Στις αρχές της δεκαετίας του '90 οι ισχυροί του πλανήτη κήρυξαν το πέρασμα στην εποχή των ελεύθερων αγορών. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες παραιτούμενοι από την εργασιακή τους ασφάλεια.
Μετά την κρίση του 2008, το σύστημα αποφάσισε ότι χρειάζονται θυσίες για να σωθούν οι τράπεζες. Οι εργαζόμενοι έπρεπε τώρα να δουλέψουν με ακόμα λιγότερη ασφάλεια, με μικρότερους μισθούς και ενδεχομένως χωρίς καμιά ελπίδα να ξεφύγουν από τη φτώχεια.
Τώρα, το αναδυόμενο ρεύμα του εθνικού απομονωτισμού ξεκινάει έναν νέο γύρο οπισθοδρόμησης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλέψουν δωδεκάωρο στην Αυστρία, μία από τις πιο ευημερούσες χώρες της Ε.Ε. Ο νεοφιλελευθερισμός και ο ακροδεξιός λαϊκισμός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να κρατήσουν τις κοινωνίες χειραγωγημένες και βυθισμένες στην απάθεια.
Την ίδια στιγμή, ο πλούτος που αποσύρεται από τις οικονομίες και αποθησαυρίζεται σε φορολογικούς παραδείσους πολλαπλασιάζεται εκθετικά. Και κανείς δεν πιέζεται να κάνει κάτι γι' αυτό.
Η συζήτηση αυτή ανοίγει τώρα στην Ελλάδα, την επόμενη μέρα από τη λήξη των προγραμμάτων. Η διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σ' αυτούς που θεωρούν πως η υποτιμημένη εργασία συνιστά αναπτυξιακό εργαλείο και σ' αυτούς που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη κοινωνία που να βασίζεται στην υποτιμημένη εργασία.
Το ζήτημα αφορά την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα και ολόκληρη την Ευρώπη. Η στήριξη της εργασίας και η δίκαιη φορολογία στον πλούτο πρέπει να γίνουν αντικείμενα ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου. Και το σχέδιο αυτό πρέπει να συσπειρώσει γύρω του μια ευρύτατη κοινωνική και πολιτική συμμαχία. Στην Ευρώπη, αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
Μόνο έτσι θα ξελασπώσει το μέλλον. Αλλά πρωτίστως το παρόν.
