Οι αντιδράσεις των υπολειμμάτων του παλιού πολιτικού συστήματος, δηλαδή του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και της Ν.Δ., δεν έχουν προηγούμενο. Οι ανοησίες που έχουμε ακούσει τις τελευταίες ημέρες είναι ασύλληπτες. Ότι ο Παπαντωνίου προφυλακίστηκε επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος.
Ότι για την πασοκική διαφθορά φταίει ο Κοτσακάς που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι πίσω από όλη αυτή την υπόθεση βρίσκεται ο Πολάκης. Ότι ο Παπαντωνίου χρεώνεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου υπήρξε επιρροή όταν ήταν μικρός. Ότι η υπόθεση αυτή δεν αφορά το ΚΙΝ.ΑΛΛ., που έχει κάνει την αυτοκριτική του (πότε και πώς;). Και ότι, βεβαίως, αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στη χρηματοδότηση του μακεδονικού από τον Σόρος και τα 200 δισ. εκατομμύρια ευρώ του Βαρουφάκη.
Όλο αυτό το μπαράζ ανοησίας δείχνει απλώς αμηχανία και εκνευρισμό. Αμηχανία και εκνευρισμό ενός πολιτικού κατεστημένου, που, για να διατηρηθεί σε επαφή με την εξουσία, συγκάλυψε με σπουδή κάθε υπόθεση διαφθοράς, πότε εκδίδοντας αθωωτικά πορίσματα, πότε αφήνοντας τον νόμο περί ευθύνης υπουργών να επιβάλλει τις παραγραφές και πότε απλά κοπανώντας την από τη Βουλή για να μην τοποθετηθεί επί της ουσίας.
Αμηχανία και εκνευρισμό, γιατί η δικαστική διαλεύκανση υποθέσεων σαν τη συγκεκριμένη τινάζει στον αέρα το αφήγημά τους ότι “μαζί τα φάγαμε”, ότι για το κατάντημα της χώρας φταίει η Αριστερά -και πριν και μετά τα Μνημόνια- και ότι μετά την αριστερή παρένθεση θα έρθουν αυτοί να συνεχίσουν το μεταρρυθμιστικό τους έργο.
Τόσο σοβαροί, τόσο υπεύθυνοι. Η γελοιότητα, το τελευταίο τους καταφύγιο.
