Το να χρειάζεται να πληροφορηθείς μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης της Eurovision πως όλα αυτά τα χρόνια το Μ της FYROM σημαίνει Macedonia και να επιμένεις πως είσαι πρωτοκλασάτο στέλεχος πολιτικού κόμματος που δηλώνει την οργή του για το γεγονός μέσω του Facebook θα ήταν αρκετό για να γελάμε όλο το καλοκαίρι αν δεν εμφανιζόταν ο πολιτικός του προϊστάμενος να διακωμωδεί στο Instagram το γεγονός πως για να μπεις στην Τουρκία χρειάζεται να έχεις μαζί σου έστω και την αστυνομική σου ταυτότητα. Και όλα αυτά τα ευτράπελα να διοχετεύονται άλλοτε ως έκρηξη πατριωτισμού και άλλοτε ως χαριτωμένο οικογενειακό ενσταντανέ στο λαϊκό καφενείο των social media. Εκεί που με λίγες λέξεις και μια φωτογραφία κάποιοι πολιτικοί επιλέγουν να συμμετάσχουν στον διαδικτυακό διάλογο της μεγάλης μάζας των πολιτών σε μια προσπάθεια να δείξουν και να αποδείξουν πως είναι κι αυτοί σαν κι εμάς. Κάνοντας ένα βήμα προς τα κάτω. Ένα βήμα πιο κοντά στους πολίτες. Ένα κλικ πιο κοντά σε ένα κοινό που, σύμφωνα με τις μετρήσεις, αφορά τουλάχιστον το 80% των Ελλήνων ηλικίας έως και 50 ετών. Είναι δε τέτοια η διείσδυση των social media στις πλατιές μάζες ώστε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών -των αρχηγών κομμάτων συμπεριλαμβανομένων- έχει επιλέξει την προώθηση μηνυμάτων και παρεμβάσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως μέρος της καθημερινής τους ατζέντας.
Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές που μελετούν τα τελευταία χρόνια τα social media, όσο μπορεί ένα tweet να λειτουργήσει θετικά και προωθητικά άλλο τόσο μπορεί και να “κάψει” έναν πολιτικό αν το μήνυμα ή η φωτογραφία φέρουν αποτελέσματα αντίθετα από αυτά που ο αποστολέας του μηνύματος είχε στο μυαλό του όταν πατούσε το enter στον υπολογιστή ή στο κινητό του. Κάπως έτσι την πάτησαν εσχάτως ο τομεάρχης Άμυνας της Ν.Δ. και ο αρχηγός του. Με ένα λάθος κλικ στο Facebook και στο Instagram, αφού άλλο ήθελαν να πουν και αλλιώς τους βγήκε. Πατριωτισμό ήθελε να πουλήσει ο ένας, χαρούμενες οικογενειακές στιγμές ο άλλος. Γέλιο έβγαλε ο ένας, ανέκδοτο έγινε ο άλλος. Μόνο που τα γέλια και τα ανέκδοτα δεν είναι ικανά να κρύψουν την πραγματική ανησυχία για την επιπολαιότητα και τη ρηχότητα με την οποία αντιμετωπίζονται μικρές και μεγάλες ψηφίδες του παζλ της καθημερινότητάς μας από πρόσωπα που επιθυμούν την ανάληψη της εξουσίας και της κοινής μας τύχης.
