Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Θόρυβο έκανε αλλά δεν ήταν βόμβα, αυτό που... αναστάτωσε μεσοβδόμαδα το τρίγωνο Καλλιθέας - Αμπελοκήπων και Μοσχάτου. Περισσότερο έμοιαζε με... πιστολιά, που ρίχτηκε από το... πολυβολείο των "Νέων" του Β. Μαρινάκη, με στόχο τον Κώστα Καραμανλή. Ξάφνιασε πολλούς αυτή η πρωτοφανής επίθεση. Όχι όμως όλους όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στο παρασκήνιο. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα "Νέα" βάζουν στο στόχαστρό τους έναν πρώην πρωθυπουργό, είναι όμως η πρώτη φορά, που επιλέγουν τέτοιο ύφος και τόση οξύτητα για να αποδομήσουν τη στάση, τις απόψεις, ακόμα και την προσωπικότητά του. Όταν μάλιστα είναι γνωστοί οι στενοί δεσμοί του νέου ιδιοκτήτη του ιστορικού συγκροτήματος με την οικογένεια Μητσοτάκη, εύλογα δικαιούται κανείς να «χρεώσει» την αντικαραμανλική... πιστολιά των "Νέων" και στην ηγεσία της Ν.Δ. Πολύ περισσότερο που η ίδια η Ν.Δ., που εκδίδει δεκάδες ανακοινώσεις την ημέρα, διά της σιωπής δεν έδειξε καμία διάθεση να αποδοκιμάσει ή έστω να πάρει αποστάσεις ασφαλείας από το δημοσίευμα κατά ενός πολιτικού, που υπήρξε αρχηγός της, έγινε πρωθυπουργός δύο φορές, παραμένει βουλευτής της. Κυρίως όμως παραμένει σημείο αναφοράς για ένα μεγάλο τμήμα της συντηρητικής παράταξης και αυτό, ίσως, είναι που ενοχλεί πρωτίστως τη σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. Η ενόχληση δεν συνίσταται στην προσωπική επιρροή που μπορεί να ασκεί ο Καραμανλής σε βουλευτές, στελέχη και οπαδούς της Ν.Δ. ούτε προέρχεται από την ανάγκη του αρχηγού της να ισχυροποιήσει τη θέση του βάζοντας στο περιθώριο τους βαρόνους του «καραμανλισμού» και στοχοποιώντας τον ίδιο τον Καραμανλή.
Η μετάλλαξη της Ν.Δ.
Αν ήταν έτσι, θα ήταν μικρό το κακό. Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αγχωμένη αλλά, όπως φαίνεται, οριστική απόφαση της σημερινής ηγεσίας της Ν.Δ. να μετατρέψει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Να το αποκόψει από τις παραδόσεις, τα σύμβολα, τις ρίζες, την ίδια του την ιστορία. Και όχι μόνο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι χειρότερο. Ο Κ. Μητσοτάκης, δεν έχει σημασία αν οδηγήθηκε από ανάγκη, από επιλογή ή από υποδείξεις και πιέσεις τρίτων, η ουσία είναι ότι εγκλωβίστηκε, σύρθηκε και εν τέλει ταυτίστηκε με τους πλέον σκληρούς πυρήνες του κόμματός του: τους σκληρούς ακροδεξιούς και τους σκληρούς νεοφιλελεύθερους. Ο ίδιος τους στήριξε, τους προώθησε σε ηγετικές θέσεις, από αυτούς στηρίζεται στην προσπάθειά του να σταθεροποιήσει τη θέση του και να προωθήσει το δικό του σχέδιο για το κόμμα της συντηρητικής παράταξης. Όμως, αυτός ο σφικτός εναγκαλισμός με σκληρούς ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε «τερατογενέσεις». Η Ν.Δ. μεταλλάσσεται ταχύτατα και από ένα κλασικό, συντηρητικό κόμμα της Κεντροδεξιάς, όπως το ήξεραν οι ψηφοφόροι του, μετατρέπεται σε ένα σκληρό, δεξιό κόμμα, που αλληθωρίζει προς τον ακροδεξιό και τον νεοφιλελεύθερο λαϊκισμό. Μόνο που αυτή η διαδικασία προκαλεί αντιδράσεις στο εσωτερικό ενός κόμματος, που έχει τον λεγόμενο καραμανλισμό στο DNA του.
Μέχρι τώρα οι αντιδράσεις αντιμετωπίστηκαν με τον συνήθη τρόπο, δηλαδή τις διαγραφές. Αντώναρος, Παπακώστα, ακόμα και ο μετριοπαθής Μίχαλος και αρκετοί άλλοι καρατομήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, άλλα στελέχη οδηγούνται σε τιμητικές και άλλα σε αναγκαστικές αποστρατείες. Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι για να ολοκληρωθεί η διαδικασία της μετάλλαξης και να επικρατήσει η νέα πολιτική φυσιογνωμία, προϋπόθεση είναι η πολιτική εξουδετέρωση του ίδιου του Καραμανλή. Ευθέως ή πλαγίως, όπως επιχειρήθηκε μεσοβδόμαδα από τα "Νέα". Μόνο που αυτή η... πιστολιά δεν ήταν στον αέρα. Ήταν το προανάκρουσμα ενός «πολέμου», που μαίνεται στο παρασκήνιο αλλά δεν έχει ξεσπάσει ακόμα.
