Δημιουργούν αβεβαιότητα οι συγκρούσεις, ιδίως σε συνθήκες (σχετικής) «μεταμνημονιακής» ηρεμίας. Μετά την κόλαση του 2015, του 2016 κ.λπ., κάπως πάει να στρώσει το πράγμα, και ξαφνικά ο κυβερνητικός κλυδωνισμός. Στις συνθήκες των πρώτων χρόνων, η ίδια η ένταση των αντιφάσεων, των ιδεολογικών, πολιτικών και εκτελεστικών αντινομιών έθετε το μέτρο. Σε λίγο καιρό είχαμε εξοικειωθεί με τους υψηλούς τόνους και τα χαώδη ρήγματα με μακροχρόνιες αριστερές παραδοχές. Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει.
Το πρόβλημα, άραγε, της παραίτησης Κοτζιά είναι σοβαρό λόγω των συνθηκών που περίπου μας καλόμαθαν στον πολιτικό έλεγχο και στη σχετική ησυχία; Κατά τη γνώμη μου όχι. Γιατί σήμερα είναι υψηλότερη η πολιτική παρατηρητικότητα και η ανασφάλεια. Άρα, είναι σοβαρό επειδή η πολιτική παραγωγή γίνεται πιο σημειακή, πιο λεπτομερειακή. Και επειδή η παραγωγή στην εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια έχει πολυμέρεια, ενεργητικότητα και ποιότητα. Υπάρχει αντικειμενική μέτρηση για το ύψος του πολιτικού κρότου, αλλά υπάρχει και η πρόσληψη του κρότου. Μπορεί να εκληφθεί είτε ως έκρηξη είτε ως ημιτόνιο, ανάλογα με την ευαισθησία, ανάλογα με την ευθραυστότητα, ανάλογα με την ειδική στιγμή.
Στη διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά και στις συζητήσεις εντός των οργανώσεων βγαίνει μια ακαταστασία (επιεικώς) στις ιεραρχήσεις, τις τακτικές επιλογές, άσε τη στρατηγική χάραξη. Το νέο σχέδιο εκκρεμεί. Η πολιτική επιθυμία και στόχευση στις νέες συνθήκες είναι ανακατωμένη, μπουρδουκλωμένη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην περιπέτεια, άργησε να καταλάβει (κεντρικά) σε ποιο τοπίο βρισκόταν, καθυστέρησε να κατανοήσει την εξέχουσα και δραστική επιρροή της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης στην παραγωγή πολιτικής (ή στην καταστροφή της πολιτικής). Τώρα, κάπως πιο ώριμος, πιο περπατημένος, έχει να λύσει επιπλέον πολύ σοβαρά θέματα που σχετίζονται με την ελληνική ιδιοτυπία. Ένας διευθυντής βλέπει τον υπουργό ή τον βουλευτή ως θνησιγενές ξερολούκουμο που μπορεί να το κάνει μια χαψιά. Να καθυστερήσει μια υπόθεση, να στραβώσει μια βεβαίωση, να στραμπουλήξει μια άδεια. Τώρα, εκτός των ειδικών προβλημάτων, υπάρχει θέμα με τα «κατεβασμένα μολύβια». Χάνεται χρόνος με τις πιέσεις προσωπικών υποθέσεων, χάνεται χρόνος γιατί πρέπει να ροκανιστεί ο πολιτικός χρόνος, χάνεται χρόνος γιατί το «μηχάνημα» δεν λειτουργεί.
Τα έχω πει εκατό φορές: βγάζει ένας υπουργός ένα σακούλι φλουριά, τα δίνει στον περιφερειάρχη, στον δήμαρχο και μετά αυτοί κάνουν την προεκλογική τους εκστρατεία διαμοιράζοντας και εξαφανίζοντας τόσο τον βουλευτή που συνέβαλε, τον υπουργό που αποφάσισε, όσο και την κυβέρνηση που εξασφάλισε. Σχετίζονται όλα αυτά με την κυβερνητική τρικυμία; Σχετίζονται με την ευστάθεια. Σχετίζονται με τον τρόπο που εννοείς το γεγονός ως τρικυμία ή ως απλό θαλασσινό «ρυτίδιασμα». Σχετίζονται με τον τρόπο που εξηγείς και επομένως σχεδιάζεις πολιτικά.
Η κυβερνητική μάχη δεν είναι μόνο η εξισορρόπηση, η άμβλυνση -κυρίως η πρόληψη-, αλλά κυρίως ο σχεδιασμός και η εύστοχη επιλογή. Αυτό το έργο, αυτό το μέτρο, αυτή η κοινωνική ομάδα. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τη βαθιά κουλτούρα της αναβολής, δεν καταλαβαίνει ότι ακριβώς αυτό θέλει το αντιπολιτευόμενο στέλεχος της διοικητικής μηχανής, αυτό θέλει ο βουλιμικός και πολιτικά ανταγωνιστικός αυτοδιοικητικός, αυτό θέλει και ο νωθρός που απλώς βαριέται.
