Το όχι και τόσο μακρινό 2006 η κυβέρνηση Καραμανλή και η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέτα Γιαννάκου επιχείρησαν να προχωρήσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με πυξίδα τη σταδιακή υποχώρηση του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων.
Η ατζέντα της κυβέρνησης για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ήταν συνολική και συντριπτική με όχημα την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τον περιβόητο νόμο - πλαίσιο Γιαννάκου. Ένα σχέδιο πλήρους διάλυσης των δημοσίων πανεπιστήμιων προκειμένου να ανοίξουν η κερκόπορτα και το “πελατολόγιο” των ιδιωτικών που η τότε κυβέρνηση φιλοδοξούσε να ιδρυθούν.
Η αντίδραση της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και της φοιτητικής ήταν μαζική και αποφασιστική. Τα όσα ακολούθησαν έμελλε να δημιουργήσουν τη γενιά που θα έμενε στην ιστορία ως η “γενιά του άρθρου 16”.
Το φοιτητικό κίνημα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στόχους, κατέβηκε στους δρόμους και κατάφερε τον κοινό βηματισμό σε πολλές περιπτώσεις με τους καθηγητές μέσω της ΠΟΣΔΕΠ αλλά και τους συλλόγους των διοικητικών υπαλλήλων. Το κίνημα κέρδισε, το δημόσιο πανεπιστήμιο κατάφερε να κρατήσει σε μια δύσκολη μάχη οπισθοφυλακών.
Ακολούθησε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, ξανά με επίκεντρο την ιδιωτικοποίηση “από το παράθυρο”. Ας θυμηθούμε ότι και το πρώτο αντικυβερνητικό μέτωπο επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, συγκροτήθηκε από τους εκπροσώπους της... αριστείας, από τη Διαμαντοπούλου μέχρι και τον Τζήμερο, με το ευφάνταστο “Μπαλτάς στην Παιδεία”, έπειτα από την επαναφορά του ασύλου και την κατάργηση του συγκεντρωτικού και αποτυχημένου θεσμού των συμβουλίων διοίκησης.
Κοινός παρονομαστής αυτής της μεθοδευμένης επιχείρησης των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων είναι μέχρι και σήμερα το αφήγημα της πλήρους απαξίωσης των δημόσιων πανεπιστήμιων. Τι κι αν οι απόφοιτοί τους είναι περιζήτητοι; Τι κι αν τα μεγάλα ΑΕΙ της χώρας κατατάσσονται σταθερά μεταξύ των καλύτερων πανεπιστημίων διεθνώς; Τι κι αν μέσα σε συνθήκες ασφυξίας η έρευνα και το επίπεδο σπουδών παραμένουν σε υψηλότατο επίπεδο;
Το ίδιο βλέπουμε και αυτές τις ημέρες. Με πρόσχημα την -πράγματι- τραγική κατάσταση που επικρατεί πέριξ των σχολών του κέντρου, ιδίως της ΑΣΟΕΕ, το “μέτωπο της λογικής” και της “αριστείας”, με χορηγό επικοινωνίας τον ΣΚΑΪ, εντοπίζει ξανά συλλήβδην στα ελληνικά πανεπιστήμια στέκια παραβατικότητας, άσυλο ανομίας, τρομοκρατημένους φοιτητές και διδάσκοντες.
Την ίδια στιγμή, εν όψει συνταγματικής αναθεώρησης, το άρθρο 16 μπαίνει ξανά στο στόχαστρο από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλην ΚΚΕ. Η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται να τεθεί προς αναθεώρηση. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί, καθώς φαίνεται ότι θα αποτελέσει μια από τις κεντρικές ιδεολογικές μάχες στη συζήτηση για την αναθεώρηση, που θα έχει ταυτοτικά χαρακτηριστικά για την Αριστερά, αλλά και για τους βουλευτές που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί.
Και η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα όμως οφείλει να υπερασπιστεί το δημόσιο πανεπιστήμιο από τη συκοφάντηση, την απαξίωση και την διάλυση και από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές των “αρίστων” της συμφοράς.
Το φοιτητικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ανασυγκροτηθεί μετά από χρόνια παρακμής και στασιμότητας. Αυτό δεν σημαίνει μόνο κινητοποίηση στον δρόμο. Σημαίνει υπεράσπιση του Πανεπιστημίου από περιστατικά που το θέτουν σε κίνδυνο, όπως οι ναρκέμποροι και οι αυτόκλητοι “προστάτες” του. Από την ωριμότητα του ακαδημαϊκού κόσμου θα κριθεί το μέλλον του δημόσιου Πανεπιστημίου.
