H μακρά προσπάθεια για συμφωνία στο “Μακεδονικό” δείχνει ότι φτάνει επιτέλους σε αποτέλεσμα.
Το συμπέρασμα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι το εξής: όσο η συμφωνία ήταν μακριά, όλοι είχαν μια θέση αρχής πάνω στο ζήτημα: εθνική γραμμή του 2008, erga omnes, απάλειψη των αλυτρωτισμών. Αυτό τους επέτρεπε να δείχνουν ευρωπαϊκό πρόσωπο και να φορτώνουν την ευθύνη για τις καθυστερήσεις στον υπερεθνικισμό των γειτόνων.
Όταν όμως άρχισαν να γίνονται βήματα προς τη συμφωνία, η στάση άλλαξε. Στη Νέα Δημοκρατία πρυτάνευσε η μικροπολιτική στρατηγική: πώς θα βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, ώστε από τη δεδομένη διαφωνία του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου να προκύψει ζήτημα δεδηλωμένης - και αν πέσει η κυβέρνηση, μετά βλέπουμε. Παράλληλα, η Ν.Δ. δεν μπορεί να εγκαταλείψει το δεξιό εθνικιστικό κομμάτι της εκλογικής της βάσης, ούτε να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση στο εσωτερικό της. Έτσι είναι αναγκασμένη να μιλάει δύο γλώσσες, δηλαδή καμία.
Από την άλλη πλευρά, στην Κεντροαριστερά εκδηλώνονται δύο τάσεις. Υπάρχουν αυτοί που ζητούν ανοιχτά να αξιοποιηθεί η ιστορική ευκαιρία και να υπάρξει συμφωνία - οι οποίοι, μάλιστα, έχουν δεχτεί δημόσιες προειδοποιήσεις να κάτσουν φρόνιμα και να κατεβάσουν τους τόνους. Και υπάρχουν και αυτοί που υλοποιούν τη στρατηγική “με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίζουμε τίποτα”, ασχέτως αν δεν το ομολογούν ανοιχτά και κρύβονται πίσω από κουτοπόνηρους ελιγμούς.
Τα πράγματα τώρα πλέον ξεκαθαρίζουν. Από τη μια μεριά βρίσκονται όλοι αυτοί που κατανοούν την ανάγκη για ένα μεγάλο βήμα σταθερότητας και συνεννόησης στα Βαλκάνια. Και από την άλλη υπάρχει ο τακτικισμός και η εμπαθής μικροπολιτική, που δεν διστάζει να πατήσει με το ένα πόδι στον εθνικολαϊκισμό. Τώρα πέφτουν οι μάσκες.
