«Σύσσωμοι οι μαθητές της 2ης ΕΠΑΣ, αλλά και κάθε ΕΠΑΣ της χώρας μας, ζητάμε τη λειτουργία των σχολών μας και των τμημάτων μας, τους καθηγητές μας που δούλεψαν τόσο πολύ για μας. ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ».
Θα αρκούσε και μόνο αυτή η παράγραφος-κατάληξη από το αγωνιώδες μήνυμα που έστειλαν οι μαθητές/τριες της 2ης ΕΠΑΣ Θεσσαλονίκης τη μέρα αγιασμού των σχολείων για να καταρριφθεί η γκεμπελική κυβερνητική προπαγάνδα περί «υποκινητών» της επικείμενης απεργίας διαρκείας των καθηγητών, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι περισσότεροι/ες μαθητές/τριες της 2ης ΕΠΑΣ Θεσσαλονίκης είναι ενήλικες πτυχιούχοι, τελειόφοιτοι Λυκείου, άνεργοι, «άνθρωποι που ψάχνουν να κρατηθούν όρθιοι μέσα σε όλο αυτό το παράλογο που ζούμε», όπως γράφουν. Αντί όμως τη μέρα του αγιασμού να βρουν τα θρανία, τα νέα βιβλία και τους καθηγητές τους, που «με συνέπεια, αφοσίωση, ομαδικότητα και συνεργασία μάς έκαναν υπερήφανους για την επιλογή μας στην ΕΠΑΣ», βρέθηκαν μπροστά σε «αποφάσεις που πάρθηκαν το καλοκαίρι που όλο το μέλλον και τα όνειρά μας μένουν στάσιμα, στο κενό».
Ιδού η ανταμοιβή που τους επιφυλάσσει η αγοραία κοινοπραξία Σαμαρά-Βενιζέλου για «τον χρόνο και τον κόπο που αφιερώσαμε για να αποκτήσουμε γνώσεις και τεχνογνωσία για ένα καλύτερο αύριο, και όχι για μια ακόμα θέση στην ανεργία»: με τον νόμο για το νέο Λύκειο καθιερώνεται η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία των ανήλικων μαθητών, βαφτίζεται η μαθητεία «κατάρτιση», με την επιδότηση μάλιστα του επιχειρηματία που θα τους προσλάβει, ώστε κατά τον υπουργό Παιδείας «να έρθει ο μαθητής σε επαφή με τον επιχειρηματικό κόσμο». Αυτή είναι η κατά Αρβανιτόπουλο «τρίτη λεωφόρος (!) επιλογής στον μαθητή που δεν συνεχίζει στο Λύκειο», ώστε να πληρωθεί το ρηθέν υπό του ΟΟΣΑ, «τoυ φυσικού -κατά την αλήστου μνήμης κ. Γιαννάκου- προϊσταμένου της εκπαίδευσής μας».
Κρύβουν την κραυγαλέα πραγματικότητα ότι τα λαϊκά στρώματα που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, ιδιαίτερα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν περνούν το κατώφλι των σχολείων ή το εγκαταλείπουν ήδη από την υποχρεωτική εκπαίδευση; Πού είναι, αλήθεια, οι «Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας» για τους κοινωνικά-σχολικά αποκλεισμένους, που εδώ και χρόνια διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί; Γιατί να μην υπολογίζονται διπλά στη δύναμη των τάξεων τα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα ή γλωσσικές ιδιαιτερότητες; Γιατί συντηρείται η 'μεταρρύθμιση των αγραμμάτων', που όχι μόνο διαιωνίζει τις αδυναμίες των 'αδύνατων' μαθητών... αλλά εξουδετερώνεται και η όποια δυνατότητα του σχολείου να λειτουργήσει αντισταθμιστικά»; (Αλέξης Δημαράς "Αυγή", 9/11/97).
Η κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών, ο δραστικός περιορισμός της παιδαγωγικής αλλά και της συνδικαλιστικής τους αυτονομίας στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου «επαγγελματισμού» ή της «αποδοτικότητας», αποτελούν βασικές συνιστώσες των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Είναι ολοφάνερη η προσπάθεια των διεθνών καπιταλιστικών κύκλων να χειραγωγήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών, ώστε να κάμψουν τις αντιστάσεις του και να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή του στα σχέδιά τους (βλ. Δελτίο της ΟΛΜΕ, τ. 680). Χρειάζονται εκπαιδευτικούς μίας χρήσεως, απολίτικους, εξατομικευμένους και συντηρητικούς, που «θα κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους, που θα εκτελούν με αίσθημα ευθύνης το εξεταστικό τους καθήκον, που θα αξιολογούν και θα αξιολογούνται», κατά τις συνταγές των κυνικών του «επιχειρηματικού - ανταγωνιστικού σχολείου του 21ου αιώνα».
Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών δεν σέρνει μόνο τον χορό της απαλλαγής από τη «Λερναία Ύδρα» των Μνημονίων, αλλά και καταθέτει στην κοινωνία τη δική του αντίπαλη στον νεοφιλελευθερισμό πρόταση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Δεν μπορείς να πολεμήσεις τον νεοφιλελευθερισμό, αν δεν πολεμήσεις τον νεοσυντηρητισμό. Αν δεν πολεμήσεις τη δεξιά πολιτική και την κοινωνική συμμαχία που τον στηρίζει.
«Μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί -έλεγε ο μεγάλος ριζοσπάστης παιδαγωγός Πάουλο Φρέιρε- είναι να ανακαλύψουμε τι είναι ιστορικά εφικτό, με την έννοια να συνεισφέρουμε σε μια μεταμόρφωση του κόσμου, ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος περισσότερο σφαιρικός, λιγότερο γωνιώδης και περισσότερο ανθρώπινος».
