Η πρώτη αντίληψη είναι αυτή που θεωρεί ότι κλειδί για την ανάπτυξη είναι η μείωση του εργασιακού και του ασφαλιστικού κόστους. Η ελαστική απασχόληση, χωρίς καμία ουσιαστική θεσμική προστασία, με χαμηλές αμοιβές. Είναι η αντίληψη που υπηρετήθηκε με τα δύο πρώτα Μνημόνια αλλά εφαρμόστηκε και όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μια αντίληψη που οδηγούσε στη δημιουργία θέσεων ελάχιστης εργασιακής αξιοπρέπειας, τόσο ως προς τις συνθήκες όσο και ως προς τις αμοιβές. Την αντίληψη αυτή εκφράζει σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης, χωρίς φυσικά να εξηγεί καθαρά τι ακριβώς εννοεί. Οι επικοινωνιακές περικοκλάδες δεν στοχεύουν παρά στο να κρύψουν τις πραγματικές προθέσεις. Επιπλέον οι απόψεις αυτές είναι χρεοκοπημένες: Όλοι ξέρουμε πια, μετά από οκτώ χρόνια σκληρής λιτότητας, ότι καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει χωρίς στήριξη της εργασίας και αξιοπρεπείς αμοιβές.
Στον αντίποδα αυτής της αντίληψης βρίσκεται η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Η πολιτική που θεμελιώνεται στην προστασία των εργασιακών σχέσεων, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την αύξηση του κατώτατου μισθού. Η πολιτική που θέτει κανόνες για την τήρηση των ωραρίων, και της νομοθεσίας, για την προστασία των εργαζομένων στις εργολαβίες, για την αποφασιστική καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Από αυτή τη δεύτερη αντίληψη διαπνέεται το πλέγμα των δράσεων για την καταπολέμηση της ανεργίας, που ανακοινώθηκε χθες από την Έφη Αχτσιόγλου και τον Ν. Ηλιόπουλο.
Δύο αντιλήψεις για την εργασία, δύο σχέδια για το μέλλον της χώρας. Εκεί βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή.
