Του Μάριου Ιγνατιάδη*
Η τηλεόραση είναι διεθνώς το ισχυρότερο μέσο μαζικής ενημέρωσης. Εκτός των ενημερωτικών εκπομπών προσφέρει ψυχαγωγία, πολιτισμό, αθλητικά, ταινίες, σειρές ειδικά σχεδιασμένες γι’ αυτό το μέσο και άλλα πολλά. Η ελληνική τηλεόραση, όμως -και κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια- τα τελευταία χρόνια έχει ρίξει πολύ την ποιότητά της. Για την ''πτώση'' αυτή δεν ευθύνεται, θεωρώ, η οικονομική κρίση αλλά εμείς, οι τηλεθεατές.
Τα ψυχαγωγικά προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης αποτελούνται κυρίως από ριάλιτι σόου, παιχνίδια επιβίωσης και, προσφάτως, ερωτικά παιχνίδια μεταδιδόμενα σε ώρες που παρακολουθούν τηλεόραση ανήλικοι. Τα προγράμματα αυτά έχουν ως στόχο την αύξηση της τηλεθέασης του σταθμού στον οποίον προβάλλονται. Οι διαγωνιζόμενοι/διαγωνιζόμενες επιλέγονται με βάση το πόσο γυμνασμένοι είναι, το πόσο ωραία σώματα έχουν και, φυσικά, το πόσο... χαμηλά είναι διατεθειμένοι να πέσουν για λίγη προβολή στο “γυαλί”.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, μαζεύονται και κλειδώνονται σε ένα σπίτι κάνοντας διάφορα αχαρακτήριστα με σκοπό το κέρδος. Λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό αποπλάνησης, με μοναδικό στόχο την πρόκληση του τηλεθεατή έτσι ώστε εκείνος να μην αλλάξει κανάλι. Όλα αυτά όμως δεν θα είχαν νόημα αν δεν υπήρχε ανταπόκριση από το κοινό. Τα κανάλια θα αναγκάζονταν να διακόψουν αυτά τα προγράμματα. Δεν είναι όμως έτσι. Ενώ, όποιον και να ρωτήσεις, σου λέει ότι δεν τα βλέπει, στην ουσία κάνουν υψηλές τηλεθεάσεις που ''αναγκάζουν'' τα κανάλια να δημιουργούν συνεχώς τέτοια προγράμματα! Πόσο αθώοι είμαστε εμείς οι τηλεθεατές, λοιπόν; Καθόλου!
Υπάρχουν διάφορα άλλα προγράμματα, όπως τα ντοκιμαντέρ, που αποτελούν είδος προς εξαφάνιση από την ελληνική τηλεόραση. Η δημόσια τηλεόραση είναι η μόνη που μεταδίδει ντοκιμαντέρ, τα οποία όμως κάνουν χαμηλότατα νούμερα τηλεθέασης, κάτω από 4%. Αυτά τα νούμερα, όπως είναι φυσικό, δεν επιτρέπουν σε κανένα ιδιωτικό κανάλι να τα μεταδώσει, διότι τα χρήματα που θα εισέπραττε από τις διαφημίσεις, δεν θα αρκούσαν για να πληρώνει εργαζομένους και φυσικά να έχει κέρδος. Ένα ιδιωτικό κανάλι μέχρι πριν δύο χρόνια είχε εξαιρετικά ντοκιμαντέρ. Ήταν μονίμως κάτω από 5%, στην τελευταία θέση της τηλεθέασης. Μόλις μπήκε στη διαδικασία να τα αντικαταστήσει με ριάλιτι, τότε πήγε στην κορυφή. Μόνο ελάχιστες φορές μεταδίδει μερικά απομεινάρια από αυτά τις μεταμεσονύκτιες ώρες, ως ανάμνηση του παλιού καιρού. Πώς λοιπόν περιμένουμε από τα κανάλια να σταματήσουν να παράγουν χαμηλής ποιότητας προγράμματα;
Εκτός από τα ντοκιμαντέρ, που είναι εξαιρετικός τρόπος μόρφωσης, από την ελληνική τηλεόραση αποτελούν είδος προς εξαφάνιση και οι ξένες σειρές. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, με εξαίρεση τη δημόσια τηλεόραση και έναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, δεν μεταδίδουν ξένες σειρές συχνά. Η δημόσια τηλεόραση επιλέγει να μεταδίδει ευρωπαϊκές σειρές, ενώ ο ιδιωτικός σταθμός αμερικάνικες. Και αυτές όμως είναι ελάχιστες, είναι παλιές και η τηλεθέασή τους είναι κάτω από 10%, καθόλου συγκρίσιμη δηλαδή με το 30-40% που κάνουν τα ριάλιτι χαμηλής ποιότητας. Όσοι θέλουν να δουν ξένες σειρές θα πρέπει να χρυσοπληρώσουν συνδρομητική τηλεόραση ή να πάρουν DVD.
Κλείνοντας, λοιπόν, είναι φανερό ότι ο μόνος υπεύθυνος για την χαμηλή ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης είναι ο ίδιος ο τηλεθεατής, δηλαδή εμείς. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί προσφέρουν διάφορα προγράμματα και όταν ανακαλύψουν τι προτιμά ο τηλεθεατής πετάνε όλα τα άλλα και κρατάνε αυτό, ακόμη και αν είναι χαμηλής ποιότητας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι επιχειρήσεις που θέλουν να έχουν κέρδος. Δεν μπορούν να μεταδίδουν κάτι που δεν φέρνει έσοδα, ακόμη και αν είναι υψηλής ποιότητας.
Εμείς οι τηλεθεατές έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε την τηλεόραση. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να δείξουμε στα κανάλια ότι δεν πάει άλλο! Εμείς πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε αυτά τα προγράμματα. Αν δεν το κάνουμε, εμείς θα φταίμε γι’ αυτές τις αθλιότητες, κι ας μην διαμαρτυρόμαστε μετά, καθώς θα “έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζε...”.
*Ο Μάριος Ιγνατιάδης είναι φοιτητής
