Απέναντι στην προσφυγική κρίση οι δυνάμεις των κλειστών συνόρων δείχνουν να δυναμώνουν ολοένα περισσότερο στην Ευρώπη. Ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι, ο Κουρτς δεν προτείνουν απλώς έναν πιο σκληρό τρόπο διαχείρισης των προσφυγικών ροών. Οικοδομούν τη δημοτικότητά και την πολιτική τους απήχηση πάνω σε αυτές. Γιατί, όπως είναι γνωστό από πολύ παλιά, στην πολιτική η ξενοφοβία και ο εθνικισμός είναι πράγματα που άμα τα ταΐσεις σε ταΐζουν. Όσο πιο απάνθρωπη μεταχείριση υπόσχεσαι, τόσο περισσότερες ψήφους παίρνεις. Έτσι ο ακροδεξιός λαϊκισμός μέσα σε λίγα χρόνια έχει καταφέρει να κλονίσει, ή ακόμα και να ανατρέψει, τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα που κυβερνούσαν την Ευρώπη για επτά δεκαετίες.
Σήμερα αυτός ο ακροδεξιός λαϊκισμός -στον οποίον ενδίδει και η παραδοσιακή ευρωπαϊκή Δεξιά για να συγκρατήσει τις δυνάμεις της- αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την Ευρώπη. Μια πολιτική επικράτηση της λογικής Τραμπ θα είναι οπισθοδρόμηση όχι απλώς για το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά συνολικά για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ας σημειώσουμε παράλληλα ότι κύρια αιτία της προσφυγικής κρίσης είναι οι περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις. Και η Δύση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι ανακατεμένη σε όλες. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτό.
Απέναντι στις δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού, ένα κίνημα και ένα σχέδιο για τη διαχείριση του προσφυγικού στη βάση του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης πρέπει να συσπειρώσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Η εμπειρία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μας έχει μάθει να διακρίνουμε ποια είναι η πλευρά που θα καταδικαστεί από την Ιστορία και οφείλουμε να την πολεμάμε από τώρα. Για να μην λέμε αργότερα ότι “δεν ξέραμε”.
