Αφορμή για το σημείωμα τα κείμενα της "Αυγής" για την εκτέλεση του Ταξίαρχου του ΔΣΕ Γεωργιάδη. Τέτοιες δολοφονίες γίνανε και στην Πελοπόννησο.
Με τα δημοσιευμένα επίσημα ντοκουμέντα, βιβλία, αγωνιστών, διηγήσεις συμπεραίνεται χωρίς το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας ότι η ήττα του ΔΣΕ οφείλεται στην ανικανότητα (προσθέστε και ό,τι άλλο μείον θέλετε) της περί τον Ζαχαριάδη ηγεσίας του ΚΚΕ.
Το 1949 ήμουνα κρατούμενος στη φυλακή Καλαμάτας - Αλεξανδράκη. Μάθαμε για την ανάληψη της αρχιστρατηγίας του ΔΣΕ από τον Γούσια και αναρωτιόμασταν ποιος να είναι. Όνομα ανώτερου ή ανώτατου αξιωματικού του ΕΛΑΣ τέτοιο δεν ξέραμε. Να χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο αξιωματικός το αποκλείαμε. Και καταλήγαμε -ευσεβείς πόθοι- πως μάλλον θα πρόκειται για σοβιετικό στρατηγό, άρα επίκειται η τελική νικηφόρα επίθεση του ΔΣΕ κ.λπ. "χαράς ευαγγέλια...". Και αναμένοντας... αργότερα... μπαίνει στο κελί ο κρατούμενος "συνκελίτης μου", ο αείμνηστος Ντίνος Κυβέλος από το χωριό Κυβέλια της Μάνης. Πολυπρόσωπη οικογένεια, είχανε στην Αθήνα "Σύλλογος Κυβελαίων", - με στρατηγούς, πανεπιστημιακούς, ανώτερους υπαλλήλους σε όλη την κρατική ιεραρχία. Ο Ντίνος, εφοριακός υπάλληλος, είχε πιαστεί από τη μεταξική δικτατορία, εξορίστηκε ως κομμουνιστής και δραπέτευσε από το Χαϊδάρι, κρατούμενος των ναζί.
Τον αγαπούσε και εκτιμούσε το σόι του - με το επισκεπτήριο που του φέρνανε τάιζε αρκετούς κρατούμενους. Ήταν ψηλός, γύρω στο 1,90, ροδαλός, κοκκινομάλλης. Κατάχλωμος σαν από άλλο κόσμο, με πλησιάζει και μου λέει σιγά: Δημήτρη, η ήττα του ΔΣΕ είναι ζήτημα χρόνου. Πετάχτηκα από μια κουρελού που κειτόμουν, ήμουν άρρωστος, "Τι λες ρε Ντίνο" φώναξα. "Έμαθα ποιος είναι ο Γούσιας. Είναι ο Γιώργος Βοντίτσιος, τον είχαμε συνκρατούμενο στην Ακροναυπλία, καλό παιδί, χωρίς όμως παιδεία, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει και το πιο απλό μάθημα, άρα, αφού φτάσανε να κάνουν ηγέτη τον Γούσια, δεν έχουν αξιωματικούς, άρα η ήττα είναι ζήτημα χρόνου..." - όπερ και εγένετο...
Θανάσης Καραδάσης. Υπολοχαγός της Σχολής Ευελπίδων το 1940. Άριστος αξιωματικός. Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Μεσσηνίας. Τελικά, στο επιτελείο της ΙΧης Ταξιαρχίας. Με την έναρξη του εμφυλίου στάλθηκε στην Ήπειρο - έτσι επέζησε, από την Πελοπόννησο ελάχιστοι επέζησαν. Μετά τη χούντα και την επιστροφή του από την Τασκένδη ανταμώσαμε - καθημερινά, σχεδόν ερχόταν στο γραφείο μου, είχα τις εκδόσεις Μνήμη, και τι άλλο, ανασκαλεύαμε τα περασμένα. Μια μέρα η κουβέντα ήρθε στον βομβαρδισμό με πυροβόλα της Θεσσαλονίκης από τον ΔΣΕ, που κατέληξε να αιχμαλωτιστεί όλο σχεδόν το τάγμα του ΔΣΕ που τον είχε πραγματοποιήσει, και του λέω: Καλά, αφού μεταφέρατε τα πυροβόλα σε απόσταση βολής της Θεσσαλονίκης, δεν έμεναν μόνον μία, δύο ομάδες για χειρισμό τους και μετά να παίρνανε τα κλείστρα και να φεύγανε; Δεν ξέρατε ότι ο στρατός διέθετε τανκς, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, θα σας μπλόκαρε;" κ.λπ. "Εγώ ήμουνα επικεφαλής" μου λέει.
"Ρε Θανάση! Εσύ" κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. "Είπα ακριβώς αυτά που λες??? ο κομματικός υπεύθυνος της περιοχής με καθαίρεσε... Λίγοι διαφύγαμε... Θα με εκτελούσαν αν δεν με καλούσαν και - έφυγα αμέσως για τη Φλώρινα... Στην Τασκένδη σε ανώτερα στελέχη του ΔΣΕ γίνανε κάποια σεμινάρια από Σοβιετικούς στρατηγούς. Σ' ένα κλήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση μαθητής, στέλεχος, όχι επαγγελματίας αξιωματικός. Με την απάντησή του, ο Σοβιετικός εξεπλάγη, τον κοίταξε για λίγο, κούνησε το κεφάλι λέγοντας: 'Καταλαβαίνω γιατί ηττηθήκατε'...".
Από τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα αναφέρω και τη "Νεκρή Μεραρχία" -αφορά αυτή της Πελοποννήσου του ΔΣΕ, του μαχητή του ΔΣΕ Μπελά- από τον Μπάστα Μεγαλόπολης - Παπακωνσταντίνου, της οικογένειας του τραγουδιστή Β. Παπακωνσταντίνου.
Πριν από 15 χρόνια κυκλοφόρησα το βιβλίο μου (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) "1940-1950, Η Δεκαετία που συγκλόνισε τη χώρα", περιλαμβάνω και άρθρο μου το πρωτόχα δημοσιεύσει στο "Αντί", Οκτώβρης 1974, "Λίβανος - Γκαζέρτα - Βάρκιζα - του Κακού η Σκάλα..."- η ηγεσία του ΚΚΕ στον εμφύλιο αυτή τη σκάλα την πέταξε ή την επεξέτεινε σε απύθμενο βάραθρο...
...Και διηγώντας τα να κλαις...
Τη δεκαετία του 1960 προ χούντας πούλμαν πλήρες με μέλη του Σωματείου αναπήρων και θυμάτων Εθνικής Αντίστασης (ήμουν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του) με πρόεδρο τον αείμνηστο Τάσο Αναστασόπουλο από την Καλαμάτα, αξιωματικό της Σχολής Ευελπίδων, ταγματάρχη και πολιτικό μηχανικό, διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ, επισκεφθήκαμε και φιλοξενηθήκαμε στις λαϊκές Δημοκρατίες Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, με κύριο προορισμό μας τη Λ.Δ. της Ουγγαρίας, όπου παραμείναμε επί δεκαήμερο. Στάλθηκα και φιλοξενήθηκα με τη γυναίκα μου στο σπίτι του προέδρου των φιλοξενουμένων μαχητών του ΔΣΕ στην Ουγγαρία, στη Βουδαπέστη. Και επειδή είχα καταλήξει από νωρίς για τα αίτια που η "νικηφόρα επανάσταση" (Ε.Α.) χάθηκε, όπως και κατά τον εμφύλιο, και διατύπωνα ευθαρσώς τις απόψεις μου, ο φιλοξενών μας συναγωνιστής μού διηγήθηκε πολλά γεγονότα που έζησε, τα οποία συμφωνούσαν ή κατέληγαν στα ίδια με τα δικά μου συμπεράσματα.
Ο καπετάν Νίκος και η γυναίκα του Τασία κατάγονταν από τη Σαρίτσανη Λάρισας ή την περιφέρειά της - μαχήτρια και η αείμνηστη Τασία του ΔΣΕ, και ο αείμνηστος Νίκος ηγέτης του αρχηγείου του ΔΣΕ στην περιοχή Πηλίου. Καταθέτω ένα ιστόρημά του:
"Όταν αποχώρησε από την Ελλάδα ο ΔΣΕ, ξεκινήσαμε και μεις την πορεία προς Αλβανία. Μετά από περιπέτειες και θυσίες, κάποτε φτάσαμε και μόλις περάσαμε τα σύνορα, πέσαμε όπου βρεθήκαμε μισοπεθαμένοι. Ήρθε ένας σύντροφος και μου λέει: "Τι γίνεται, καπετάν Νίκο, πίσω;". "Τι περιμένεις... Θρήνος και οδυρμός...". "Μην πεις τέτοια στον Γούσια..." μου λέει και φεύγει Να, σε λίγο και ο Γούσιας. Και με έπαρση: "Τι γίνεται, Καπετάν Νίκο. Ζάει τ' αντάρτικο;" - η απόφαση μετά την ήττα: "Το όπλο παρά πόδα". "Μη λες βλακείες" του απάντησα. Πιαστήκαμε στα χέρια. Πήγαμε στην Πολωνία, με διαγράψανε... Εδώ στην Ουγγαρία αποκαταστάθηκα. Πέθανε το ζευγάρι στη Βουδαπέστη... Οι δύο κορούλες τους, μετά τη χούντα, δεν ήρθαν στην Ελλάδα. Φαίνεται δεν είχαν κέντρο υποδοχής...
