Ήμουνα παιδί στο Δημοτικό Σχολείο όταν για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με αυτό που ονομαζόταν Αυτοδιοίκηση. Για την ακρίβεια, με την έννοια του δημάρχου και δη τη φιγούρα του αριστερού δημάρχου της λαϊκής γειτονιάς.
Αιτία ο πατέρας μου. Οργανωμένος ΕΔΑΐτης και καθημερινός αναγνώστης της "Αυγής", μου είχε μάθει όλους τους δήμους της τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης που είχαν εκλεγεί αριστεροί δήμαρχοι και θυμόμουν από πού μέχρι πού εκτεινόταν ο κάθε δήμος και τι το ιδιαίτερο είχε προσφέρει στην τοπική κοινωνία ο αντίστοιχος αριστερός δήμαρχος. Πώς μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό;
Εξαιτίας της προγραμματισμένης συζήτησης στην Κεντρική Eπιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, οι πρώτες με κυβέρνηση Αριστεράς, ζωντάνεψαν ακούσματα και βιώματα της δεκαετίας του '60.
Στη μεταπολεμική περίοδο, και ειδικά μετά τον Εμφύλιο, έχουμε το φαινόμενο της ΕΔΑ, του πραγματικά μαζικού κόμματος, που αναλαμβάνει να οργανώσει τους αγώνες των εργαζομένων.
Η ΕΔΑ οργανώνεται παντού. Το τρίπτυχο "Ειρήνη - Δημοκρατία - Αμνηστεία" περνάει στον λαό, που δίνει στην ΕΔΑ το 25% στις εκλογές του 1958.
Η ΕΔΑ την περίοδο εκείνη συγκροτεί την παρουσία της στην Αυτοδιοίκηση, όπου παρουσιάζει έναν “νέο τύπον του αγωνιστή δημάρχου". Είναι ο δήμαρχος που αγωνίζεται για να εξασφαλίσει καλύτερη ποιότητα ζωής για τους δημότες του με πενιχρά μέσα και κόντρα σε τοπικά συμφέροντα και πολλές φορές την κεντρική εξουσία.
Το μοντέλο του δημάρχου που δεν διστάζει να συγκρουστεί με όποιους βλάπτουν τον δήμο, τη δημοτική περιουσία, τα συμφέροντα των δημοτών, που μιλάει με τους δημότες, οι οποίοι "του τα λένε" είτε στο τηλέφωνο, που εύκολα τον βρίσκουν γιατί το σηκώνει πάντα, είτε στο καφενείο, όπου συχνάζει με τους απλούς ανθρώπους, γίνεται γνωστό και πέρα από τα όρια του κάθε δήμου. Ο Φωλόπουλος στο Περιστέρι, ο Μαυροθαλασσίτης στο Αιγάλεω, ο Μιχαλόπουλος στη Δάφνη, ο Μακρής στην Καισαριανή, ο Μπεχλιβανίδης στη Νέα Σμύρνη, ο Κλάδος στα Ανώγεια κ.ά. Χαρακτηριστική του κλίματος είναι η δίωξη σε βάρος του Μπεχλιβανίδη επειδή πήρε μέρος στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς (!). Όλα αυτά επί των ημερών του "εθνάρχη" Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι δήμαρχοι αυτοί δεν είχαν ούτε ευρωπαϊκά προγράμματα, ούτε παχυλές επιδοτήσεις.
Είχαν μόνο τη δύναμη των δημοτών τους, που τους αναγνώριζαν ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης.
