Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Ο έρωτας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών για τον Αλέξη Τσίπρα και το τραύμα που ο έρωτας αυτός προκάλεσε στη Φώφη μονοπώλησαν την κουβέντα μου με το «στέλεχος». Το πάλαι ποτέ κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, εννοώ. Με το οποίο διατηρώ μια καφενειακή, ας την πούμε, σχέση από την εποχή που ο ΔΟΛ που έγινε ΔΟΜ ήταν το «συγκρότημα Λαμπράκη», η αφεντιά μου στέλεχος των "Νέων" και το... «στέλεχος» ιμάντας μεταφοράς. Ένας απ’ τους ιμάντες μεταφοράς - για να είμαστε ακριβείς - των κυβερνητικών vibes προς την εφημερίδα της καρδιάς του Ανδρέα Παπανδρέου: «Αν υπάρχουν βαρίδια της Αριστεράς, αυτά είναι το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα» μου είπε αναφερόμενος στην ανόητη ρήση («Ο κ. Τσίπρας έγινε βαρίδι της Αριστεράς») της αρχηγού του ΚΙΝ.ΑΛΛ...
«Ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα!» συνέχισε το «στέλεχος» χαρακτηρίζοντας με... αχαρακτήριστα επίθετα την κ. Γεννηματά: «Αν μάλιστα ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της Κεντροαριστεράς» πρόσθεσε με την πονηριά του αυθεντικού πασόκου στο βλέμμα.
Και καθώς είδε την απορία στο δικό μου, μου εξήγησε τι ακριβώς εννοεί: «Φίλε μου, ο Ανδρέας δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την Αριστερά. Δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση του ΚΚΕ, του ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σαν να μην υπήρχαν - και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...».
Προφανώς, ήθελε να πει ότι η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνει να «βλέπει» προς το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και το ΚΚΕ, να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους.
Και ότι αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «Κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα αντίστοιχα.
Ενώ, εάν έκανε αυτό που, πράγματι, έκανε ο Ανδρέας (αν δεν έπεφτε ούτε ένα βλέμμα του προς το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και το ΚΚΕ), ο Τσίπρας θα ήταν η Αριστερά! Και η Κεντροαριστερά μαζί!..
Πέρα απ’ όλα αυτά τα καφενειακά - που ενίοτε είναι περισσότερο πολιτικά κι απ’ τα «πολιτικά» - ο Τσίπρας (με την κυβέρνησή του και το κόμμα του, βέβαια) είναι η Αριστερά. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, εξ ου και ο έρωτας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών γι’ αυτόν, καθώς και το τραύμα που ο έρωτας αυτός προκάλεσε στη Φώφη.
«Είναι ηλίου φαεινότερον ότι πίσω από τη χυλόπιτα του SPD στη Φώφη Γεννηματά κρύβεται η άποψη του Μάρτιν Σουλτς ότι, για να αναζωογονηθεί η καθημαγμένη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να συναντηθεί και να συνεργαστεί με τη ριζοσπαστική Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα» εξηγούσαν όλη την εβδομάδα οι... αναλυτές.
Φυσικά ο Μάρτιν Σουλτς και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες είναι οι τελευταίοι, εμείς γνωρίζουμε ότι το φλερτ της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας με τον Αλέξη Τσίπρα ξεκινά το 2014 απ’ τον Μάσιμο Ντ' Αλέμα. Τότε που δήλωνε ότι η προσέγγιση με τον Έλληνα «είναι απαραίτητη, προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε τη σοσιαλιστική οικογένεια με αριστερή πορεία πλεύσης».
Και ότι έγινε «έρωτας» προ διμήνου, τότε που ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ούντο Μπούλμαν διακήρυσσε ως επιτακτική ανάγκη τη «συγκρότηση ενός κοινού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων της Ε.Ε.», υπερτονίζοντας τον καταλυτικό ρόλο του Αλέξη Τσίπρα και του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη σύμπτυξη αυτού του μετώπου.
«Μια τέτοια στρατηγική μπορεί να ανακόψει την επέλαση της Ακροδεξιάς, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας, που εφορμούν στη δική μας κοινωνική βάση» επανέλαβε (10.11.2018) στο συνέδριο του SPD, μέσα σε έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων, ο Αλέξης Τσίπρας.
Ύστερα πρόσθεσε κάτι που έμοιαζε σαν ανεπίδοτη επιστολή προς την απούσα απ’ το συνέδριο του SPD (αλλά κι απ’ τη Σοσιαλδημοκρατία γενικώς) πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ. Γεννηματά: «Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να κάνουμε αυτό το βήμα. Διότι, πρωτίστως, απαιτείται αυτοκριτική. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι η Σοσιαλδημοκρατία και η Αριστερά μπορούν και πρέπει να συμπορευτούν στη βάση μιας προγραμματικής συνεργασίας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας».
