Ιούλιος 1974. Η Αθήνα να καίγεται στον ήλιο κι εμείς να καιγόμαστε στην προσμονή. Έδειχνε το πράγμα. Το αίμα της Κύπρου, και του Πολυτεχνείου, τους έπνιγε. Οι άνθρωποι μιλούσαν ανοιχτά. Στην πλατεία Εξαρχείων μια κακοντυμένη γυναίκα καταριόταν τους φασίστες, που πρόδωσαν την Ελλάδα κι έστελναν τα παιδιά στον πόλεμο. Μούντζωνε κάτω από την μπλε πολυκατοικία προς όλες τις κατευθύνσεις, και κανένας από τον στρατό των χαφιέδων δεν την πλησίασε. Δεν τους φοβόμασταν πια, το μυρίζονταν και οι ίδιοι ότι, αν τολμούσαν να κάνουν τα γνωστά χορευτικά, θα τους έπαιρνε ο διάολος από όλους όσοι λοξοκοίταζαν με το μάτι αγριεμένο.
Ύστερα ήρθε η έκρηξη χαράς, τα κλάματα, το κορίτσι με την ελληνική σημαία στα Χαυτεία, εκατοντάδες νέοι που δεν φώναζαν συνθήματα, μόνο αλάλαζαν τη χαρά τους. Χαμόγελα και λυγμοί. Αγκαλιές. Η μεταπολίτευση ήταν μια ανθοδέσμη από αγκαλιές. Οι παράνομοι με τα λευκά πρόσωπα που έβγαιναν από τις τρύπες τους. Οι εξόριστοι που γύριζαν από τη Γυάρο. Οι φυλακισμένοι που περνούσαν με τα μπογαλάκια τους την πόρτα του Κορυδαλλού. Τα κορίτσια, τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άντρες, οι οικογένειες, οι σύντροφοι. Ο Χαρίλαος, ο Λεωνίδας, ο Ανδρέας, ο Καραμανλής. Μια μεγάλη αγκαλιά, από κείνες που χωράνε όλη την ευτυχία της ελευθερίας.
Μην κολλάτε στους σπασίκλες των αναλύσεων. Που κλείνουν εκείνες τις στιγμές σε εκτιμήσεις για το πώς, ποιος, γιατί. Χρήσιμα όλα αυτά, αλλά όταν έρθει η ώρα τους. Αφού αγκαλιάσει ο φυλακισμένος το παιδί του και κλάψει στην αγκαλιά της γυναίκας του, με την οποία έχει χρόνια να σμίξει. Μια έκρηξη από φως, αυτό ήταν η μεταπολίτευση. Που σκόρπισε το σκοτάδι της εμφύλιας Δεξιάς, τη μαυρίλα των βασανιστών της, το θανατικό των δολοφόνων της. Η ζωή όσων ανυπάκουων είχαν την ατυχία να γεννηθούν στις πηχτές δεκαετίες του τρόμου -αυτές που κάποιοι και τώρα νοσταλγούν- χωρίστηκε στα δύο. Πριν και μετά.
Τον Ιούλιο του 1974 ο δρόμος απέκτησε μια άλλη ιστορία. Με εκατομμύρια ανθρώπους να τον χαράζουν -σωστά ή λάθος, με υπερβολές ή αυταπάτες, με συγκρούσεις ή άλματα. Για να φτάσουμε στο άλμα του σήμερα, που όποιος δεν καταλαβαίνει τη σχέση του με κείνα τα παλιά δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει...
