Η Μπενάκη, η Θεμιστοκλέους, η Ομόνοια, η Αγίου Κωνσταντίνου, τα Χαυτεία, είχαν πάντα τη ζωντάνια των διασταυρώσεων. Χιλιάδες επισκέπτες από την επαρχία έδιναν ραντεβού στου «Μπακάκου» στην Ομόνοια. Άπειροι εθνικοτοπικοί σύλλογοι στεγάζονταν σε γραφεία στην περιοχή. Κομματικές οργανώσεις, δικηγόροι υπερασπιστές αριστερών και ακτιβιστών, τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" (πριν πάει Περισσό), της "Αυγής", καλοί κινηματογράφοι όπως το Ιντεάλ, το Τιτάνια, τσοντάδικα, όπως το Αλάσκα, φτωχοί που πήγαιναν να πάρουν ελιές και τουρσί από την Αθηνάς, που ανέβαιναν στο έκτο όροφο του Μινιόν, του Κατράντζου ή του Λαμπρόπουλου να βρουν καλά και οικονομικά ρούχα. Μπουρδελόβιοι κατέβαιναν στη Ζήνωνος και στο Μεταξουργείο, μπινέδες στα δημόσια ουρητήρια της Κάνιγγος, φοιτηταριό και παλιοί του αντιδικτατορικού σύχναζαν στις ταβέρνες με ρεμπέτικα στα Εξάρχεια, εργάτες, ποιητές, δικηγόροι, τοκογλύφοι, πρακτορεία ταξιδίων, καταπληκτικά δισκάδικα (υπάρχουν μερικά ακόμα, όπως και τα σινεμά, το Ιντεάλ και το Τιτάνια, σε έναν ρόμβο πολιτισμού με το Όπερα και το Έλλη στην Ακαδημίας).
Η περιοχή της Ομόνοιας ήταν ένας τόπος διασταυρώσεων, διαφορών, τόλμης, έρωτα, επαναστατικών φαντασιώσεων, μικροαστικών οψωνίων, όλα μαζί, φιλόξενα, εξαίσια, τέλεια, τελειωμένα. Απόκρημνο τέλος που έχει συμβεί είκοσι χρόνια τώρα. Μια πλατεία μη πλατεία, ένας τόπος άτοπος, ένα κόσμος άκοσμος.
Όταν ο μέσος πολίτης αντιλαμβάνεται τον διωκόμενο ως εισβολέα, τότε τι έχουμε; Τι στοιχειοθετεί μια τέτοια πρόσληψη; Πόση τοξίνη έχει σωρευτεί στην κοινωνία και επιμολύνει τις σχέσεις, τον δημόσιο χώρο (θεσμικό και φυσικό), τις εθιμικές εκδηλώσεις και ορίζει τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς; Διότι ο τραγικός θάνατος του Ζακ και οι σπαρακτικές εικόνες που είδαμε βασίζονται σε μια κουλτούρα «εισβολής», σε μια πρόσληψη του «άλλου» ως αυτόχρημα απειλητικού. Η βαθύτατα σκοταδιστική κατανάλωση της είδησης που διαστρέφει όλες τις εννοιοδοτήσεις, αυτές ακριβώς που ρύθμισαν τη δημοκρατική συνθήκη, αυτές που αποτέλεσαν το μεταδικτατορικό εγχείρημα για κατάκτηση μιας δημοκρατικής ισορροπίας (καθόλου αυτονόητης στην περίπτωση της χώρας μας), φαίνεται ότι αποκαλύπτει μια ιδεολογική «ωρίμανση».
Μας το εικονογραφεί τέλεια ο γείτονας που συν-βιαιοπραγούσε έξω από το χρυσοπωλείο, στις αναρτήσεις που ξεδίπλωσε. Ένα πλήρες ιδεολογικό (ακροδεξιό) οπλοστάσιο βέβαιο, κτιστό, πρωτόγονο και αποκρουστικό. Όχι κυρίως για όσα έλεγε. Όσο για το ότι οι θέσεις του ξεπερνούσαν το «περιστατικό», υπήρχαν ήδη διαμορφωμένες και πλήρεις και απλώς το «περιστατικό» με τον Ζακ «επέτρεψε» να εκφραστούν.
Είναι σίγουρο ότι με τα χρόνια της χρεοκοπίας έχουν συγκροτηθεί, κυρίως υπόγεια, τα μέτωπα και έχουν σχηματιστεί οι πολώσεις. Γιατί η παραδοσιακή πολιτική χωροταξία δεν φαίνεται ότι αντιστοιχεί στις πραγματικές αποκλίνουσες. Ο χώρος των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας έχει τεράστιες αναφομοίωτες και άλυτες αντιφάσεις, ώστε οι συσπειρώσεις και συνομαδώσεις να μη βασίζονται σε μακροχρόνια ταξικά συμφέροντα, όσο σε οικογενειακά κληροδοτήματα (είμαι αυτό που ήταν ανέκαθεν η οικογένειά μου) ή ωμές χρησιμοθηρικές και ωφελιμιστικές επιλογές (πάω με αυτόν που θα μου κάνει τη δουλειά).
Οι ταξικές συνδέσεις έχουν αποδιαρθρωθεί λόγω του ότι επινοθεύεται η ταξική θέση με την ταξική αυτοθέαση. «Είμαι αυτό που θεωρώ ότι είμαι». Κι αυτό που «θεωρεί», είναι η γκάμα των αφηγηματικών εργαλείων που το σύστημα, κυρίως με τη διαδικτυακή βιομηχανία, υποβάλλει. Η πολιτιστική διείσδυση και επιρροή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στους τρόπους αυτοαναγνώρισης και αυτοτοποθέτησης των υποκειμένων είναι το πραγματικό πεδίο ταξικής σύγκρουσης. Ο κόσμος καταλαβαίνει το ταξικό συμφέρον είτε λογιστικά, διά της αθροίσεως κεφαλαίου, είτε πολιτιστικά, διά της αθροίσεως αξιολογικών σχημάτων και βεβαιώσεων.
