Ο Δήμος Βύρωνα τιμά την Κυριακή 8 Ιουλίου 2018 τα ενενήντα χρόνια από τη γέννηση του πρωτομάρτυρα της ειρήνης Νίκου Νικηφορίδη με επίσημη εκδήλωση αποκάλυψης αναμνηστικής - τιμητικής μαρμάρινης πλάκας στη συμβολή των οδών Πρωτεσιλάου και Νικηφορίδη, δηλαδή στα σύνορα των Δήμων Αθηναίων και Βύρωνα.
Έχουν προσκληθεί όλες οι οργανώσεις αντιστασιακών, κινήματα ειρήνης και πρώτη η αδελφή του αγωνιστή Ολυμπία Νικηφορίδη - Βαζαίου με την οικογένειά της. Κατά σύμπτωση, η εκδήλωση συμπίπτει με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την υιοθέτηση της Σύμβασης για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων (7.7.2017) από πλέον των 120 χωρών στο πλαίσιο του ΟΗΕ.
Μεγάλη αντιπυρηνική νίκη, για την οποία το αντιπυρηνικό κίνημα τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης 2017 διά της Διεθνούς Εκστρατείας Απαγόρευσης των Πυρηνικών Όπλων (ICAN - International Campaign to Abolish Nuclear Weapons), την οποία στην Ελλάδα εκπροσωπεί η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Νίκος Νικηφορίδης δολοφονήθηκε στα 22 του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από τη σύλληψή του με την κατηγορία ότι προωθούσε την Έκκληση της Στοκχόλμης για την κατάργηση και απαγόρευση όλων των πυρηνικών όπλων. Επρόκειτο για τον πρώτο άνθρωπο (ελπίζουμε και τον τελευταίο) στον κόσμο που έγινε μάρτυρας της ειρήνης με αυτό τον τραγικό τρόπο. Στη διεθνή σκηνή βρισκόταν τότε σε έξαρση ο Ψυχρός Πόλεμος και το κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας ήταν «ο από Βορράν κίνδυνος».
Ο Νίκος Νικηφορίδης, επικεφαλής του Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων, είχε μεταφέρει τη δράση του στη Θεσσαλονίκη αμφισβητώντας έμπρακτα αυτό το δόγμα. Εκεί είχε συλληφθεί στις 18 Ιανουαρίου 1951 μαζί με δεκατέσσερις συναγωνιστές και συντρόφους.
Σύντομη αναφορά στο βιογραφικό του. Είχε τελειώσει νυχτερινό Γυμνάσιο, αφού προηγουμένως είχε ενταχθεί στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης. Στα 18 χρόνια του είχε εξοριστεί στην Ικαρία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο, όπου υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Αφέθηκε ελεύθερος, την άνοιξη του 1950, χωρίς να υπογράψει «δήλωση μετανοίας». Ανέλαβε γραμματέας της ΕΠΟΝ Παγκρατίου και του ανατέθηκε το καθήκον δράσης στο Κίνημα Ειρήνης, κίνημα ζωτικής σημασίας για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Το αντιπυρηνικό κίνημα υπήρξε το πρώτο παγκοσμιοποιημένο κίνημα εδώ και πάνω από επτά δεκαετίες. Πέτυχε σημαντικές νίκες στο παρελθόν, υπήρξε εργαστήρι ριζοσπαστικών ιδεών και στη δική του δράση στην Ευρώπη στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 οφείλεται η καθιέρωση του όρου «διπλωματία των λαών».
Και σήμερα, το κίνημα αυτό καλείται να ξανάρθει στο προσκήνιο μαζί με τις αλήθειες ότι «από τα πυρηνικά δεν υπάρχει θεραπεία, παρά μόνο πρόληψη», όπως λένε οι αντιπυρηνικοί γιατροί, καθώς και ότι «η μόνη ασφάλεια από τα πυρηνικά είναι η κατάργησή τους». Διότι, παρά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η πυρηνική απειλή δεν εξαλείφθηκε. Μας το υπενθύμισε και το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα το 2011.
Η κατοχή πυρηνικών όπλων και η κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων δεν μπορεί να αποτελούν αποκλειστικές επιλογές μιας χώρας, αφορούν όλο τον κόσμο και πολύ περισσότερο τους γείτονές της. Στη βάση αυτή καλούμαστε να εντείνουμε τους αγώνες μας για την αποπυρηνικοποίηση της ευρύτερης περιοχής μας, διεκδικώντας τη δημιουργία αποπυρηνικοποιημένων ζωνών στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο.
Ευτυχώς, πρόσφατα σημειώθηκε νέα ελπιδοφόρα εξέλιξη με την υπογραφή συμφωνίας Τραμπ - Κιμ για την αποπυρηνικοποίηση του συνόλου της Κορεατικής Χερσονήσου. Αν η συμφωνία αυτή τηρηθεί και εφαρμοστεί, θα αποτελέσει πολύ θετικό προηγούμενο και για την πιο εύφλεκτη περιοχή της Γης, τη Μέση Ανατολή.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και συγγραφέας του βιβλίου «Ο Λαμπράκης και το Κίνημα Ειρήνης» (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2013)
