Live τώρα    
19°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
19 °C
16.2°C20.7°C
2 BF 53%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
17 °C
15.2°C17.7°C
1 BF 74%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
14.8°C16.6°C
3 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
17 °C
16.0°C18.0°C
2 BF 59%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
15.9°C15.9°C
0 BF 55%
ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ / Μακεδονικές ιστορίες
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ / Μακεδονικές ιστορίες

Χατζημιχαήλ Θεόφιλος, "Ο Φρίξος επί του χρυσομάλλου κριού και η Έλλη"

Δεκαετία του ’50. Ο Τίτο, με ενθάρρυνση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και με την ανοχή του Στάλιν, μετονομάζει αυθαίρετα το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας από “Βαρντάρσκα” σε “Μακεδονία” (βλ. και το βιβλίο του Μίλοβαν Τζίλας, που του κόστισε καταδίκη σε πολυετή φυλάκιση από το Τιτοϊκό καθεστώς: “Συνομιλίες με τον Στάλιν”). Η αντίδραση του ελληνικού κράτους; Εξαφανίζει ακαριαία από τον γεωπολιτικό χάρτη της χώρας κάθε μνεία του ονόματος “Μακεδονία”, υιοθετώντας τη συλλογική ονομασία, για τη Μακεδονία μαζί και τη Θράκη: “Επαρχίαι Βορείου Ελλάδος”. Χαρίζοντας, από τότε, ουσιαστικά, το όνομα “Μακεδονία” στους Βόρειους γείτονες. Μια πράξη καθαρής εθνικής μειοδοσίας. Η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία “κατάπιε” τη Μακεδονία του Τίτο, όπως λίγα χρόνια αργότερα θα “κατάπινε” αμίλητη τον αφανισμό του Ελληνισμού της Πόλης και άλλες καταστροφές. Τέτοια απίστευτη δουλικότητα στον “συμμαχικό παράγοντα”! Έκτοτε το “Μακεδονικό” έγινε πληγή κακοφορμισμένη. Με 140 χώρες να αναγνωρίζουν το σκέτο “Μακεδονία”. Ποιοι, λοιπόν, γαβγίζουν λυσσασμένα σήμερα; Και τι έχουν να μας προσάψουν;

Είμαι παλιός και θυμάμαι. Φοιτητής το 1962 στη Θεσσαλονίκη, σε μια συνέλευση της ΦΕΑΠΘ Παρών σε αυτήν ο τότε νομάρχης Βορείου Ελλάδος (και μετέπειτα υπουργός Βορείου Ελλάδος της Χούντας), Χολέβας. Η μνεία και μόνο της λέξης “Μακεδονία” (έστω και αν αφορούσε τη δική μας), έφτανε, τότε, για να σε καταδικάσει. Ακούγοντας ο εν λόγω νομάρχης την απαγορευμένη λέξη από το στόμα φοιτητών, πριν ακόμα καταλάβει καλά - καλά για τι ακριβώς μιλούσαν, τινάχτηκε όρθιος βγάζοντας αφρούς (κυριολεκτικά) και άρχισε να κραυγάζει υστερικά: “Βόρειος Ελλάς να λέτε, κομμούνια, Βόρειος Ελλάς! Σκώληκές τινες αντεθνικοί παρεισέφρυσαν, είμαι βέβαιος, εντός της αιθούσης ταύτης!” Τέτοια εμπάθεια και πολιτική τύφλωση, εκείνους τους καιρούς. Ποιοι, λοιπόν, μας οδήγησαν στο σημερινό σημείο; Δεν μπαίνω καν σε όσα αξιοθρήνητα μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια.

Άλλη μια μακεδονική ιστορία. Η οικογένειά μου, παραδοσιακά δεξιά και καραμανλική, όταν εισήχθηκα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1962, φοβούμενη μην τυχόν και “μπλέξω με κομμουνιστές”, με εγκατέστησε σε υπενοικιαζόμενο δωμάτιο μιας οικογένειας, χωρίς να φαντάζεται ότι η νοικοκυρά ήταν Σλαβομακεδόνισσα, μάλιστα από το βουλγαρόφωνο “Μπόζετς”, που τόσο συχνά αναφέρει στα “Μυστικά του Βάλτου” η Πηνελόπη Δέλτα. Όπως δεν ξέρουν οι όψιμοι “Μακεδονομάχοι”, που διαδηλώνουν με στολές και λάβαρα, εναντίον τίνων ακριβώς αγωνίστηκε και έπεσε ο Παύλος Μελάς. “Σλαβομακεδόνες” δεν υπήρχαν τότε ακόμη, μόνο βουλγαρόφωνοι και Εξαρχικοί (πιστοί της Βουλγαρικής Εκκλησίας, που είχε αποσπαστεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Σήμερα είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί, την οποία και μόνοι μας κατασκευάσαμε.

Η πιο πάνω άτυχης επιλογή της οικογένειας μου κόστισε το πρώτο “φακέλωμα” και ένα γερό χέρι ξύλο, προς γνώσιν μου, από τον ίδιο τον στρατηγό Μήτσου στη Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης όπου με “προσκόμισαν” βίαια, στο πλαίσιο μιας εκκαθαριστικής επιχείρησης-σκούπας του “Σπουδαστικού”, με κάποια ασήμαντη πρόφαση, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία Λαμπράκη. Πρόλαβα να δω τις πυρετώδεις προετοιμασίες του εγκλήματος, με αμέτρητους χαφιέδες και αναρίθμητους τραμπούκους να μπαινοβγαίνουν στο κτήριο της Ασφάλειας, μασκαραμένοι σε κουλουρτζήδες, λαχειοπώλες, παπατζήδες, μικροπωλητές, τρικυκλούχους, ανάπηρους, κ.α. Σκέτη κόλαση!

Αυτό το επεισόδιο το “θυμόταν” η Γενική Ασφάλεια Αθηνών, όταν επί Χούντας με “προσκόμισαν” με παρόμοιο τρόπο στην “Μπουμπουλίνας”, ενώπιον Καραπαναγιώτη, Καλύβα, Κραβαρίτη, και λοιπών αστέρων του “Σπουδαστικού”. Με ρώτησαν πάλι, ανάμεσα σε άλλα, και την άποψή μου περί “Μακεδονικού”, που τους ενδιέφερε, φαίνεται, σφόδρα. Η απάντησή μου δεν τους ικανοποίησε μάλλον, και έτσι πέρασα δύο εικοσιτετράωρα στα υπόγεια της “Μπουμπουλίνας” πριν με στείλουν “πακέτο” στον στρατό. Τα υπόλοιπα δεν θα τα πω. Δικαιούμαι, ως παλιός, να έχω άποψη και γνώμη για τα νυν συμβαίνοντα.

ΥΓ. Διέτρεξα εν τάχει το ιστορικό της προσωπικής μου εμπλοκής με το πρόβλημα. Διατυπώνω την ευχή να μην περάσει απαρατήρητη και μια μικρή “λεπτομέρεια”: Τι σημαίνει η προθυμία της “Εκκλησίας της Μακεδονίας” να μετονομασθεί όψιμα σε “Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας” (έμμεση υπαγωγή της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο); Δεν είναι, πιστεύω, μια απλή κίνηση καλής θέλησης, τη βλέπω πιο πολύ σαν έναν προσεκτικά σχεδιασμένο, μακροπρόθεσμο πολιτικό ελιγμό. Θα δείξει αν έχω δίκιο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL