Του Χρήστου Τσαντή*
Η θεωρία της «προληπτικής βίας», που λανσάρουν εδώ και αρκετό καιρό η ισραηλινή ηγεσία και ο πρόεδρος Τραμπ, δεν είναι απλώς επικίνδυνη συνολικά για την ανθρωπότητα, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο.
Όσο κι εάν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου επιχειρεί να σπείρει τον φόβο στον πληθυσμό για να δικαιολογήσει την εγκληματική δράση των μηχανισμών ασφαλείας του κράτους, τα επιχειρήματά του παραμένουν σαθρά. Οι Παλαιστίνιοι προέβησαν τα προηγούμενα χρόνια σε υποχωρήσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δικές τους «κόκκινες γραμμές». Αντίθετα η ισραηλινή ηγεσία ήταν αυτή που όχι μόνο δεν έκανε βήματα προς την κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης, αλλά εφάρμοσε πρακτικές εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης ζωής, γεγονός που αποτυπώθηκε -παρά τους αστερίσκους- και σε πολλές αποφάσεις διεθνών οργανισμών.
Ο συντηρητικός πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Σιράκ είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο: «Οι Ισραηλινοί αναστατώνονται όταν εκρήγνυται μια βόμβα στο Τείχος των Δακρύων, αλλά φαίνεται να ξεχνάνε ότι αυτό που βλέπουν οι Άραβες είναι ότι οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν τα παλαιστινιακά στρατόπεδα και σκοτώνουν και σακατεύουν κάθε είδους αθώους ανθρώπους. Αυτό το λένε οι Ισραηλινοί αντίποινα και υποθέτω ότι έτσι αισθάνονται καλύτερα. Όταν λοιπόν οι Άραβες βλέπουν τις δυτικές χώρες να προβαίνουν σε αντίποινα κατά της Συρίας ή της Λιβύης για τρομοκρατικές πράξεις, τότε βάζουν ζήτημα για τις δυτικές προθέσεις, γιατί έχουν ήδη πέσει οι ίδιοι θύματα εδώ και χρόνια μιας τρομοκρατίας μεγάλης κλίμακας».
Η Γάζα σήμερα διόλου απέχει από το να χαρακτηριστεί ως ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, μια τεράστια υπαίθρια φυλακή. Ούτε ακόμα κι εάν ίσχυαν οι προπαγανδιστικές δηλώσεις της ισραηλινής ηγεσίας περί «αυτοάμυνας» κ.λπ., ούτε ακόμη και ο ίδιος ο πόλεμος δεν θα δικαιολογούσε την αιματοβαμμένη εμμονή της. Οι φωτογραφίες που έκαναν τον γύρο του κόσμου το προηγούμενο διάστημα, με τα παιδιά που κοιτούσαν χειροκροτώντας την εκτελεστική δεινότητα των πάνοπλων Ισραηλινών στρατιωτών και τη «σκοποβολή» πάνω στους ανθρώπινους στόχους με τις σφεντόνες ή ακόμη και πάνω σε βρέφη ή σε γέροντες, σε ανήμπορους και σε αναπήρους, σοκάρουν.
«Μήπως έχει δίκιο ο Βαλερύ, όταν έλεγε σχεδόν πενήντα χρόνια πριν: 'Μπορεί να πει κανείς ότι όλα όσα ξέρουμε, δηλαδή όλα όσα έχουμε τη δύναμη να κάνουμε, στράφηκαν τελικά εναντίον αυτού που είμαστε;'» αναρωτιόταν η Χάνα Άρεντ, στα 1970.
Στο διάβα του χρόνου η γη της Παλαιστίνης βρισκόταν πάντοτε στο επίκεντρο της γεωπολιτικής διαμάχης και του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων.
Από τη «διακήρυξη του Μπάλφουρ», το 1917, όταν η βρετανική κυβέρνηση τοποθετείται ευνοϊκά στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, τη Συνθήκη των Βερσαλλιών με την οποία προβλεπόταν η δυνατότητα προσωρινής ανεξαρτησίας για τα αραβικά έθνη που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, με την προϋπόθεση ότι θα δέχονταν ως εγγυητή - σύμβουλο (!) κάποια από τις μεγάλες δυνάμεις, έως και τις ημέρες μας, οι «εγγυητές - σύμβουλοι» έχουν το δικό τους μερτικό στο ανθρωποσφαγείο της Μέσης Ανατολής.
Μα η ιστορία δεν φαίνεται να διδάσκει την πολιτική ηγεσία του Ισραήλ. Ο Jean Amery, ο Αυστροεβραίος συγγραφέας και στοχαστής ο οποίος βίωσε το κύμα του αντισημιτισμού στη Βιέννη, συνελήφθη, βασανίστηκε από την Γκεστάπο και μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς και κατόπιν στο Μπούχενβαλντ και στο Μπέργκεν - Μπέλσεν, έγραψε μετά την απελευθέρωσή του, το 1945: «Αυτός που βασανίστηκε παραμένει βασανισμένος... Όποιος υποστεί βασανιστήρια δεν θα μπορεί πλέον να προσαρμοστεί στον κόσμο. Το όνειδος της εκμηδένισης δεν σβήνει ποτέ. Η εμπιστοσύνη στην ανθρωπότητα, ραγισμένη ήδη στο πρώτο ράπισμα, συντετριμμένη μετά τα βασανιστήρια, δεν επανακτάται πλέον».
* Ο Χρήστος Τσαντής είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και υπεύθυνος των εκδόσεων Ραδάμανθυς
