Του Γιάννη Σχίζα
Στο Γιανίτσι της Εύβοιας -της «Καλόβοδης», σύμφωνα με έναν δημοτικισμό της πλάκας- φτάνεις από το βάθος ενός φαραγγιού, κάπου 10 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση προς Κάρυστο. «Φτάνεις» βέβαια τρόπος του λέγειν. Γιατί το πέρασμα μέσα από το χωριό είναι άκρως προβληματικό, έτσι και συναντήσεις αντίθετο αυτοκίνητο αισθάνεσαι (με βιβλικούς όρους...) όπως ο πλούσιος που επιχειρεί να μπει στον Παράδεισο ή κάποιος που επιχειρεί να περάσει ένα παλαμάρι από το κεφάλι μιας βελόνας...
Τέλος πάντων, περνάς το Γιαννίτσι, από μακριά αγναντεύεις το Φρούριο της Φυλάγρας, σε ένα σημείο στρέφεσαι προς τα αριστερά ακολουθώντας διαδρομή παράλληλη με το Αιγαίο, φτάνεις σε δασωμένη περιοχή, αρχίζεις να αμφιβάλλεις για το κατά πόσον ο δρόμος σε οδηγεί κάπου, ώσπου... συναντάς το Vivart. Xωμένο σε μια καμπή του δρόμου, σε περιοχή υψηλών εδαφικών κλίσεων, στημένο σε αναβαθμούς.
Αυθόρμητα κάνεις τη διαπίστωση: Πόσο μεγάλη και διαφοροποιημένη είναι η Ελλάδα, ώστε να έχει τέτοιες ερημιές, τέτοιες μοναχικές εκτάσεις , τέτοια εργοτάξια εξαιρετικών αισθημάτων -με τα λόγια του ποιητή Γιώργου Χρονά- όπου η τέχνη και ο στοχασμός έχουν το κατάλληλο ενδιαίτημα...
Το Vivart, αυτό πραγματικά το κάτι άλλο, που προέκυψε από μια ομάδα Ισπανών καλλιτεχνών πριν από 15 χρόνια, εδώ και ένα χρόνο ξανοίγεται ιδιαίτερα στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο τα εργαστήρια φωτογραφίας που οργανώνει για καλλιτέχνες, για φιλότεχνους που θέλουν «να μυηθούν στον εξπρεσιονιστικό και σουρεαλιστικό χαρακτήρα της φωτογραφίας», που με κύριο αντικείμενο το ζωγραφισμένο σώμα μελετούν την ένταξή του στο φυσικό περιβάλλον: είναι επιπλέον η σωρεία των εκδηλώσεων που οργανώνουν συσπειρώνοντας την τοπική κοινωνία.
Στη δεύτερη ετήσια συνάντησή τους -ονόματι Grecoacte- οι παρουσιαστές είχαν να πουν πολλά για τη «γλώσσα των σφυριγμάτων», που στην Ελλάδα είχε επίκεντρο το χωριό Αντιά της Εύβοιας και στην Ισπανία τα Κανάρια νησιά. Μια γλώσσα πραγματικά γαργαλιστική για γλωσσολόγους και άλλους ενδιαφερόμενους να ανιχνεύσουν τις ρίζες της, το εύρος των νοημάτων της, τη λογική της, την εξέλιξή της. Στις συναντήσεις συνυπήρχαν μεταξύ άλλων ο καβοντορίτικος χορός, ένα χορευτικό τμήμα από την Κύμη, οι φίλιπποι της Καρύστου, η κοινότητα Πελίτι -που μοίρασε μάλιστα στους παρευρισκόμενους μικρά φυτά αλόης λούφας και άλλους σπόρους.
Τέτοια μοναδικά, παράδοξα, ερημικά, φαντασιογόνα, καλλιτεχνικά γεγονότα, γεγονότα μικρού κόστους, οφείλει να αγκαλιάσει ο ελληνικός τουρισμός. Δημιουργώντας έναν χώρο ακώλυτο - στη προκειμένη περίπτωση ελεύθερο ανεμογεννητριών, που θίγουν την ποιότητα και αρτιότητα του τοπίου...
