πατριωτισμός να γίνει προσάναμμα ενός στείρου και ακραίου εθνικισμού». Σημείωσε δε πως «άλλοι έχτισαν πολιτικές καριέρες πάνω στις καταλήψεις».
Στο ίδιο μήκος κύματος η Φώφη Γεννηματά του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ΠΑΣΟΚ και παραφυάδες) διαχώρισε τον “γνήσιο πατριωτισμό” από «τη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό» και κάλεσε να αφουγκραστούμε «τις αγωνίες και τις ευαισθησίες των παιδιών μας, αλλά με ανοιχτά σχολεία».
Οι δηλώσεις τους αυτές, στο σκέλος περί του πατριωτισμού και του εθνικισμού, είναι εντελώς ψευδεπίγραφες και υποκριτικές. Αν ήθελαν πραγματικά να κρατήσουν αποστάσεις από την Ακροδεξιά, τότε δεν θα φλέρταραν με τους μακεδoνομάχους που, είτε στα συλλαλητήρια είτε στις καταλήψεις, φωνάζουν ανατριχιαστικά συνθήματα ενάντια στη δημοκρατία. Θα στήριζαν -έστω κριτικά- την ανάγκη για επίλυση του “Μακεδονικού” και τη συμφωνία των Πρεσπών.
Οι δηλώσεις τους αυτές αποδεικνύουν επίσης πως οι τακτικές της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι απολύτως λαθεμένες. Η κριτική στο μέσο μιας κινητοποίησης, εν προκειμένω στις καταλήψεις, δεν απαξιώνει ουσιαστικά τα κίνητρα και τις ιδέες πίσω από αυτές, παρά μόνον ευκαιριακά. Δεν θα παραιτηθεί κανείς από τις απόψεις ή τις ιδέες του επειδή κάποιες μορφές αγώνα κρίθηκαν αποτυχημένες ή ανεπαρκείς σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Οι ιδέες, ακόμα και οι πιο εφιαλτικές και απάνθρωπες, δεν αποδομούνται αποκλειστικά με κριτική στην επίστρωσή τους, αλλά με ουσιαστικό πολιτικό αγώνα ενάντιά τους.
Υπάρχει και μια τρίτη πτυχή: Οι Μητσοτάκης και Γεννηματά νομίζουν πως με την αναβίωση της θεωρίας των δύο άκρων (που έχουν, υποτίθεται, κοινό τόπο τις καταλήψεις) θα αποδομήσουν την Αριστερά και τους αριστερούς που κυβερνούν τη χώρα. Οι «καταληψίες» που «υπάρπαξαν τη χώρα από τους μόνιμους και νόμιμους ιδιοκτήτες της» θα διατηρήσουν άλλωστε τις δυνάμεις τους όσο πράττουν προς όφελος της τάξης που εκπροσωπούν.
Τα μέσα ενός αγώνα είναι άλλωστε ένα μικρό μέρος της πολιτικής διαπάλης. Η ουσία βρίσκεται στις ιδέες και στην εφαρμοσμένη καθημερινή πολιτική. Και εκεί οι θιασώτες της διαρκούς λιτότητας θα χάνουν πανηγυρικά.
