Του Άγγελου Μανταδάκη
Τα πολιτικά κόμματα διέρχονται τη δική τους διαχρονική κρίση. Πρωτίστως οφείλεται στις σοβαρές αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία και ιδίως σε τομείς όπως η πληροφορία, η ψυχαγωγία, τα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης, η δράση μη κυβερνητικών οργανώσεων και πανίσχυρων οικονομικών λόμπι. Οι κομματικές ηγεσίες αδυνατούν να τις παρακολουθήσουν και ο ρόλος του κόμματος συρρικνώνεται. Τα αριστερά κόμματα στη χώρα μας διέρχονται μια ενδογενή κρίση που εν πολλοίς οφείλεται σε ιστορικές αιτίες.
Χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η δυστοκία των αριστερών κομμάτων τα τελευταία χρόνια στην προσέλκυση νέων μελών, κυρίως από τις παραγωγικές ηλικίες.
Η δυσαναλογία εγγεγραμμένων στα κόμματα μελών ως προς το σύνολο των φίλων και ψηφοφόρων τους είναι ενδεικτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ -κόμμα κυβερνητικό- έχει περίπου 31.000 μέλη (κατά τα στοιχεία των συνεδρίων του) και με βάση τις εκλογές του 2015 τον ψήφισαν ένα εκατομμύριο εννιακόσιες χιλιάδες πολίτες.
Αντίστοιχα, το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας με 540.000 μέλη έλαβε στις πρόσφατες εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου δώδεκα εκατομμύρια ψήφους. Οι Τόρις με 124.000 μόνο μέλη στις ίδιες εκλογές απέσπασαν περίπου δεκατρία εκατομμύρια ψήφους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο επόμενο διάστημα καλείται να επιτελέσει ένα δύσκολο εθνικής εμβέλειας εγχείρημα. Αυτό απαιτεί κόμμα μεγάλο, ισχυρό πόλο προόδου και δημοκρατίας, ρεύμα ιδεών. Οφείλουμε να κοινωνικοποιήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κομματικό σώμα να συνενωθεί σε μια νικηφόρα συνάντηση με τα κύματα των φίλων και υποστηρικτών μας, των εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που περιμένουν να κτίσουμε μαζί τη δεύτερη μεγάλη νίκη...
