Μετά από μακρά και δύσκολη διαπραγμάτευση, έχουμε επιτέλους συμφωνία με την ΠΓΔΜ.
Βάσει της συμφωνίας αυτής, οι γείτονές μας αλλάζουν το σύνταγμά τους απαλείφοντας όλες τις αλυτρωτικές αναφορές. Δεσμεύονται επίσης να ενημερώσουν 170 χώρες, που σήμερα τους αναγνωρίζουν με το όνομα “Μακεδονία”, ότι από εδώ και εμπρός η χώρα τους θα ονομάζεται “Severna Makedonija”. Το ίδιο όνομα θα χρησιμοποιείται και στο εσωτερικό τους.
Έχουμε λοιπόν μια συμφωνία που εκπληρώνει και τους τρεις όρους της εθνικής γραμμής του 2008: τη σύνθετη ονομασία, τη χρήση της ονομασίας αυτής έναντι όλων καθώς και την απάλειψη του αλυτρωτισμού.
Μπορούσε αυτό το ζήτημα να έχει διευθετηθεί από το 1991; Η απάντηση είναι ναι. Όμως, την περίοδο εκείνη, η εθνικολαϊκιστική ρητορική “πουλούσε”, έφτιαχνε κλίμα, κουλτούρα, άφθονο υλικό για τα ΜΜΕ, καθώς και πολιτικές καριέρες. Το αποτέλεσμα είναι ότι, για 25 χρόνια, το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα ήταν δέσμιο της ίδιας του της ρητορικής σχετικά με το “Μακεδονικό”. Αυτή έβαζε όρια σε κάθε διπλωματική προσπάθεια για την επίλυση του ζητήματος.
Σε αυτή ακριβώς τη ρητορική καταφεύγει σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης για να δραπετεύσει από τις ιστορικές περιστάσεις. Η φτηνή μικροπολιτική του επιδίωξη να κρατήσει το κόμμα του ενωμένο και να προκαλέσει κυβερνητικό ρήγμα τον καθιστά θλιβερό έρμαιο του Σαμαρά, της Ακροδεξιάς και των συλλαλητηρίων και εκμηδενίζει το, ούτως ή άλλως ελάχιστο, πολιτικό του μέγεθος.
Ο εθνικολαϊκισμός θα ηττηθεί και στις δύο χώρες. Σε μια ταραγμένη περίοδο, η οικοδόμηση σχέσεων φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ είναι ένα αποφασιστικό ιστορικό βήμα προόδου και σταθερότητας στην περιοχή μας.
