ΚΑΤΑ τη διάρκεια της συζήτησης για τον αθλητισμό που έγινε στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε αναφορά και στις σχέσεις αθλητή - σωματείου, μια σχέση που συνήθως η Αριστερά... ξεχνάει ή απλά δεν κάνει τον κόπο να ασχοληθεί, παρασυρμένη ίσως από το αποδεκτό μοντέλο του σωματειακού αθλητισμού έτσι όπως διαμορφώθηκε διαχρονικά και με βάση τον Νόμο 75/75.
ΣΥΝΗΘΩΣ βλέπουμε ότι κάθε νομοθετική αλλαγή, όπως και η επικείμενη από την αθλητική ηγεσία, επικεντρώνεται (θα 'λεγα και... εξαντλείται) στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στις εκλογές των ομοσπονδιών.
ΟΛΕΣ ωστόσο οι νομοθετικές αλλαγές που έγιναν μετά το 1975 δεν ασχολήθηκαν ούτε με τη δημοκρατία στη διοίκηση του αθλητικού σωματείου και καθόλου με τη δημοκρατία, στη σχέση σωματείου και αθλητή.
Η Αριστερά όμως, και ιδίως η ριζοσπαστική Αριστερά, οφείλει να δει με ενδιαφέρον και ανατρεπτικές θεσμικές ρυθμίσεις τη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα του σωματειακού αθλητισμού. Ιδιαίτερα στις σχέσεις αθλητή και σωματείου, στην εσαεί δέσμευση κάθε νέου και νέας που έτυχε να ξεκινήσουν αθλητισμό από το σωματείο της γειτονιάς τους ή ευρύτερα της πόλης τους, αλλά και πολλές φορές στη μετατροπή του καλού αθλητή σε αντικείμενο εμπορικής "αξιοποίησης".
Αντιλαμβάνομαι ότι και για την Αριστερά μας δεν είναι εύκολο το ξερίζωμα παγιωμένων αντιλήψεων και ριζοπιασμένων νοοτροπιών παραγοντισμού που συντηρούν διαχρονικά το πρότυπο του σωματείου-"φυλακή" για κάθε αθλητή, στεγασμένου μάλιστα κάτω από την ομπρέλα του -λεγόμενου- ερασιτεχνισμού. Είναι αναγκαίο, ωστόσο, οι δικοί μας άνθρωποι να διαμορφώσουν και να διαπεράσουν στις δομές και τις λειτουργίες τη διαφορετική αντίληψη που πρέπει να υπάρχει στη λειτουργία κάθε αθλητικού σωματείου.
Διότι ο αθλητής δεν είναι, απλά, κτήμα κανενός εκτός από τον εαυτό του. Κι ακόμη, αν ένας νέος και μία νέα αποκτούν αθλητικό δελτίο σε μια ηλικία που δεν... ελέγχουν, με την υπογραφή του γονιού, η δική μας κυβέρνηση είναι αυτή που θα κατοχυρώσει θεσμικά το δικαίωμα σε κάθε γονιό να πάρει πίσω την υπογραφή του αν κρίνει ότι το περιβάλλον του σωματείου δεν είναι το πρέπον για το παιδί του. Κι όταν ο ίδιος ο αθλητής, κατά την εφηβική και πρώτη νεανική ηλικία του, αλλάξει γνώμη, θα πρέπει να του δίνεται το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός σε ποια ομάδα επιθυμεί να αγωνίζεται.
Ισχυρίζονται κάποιοι παράγοντες: “Μα το σωματείο έχει επενδύσει πάνω στον αθλητή αρκετά χρήματα”. Η απάντηση είναι εξίσου ανάλογη του ισχυρισμού των παραγόντων: "Μα και ο γονιός ξοδεύει χρήματα για να διατηρεί το παιδί του ικανό να αθλείται και να προσφέρει στο σωματείο τη σωματική του δύναμη, την αθλητική του απόδοση, τη διάκριση". Συνεπώς, κανένας άλλος δεν μπορεί να εξουσιάζει τον αθλητή, παρά μόνο ο ίδιος τον εαυτό του!
Μην ξεχνάμε ότι και λεγόμενος ερασιτεχνικός αθλητισμός δεν έχει ιδεαλιστικό υπόβαθρο, αλλά καθαρά υλιστικό, που αφορά την απόδοση και την ανταπόδοση από τη χρήση της αθλητικής δύναμης.
Είναι αυτονόητο, επομένως, ότι η σχέση του αθλητή με το σωματείο του πρέπει να είναι μη εξουσιαστική, ελεύθερη, ισότιμη και δημοκρατική. Όμως για το αυτονόητο πασχίζουμε, μια και το... παράλογο έχει γίνει κανόνας.
Αυτό είναι το χρέος προς τη νεολαία που πρέπει να εκπληρώσει η αθλητική ηγεσία της κυβέρνησής μας, όσο κι αν το αθλητικό μοντέλο στη χώρα μας θυμίζει... Βαβυλωνία, είτε ως οργάνωση, είτε ως έκφραση, είτε ως εμπορεύσιμο θέαμα, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την πολυνομία για κάθε μορφή οργάνωσης του αθλητισμού.
Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να αναπροσδιορίσει τις σχέσεις αθλητή-σωματείου, σωματείου-ομοσπονδίας, ομοσπονδίας-κράτους, διότι, απλώς, ο αθλητισμός ΔΕΝ είναι ουδέτερος, αλλά υπακούει στους κανόνες της κοινωνίας, μια και αποτελεί ιδιαίτερη (αλλά καθολική) κοινωνική δραστηριότητα που αγκαλιάζεται από, σχεδόν, το σύνολο των ανθρώπων, με κάθε τρόπο, με κάθε μορφή.
* Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, μέλος ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Βορείου Πελοποννήσου
