Την πρώτη μέρα των εκδηλώσεων, ο Γιώργος Νικολόπουλος αντιμετώπισε ταυτόχρονα δώδεκα σκακιστές και σκακίστριες, τη δεύτερη ο Χρήστος Πιλάλης αναδείχθηκε νικητής στο τουρνουά γρήγορου σκακιού και την τελευταία ημέρα, αφιερωμένη στο καλλιτεχνικό σκάκι, ο Παναγής Σκλαβούνος και ο Μάριος Αναστασίου μύησαν μικρούς και μεγάλους στον όμορφο κόσμο των σκακιστικών προβλημάτων.
Μια ακόμα χρονιά με σκάκι;
Μάλλον κάτι παραπάνω, κάτι ξεχωριστό, κάτι πολύ όμορφο: Τα πολλά παιδιά που κατέκλυσαν τις σκακιέρες, συνήθως με αντίπαλο τον μπαμπά ή τη μαμά, με αυτή τη μοναδική λάμψη στο βλέμμα -προνόμιο των μικρών ηλικιών- και με πείσμα για τη νίκη!
Είναι γεγονός ότι παγκοσμίως ο μέσος όρος ηλικίας των ενεργών σκακιστών μικραίνει. Όλο και περισσότερα παιδιά γνωρίζουν από νωρίς το πνευματικό παιχνίδι και δημιουργούν προοπτικές διάκρισης.
Ο μικρότερος παίκτης στον κόσμο με βαθμό διεθνούς αξιολόγησης είναι ο τετράχρονος (!) Κινέζος Σι Ζανράν (1375), ενώ στους πεντάχρονους και τους εξάχρονους συναντάμε παίκτες με βαθμό μέχρι 1500 και έναν, τον Λίβυο Αλγκουτανί, με 1702!
Το καλοκαίρι οι Ινδοί απέκτησαν ακόμα έναν γκραν μετρ, τον 14χρονο Νιχάλ Σαρίν. Μεγάλη επιτυχία, μα όχι κάτι μοναδικό: είναι μόλις ο δωδέκατος νεότερος παίκτης στην ιστορία του σκακιού που αποκτά τίτλο GM. Πρώτος παραμένει ο Ουκρανός (τώρα παίζει με τη Ρωσία) Σεργκέι Καριάκιν, σε ηλικία 12 ετών και 7 μηνών!
Στην Ελλάδα καμαρώνουμε μια πλειάδα αγοριών και κοριτσιών με διεθνείς διακρίσεις, με πιο ξεχωριστή την τρεις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια νεανίδων Σταυρούλα Τσολακίδου.
Τα περισσότερα από τα παιδιά που ξεχωρίζουν ακολουθούν διαρκή ανοδική πορεία (Φίσερ, Κασπάροβ, Κάρλσεν). Νεαροί με διακρίσεις πριν από τέσσερις και πέντε δεκαετίες (Σορτ, Χάλιφμαν, Βαγκανιάν, Μπαλάσοβ, Ναν, Σβεσνίκοβ κ.ά.) διακρίνονται σήμερα σε αγώνες βετεράνων!
Εξαίρεση στον κανόνα απετέλεσε ο Ισπανός Πομάρ (1931-2016), του οποίου το παιχνίδι το συνέκριναν με το αντίστοιχο άλλων παιδιών - θαυμάτων, όπως του Μόρφι, του Καπαμπλάνκα και του Ρεσέφσκι. Οι συμπατριώτες του έβλεπαν στο πρόσωπό του την αναβίωση της ισπανικής κυριαρχίας του 15ου και 16ου αιώνα, με τους Λουίς Ραμίρεθ, Ρούι Λοπέζ κ.ά. Όσο περνούσαν τα χρόνια, το όνειρο ξεθώριαζε...
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι πεντάχρονοι και εξάχρονοι που έδιναν ζωή στο σκακιστικό χωριό του Άλσους Γουδή θα εξελιχθούν σε σπουδαίους παίκτες ή απλά θα διατηρήσουν το σκάκι σαν χόμπι.
Δεν θα εκπλαγούμε αν, ύστερα από πολλά χρόνια, κάποιος έφηβος με διεθνείς επιτυχίες δηλώσει ότι «πρωτόπαιξα σκάκι στο Σπούτνικ Festival»!
