Του Γιώργου Κυρίτση
Απορούν και εξίστανται υποκριτικά διάφοροι κύριοι της Νέας Δημοκρατίας για τις αθλιότητες των τελευταίων συγκεντρώσεων για το "Μακεδονικό" στη Θεσσαλονίκη, με χαρακτηριστική τη βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος. Πλην όμως, η εξέλιξη αυτή δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Ο αντισημιτισμός, η αντιμεταναστευτική υστερία, η ισλαμοφοβία, η ομοφοβία, τα ανασυρμένα από δεκαετίες αχρησίας εμφυλιοπολεμικά συνθήματα και οι ακροδεξιοί μαχαιροβγάλτες στους δρόμους είναι ένα, πολύ συγκεκριμένο πακέτο που ενεργοποιήθηκε όλο μαζί.
Και υπάρχει εξήγηση και ευθύνη γι' αυτό. Είναι τα επίχειρα του να αναθέτεις την ερμηνεία της εξωτερικής πολιτικής και τη λαϊκή κινητοποίηση σε οπαδικά ραδιόφωνα, σε ακροδεξιούς δεσποτάδες και σε δίκτυα με παρακρατικές καταβολές από επαγγελματίες μακεδονομάχους, πρώην επαγγελματίες εθνικόφρονες. Και όλα αυτά στη Θεσσαλονίκη, μια «πόλη φαντασμάτων» που εξακολουθούν να τη στοιχειώνουν επί δεκαετίες.
Στο τέλος του Εμφυλίου και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στήθηκαν σε ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα παρακρατικοί μηχανισμοί για τον πολιτικό έλεγχο των κατοίκων και την εμπέδωση της εθνικοφροσύνης. Μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, επέζησαν αναπροσανατολισμένα με βάση το "Μακεδονικό". Είναι αυτοί οι ίδιοι που πουλάνε τώρα πολιτικό και ιδεολογικό νταβατζιλίκι στη Νέα Δημοκρατία και αποτελούν την αιχμή του δόρατος για τη μετατροπή της σε κόμμα της βαλκανικής Ακροδεξιάς, σε VMRO. Γι' αυτό άλλωστε ταυτίζονται και οι ρητορικές τους.
Μετά τη λήξη των Μνημονίων και την ακύρωση των προσδοκιών και της αφήγησης της Ν.Δ., το "Μακεδονικό" φάνταζε στα μάτια της ακροδεξιάς ομάδας που κάνει τα κουμάντα στη Ν.Δ. ως σανίδα σωτηρίας, ως ευκαιρία δημιουργίας κινήματος στους δρόμους που θα ρίξει τον Τσίπρα στη Βουλή. Ως τέτοια ευκαιρία το πούλησαν στον Μητσοτάκη, παρασύροντάς τον έτσι σε ομηρεία υπ' απειλή διάσπασης και εμπεδώνοντας την ιδεολογική ηγεμονία τους στη Ν.Δ.
Δεν υπολόγισαν, όμως, δύο πράγματα. Ότι η επιδεικτική μετακίνηση της Ν.Δ. στην πιο χυδαία και πατριδοκάπηλη εκδοχή Ακροδεξιάς διαρρηγνύει τις σχέσεις με το Κέντρο και αντισυσπειρώνει τους δημοκράτες προοδευτικούς πολίτες, ακόμα και τους ευπρεπείς συντηρητικούς στον πόλο της λογικής και της προόδου που πλέον μονοπωλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι απελευθέρωσαν τα Ορκ και τώρα θα πρέπει να τα ταΐζουν, αλλιώς θα φάνε τους ίδιους.
Τίποτα από τα δύο δεν συνιστά στρατηγική κόμματος που φιλοδοξεί να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική λύση σε μια χώρα που γλείφει τις πληγές της έπειτα από μια διαλυτική οικονομική και κοινωνική κρίση. Αντιθέτως, οδηγούν στη διαιώνιση και στο βάθεμά της.
