Ο βίαιος φόνος του Ζακ Κωστόπουλου άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για το πώς τα ΜΜΕ, με τον τρόπο που διαχειρίζονται τέτοιου είδους γεγονότα, στρώνουν τον δρόμο για τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Η συζήτηση αυτή δεν είναι καινούργια. Για μια ολόκληρη δεκαετία, από τις αρχές του 1990 έως τις αρχές του 2000, τα ΜΜΕ εργάστηκαν συστηματικά για να δαιμονοποιήσουν τους μετανάστες. Προέβαλλαν συστηματικά κάθε είδους παραβατικότητα, σοβαρή ή αμελητέα, που προερχόταν από την πλευρά τους, ενώ αποσιωπούσαν τις περιπτώσεις στις οποίες οι μετανάστες ήταν τα θύματα. Όπου δεν χωρούσε αποσιώπηση, επιχειρούσαν να συμψηφίσουν. Η ταυτότητα ήταν η είδηση. Όχι το γεγονός.
Η προσέγγιση είναι πάντοτε η ίδια: Οι νόμοι του κράτους δεν αρκούν για να προστατεύσουν τους πολίτες και τις περιουσίες τους. Υπάρχουν για να προστατεύουν τα δικαιώματα των εγκληματιών, των περιθωριακών, των ξένων και να περιορίζουν την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: στην περίπτωση των αστυνομικών η υπέρβαση καθήκοντος. Στη περίπτωση των πολιτών η αυτοδικία. Τα κανάλια ενισχύουν την αντίληψη αυτή παίρνοντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη νομιμότητα και την αυτοδικία: το να ρωτάς “Συμφωνείτε με την αντίδραση του κοσμηματοπώλη;” είναι σαν να ρωτάς “Συμφωνείτε ότι το θύμα του βιασμού πήγαινε γυρεύοντας;”.
Η υπεράσπιση της αυτοδικίας και της υπέρβασης καθήκοντος απέχει μόλις μισό βήμα από τη δικαιολόγηση της δράσης της Χρυσής Αυγής. Πάντα με τη λογική των ίσων αποστάσεων. “Συμφωνείτε ότι οι μετανάστες είναι πρόβλημα;” ρωτούσαν όταν οι αρβύλες οργίαζαν στον Άγιο Παντελεήμονα.
Να λοιπόν πώς τα ΜΜΕ συμβάλλουν στον εκφασισμό της κοινωνίας. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
