Αυτό το “έχω περάσει κι εγώ από την Αριστερά, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα το λάθος μου και πάω να βρω τον Κυριάκο” κοντεύει πλέον να γίνει τόσο κλασικό όσο και το “κύριε Αντώνη, εμείς ψηφίζαμε Νέα Δημοκρατία, αλλά τώρα που ακούσαμε την ιστορία του μπαμπά σας, θα ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ”, αρκεί στη θέση της θρυλικής Αρχοντούλας του “Ας περιμένουν οι γυναίκες” βάλεις τον Γρηγόρη Ψαριανό που, μετά από μισό αιώνα στις τάξεις της Αριστεράς, αποφάσισε να κλείσει πανηγυρικά την παρένθεση αυτή ανοίγοντας τα πανιά του για άλλες πολιτείες.
Με ατάκες που μοιάζουν βγαλμένες από ταινία του Σταύρου Τσιώλη, κάποιοι πολιτευτάδες, θαρρείς ορμώμενοι από την Παπαδίτσα Λακωνίας, έχουν αναλάβει το θεάρεστο έργο να διασκεδάζουν σε καθημερινή βάση τα βαρετά μεσοδιαστήματα των αγώνων του Μουντιάλ. Φιγούρες εμβληματικές και ατακοδόροι του Twitter, γραφικές περσόνες της ιλουστρασιόν παραπολιτικής και ήρωες της λούμπεν δημοσιογραφίας. Ένας θίασος από γραφικούς πολιτικούς καρατερίστες, που πασχίζουν καθημερινά για τη συγγραφή ενός άγραφου κινηματογραφικού σεναρίου που ακολουθεί την πορεία αυτών που, ενώ θέλουν να πάνε Καβάλα έχοντας τη θάλασσα στα δεξιά τους, βλέπουν τη Βόλβη στα αριστερά να τους θυμίζει κάτι και συνεχώς να μπερδεύονται.
“Σκέψου πρώτα, κατάλαβε και μετά πες ότι δεν καταλαβαίνεις” λέει ο Πάνος στον μπατζανάκη του Μιχάλη και είναι σαν να ακούς διάλογο μεταξύ πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας που σχολιάζουν χαμηλοφώνως τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για το “Μακεδονικό” και σχεδιάζουν πώς θα τοποθετηθούν δημοσίως επί αυτής. Το “θα κάνουμε μόνο ένα μπάνιο, θα φάμε ελαφρά, θα κοιμηθούμε τρεις ώρες και μόλις δροσίσει θα φύγουμε” είναι μια φράση τόσο πολιτικά περιεκτική, που όσο πιο μονότονα και τακτικά επαναλαμβάνεται τόσο ιδανική είναι ώστε να περιγράψει το γενικό μητσοτακικό πλαίσιο διαφυγής και αποφυγής της πραγματικότητας και των υποχρεώσεων που αυτή δημιουργεί απέναντι σε μια χώρα που έχει μάθει να περιμένει. Μια χώρα που έχει συνηθίσει “στο περίμενε” και στο “στήσιμο”. Μια χώρα που έμαθε να αναλώνεται, καταναλώνοντας τις απάτες και τις αυταπάτες που το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της συντήρησης εξακολουθεί να καλλιεργεί, πουλώντας μύθους και ιστορικές ακροβασίες ως “τον ορισμό του πέναλτι”.
Είναι αυτοί που σου λένε, στα σοβαρά μάλιστα, ότι όταν διαπραγματεύονταν, συζητούσαν μεν περί σύνθετης ονομασίας, αλλά αυτή η ονομασία δεν περιελάμβανε τον όρο “Μακεδονία”. Καταλάβατε; Όχι; Φάτε κάτι ελαφρύ και περιμένετε τότε.
