Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Από την ιστορία με το άνοιγμα των λογαριασμών του K. Σημίτη, της συζύγου του και δύο υπουργών του ένα πράγμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Δεν είναι αυτή καθαυτή η πρωτοβουλία μιας δημόσιας αρχής -απολύτως θεμιτή και νόμιμη- να ζητήσει το άνοιγμα των λογαριασμών του. Δεν είναι ούτε η αντίδραση του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος έσπευσε οργισμένος να καταγγείλει γενικώς, αορίστως και κυρίως αναπόδεικτα ότι είναι θύμα μιας «προαναγγελθείσας επιχείρησης δίωξης» εναντίον του.
Δεν είναι φυσικά ούτε η «εξέγερση» των παλιών και όψιμων φίλων του πρώην πρωθυπουργού στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., που έσπευσαν να τον εμφανίσουν ως την... ιερή αγελάδα του τόπου, την οποία όλοι οφείλουν να προσκυνούν, κανείς να μην την αγγίζει, πόσο μάλλον να την ελέγχει.
Αυτό που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι η αποστροφή στη δήλωση του Κ. Σημίτη ότι «η ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας». Μάλιστα. Όσο επιεικής και αν είναι κανείς, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη αναφορά τουλάχιστον ανάρμοστη, ναπολεόντεια, αντιδημοκρατική. Και -γι’ αυτό- απαράδεκτη. Όχι μόνο γιατί προσβάλει θρασύτατα την κρίση εκατομμυρίων πολιτών, που έκαναν τη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή... ενοίκων, ούτε μόνο γιατί επιχειρεί να απαξιώσει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, η οποία μάλιστα ανέλαβε να «καθαρίσει» τις βρομιές που άφησαν πίσω τους οι... μόνιμοι ένοικοι του οικοδομήματος.
Αλλά γιατί η συγκεκριμένη αναφορά αποκαλύπτει μια βαθιά καθεστωτική, αντιδραστική και επικίνδυνη ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία, τον κοινοβουλευτισμό, την ίδια τη δημοκρατία. Ο Κ. Σημίτης, αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ τον χαρακτηρισμό του «περιστασιακού ενοίκου», ουσιαστικά απονέμει σε εαυτόν και αλλήλους τον ρόλο του «μόνιμου ενοίκου», του «ιδιοκτήτη» της εκτελεστικής εξουσίας, που κάποιοι... κατσιαπλιάδες όχι μόνο την αμφισβήτησαν, αλλά την «κατέλαβαν κιόλας κάνοντας έξωση στους μονοπωλιακά «ιδιοκτήτες» της.
Αμείλικτα ερωτήματα
Αποκαλύπτει επίσης αυτή η... φαραωνική νοοτροπία ότι ο πάλαι ποτέ... αρχιερέας του εκσυγχρονισμού και τα λιγοστά του... εξαπτέρυγα έχουν άγνοια, ηθελημένη ή αθέλητη, βασικών κανόνων λειτουργίας του πολιτεύματος και του κράτους δικαίου, που οι ίδιοι οικοδόμησαν και υποτίθεται υπηρετούν. Και δεν απαντούν σε ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα:
* Πόθεν προκύπτει ότι σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, ένας πρώην πρωθυπουργός μπορεί να είναι υπεράνω των νόμων;
* Πόθεν προκύπτει ότι το αξίωμα από μόνο του αποτελεί πιστοποιητικό αξιοπιστίας, διαβατήριο αποφυγής του ελέγχεσθαι, ακόμα και τεκμήριο αθωότητας;
* Πόθεν προκύπτει ότι μια δημόσια αρχή, νομοθετικά θεσμοθετημένη, όπως αυτή για την Καταπολέμηση της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια και να εξαιρεί από την ελεγκτική της αποστολή οποιονδήποτε, ακόμη και έναν πρώην πρωθυπουργό;
Ο Κ. Σημίτης και όσοι έσπευσαν να τον υπερασπιστούν θερμά, αντί να μείνουν στο... «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται», φαίνεται ότι προέκριναν και το... "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;". Πρόκειται για αχρείαστη αλλά εξίσου αποκαλυπτική γραμμή υπεράσπισης. Γιατί δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι συνέβη αλλά και τι προκάλεσαν την τελευταία δεκαετία στη χώρα, την κοινωνία αλλά και τους εαυτούς τους.
Δείχνει ότι δεν έχουν αναλύσει ακόμα με σύνεση, ευθύνη αλλά και τόνους αυτοκριτικής πως εξόκειλε ένα μεγάλο κίνημα με προσφορά στον τόπο. Πώς από ένα δημοκρατικό, φανατικά αντιδεξιό κόμμα, οδηγήθηκε στη δεξιά αγκαλιά του Σαμαρά, του Βορίδη και του Άδωνι και κατέληξε στην πολιτική απαξίωση, με ορισμένα αλλά κορυφαία στελέχη των κυβερνήσεων του Κ. Σημίτη να μπαινοβγαίνουν στην Ευελπίδων και στον Κορυδαλλό.
Και όχι μόνο δεν κατάλαβαν, όχι μόνο δεν ανέλυσαν τι έφταιξε, όχι μόνο αρνούνται να επανέλθουν ως δύναμη προοδευτική, τώρα κουνάνε και το δάχτυλο και ζητούν και τα ρέστα. Δεν είναι πολλοί, δεν είναι ίδιοι, έχουν όμως την ίδια νοοτροπία. Δυστυχώς.
