Του Βασίλη Λυριτζή
"Η χρυσή νεολαία μας! Τα ελπιδοφόρα νιάτα της χώρας! Το μέλλον της Ελλάδας είναι οι νέοι και οι νέες της! Πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη νέα γενιά. Οι νέοι μας είναι πολύ καλύτεροι από τις προηγούμενες γενιές. Σύγχρονοι, μορφωμένοι, με πολύπλευρα ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, με ανοιχτούς ορίζοντες. Πολίτες του κόσμου".
Πόσες από αυτές τις εκφράσεις δεν έχουμε ακούσει - διαβάσει κατά περιόδους (κυρίως προεκλογικές). Τέτοιο το ενδιαφέρον, που στο παρελθόν μέχρι και πρόεδροι κομμάτων υπόσχονταν να αναλάβουν υπό την εποπτεία τους, ας πούμε, το υπουργείο Παιδείας για να σιγουρέψουμε τις υπέρ των νέων αλλαγές... Όλα για τη νεολαία!
Αμ δε! Όταν έρθει η ώρα να αποδείξουμε του λόγου το αληθές στις περί τη νεολαία διακηρύξεις, αρχίζουν τα "ναι μεν αλλά"...
Και μάλιστα βρίσκουμε το εξαιρετικά "ανανεωτικό" επιχείρημα ότι οι όποιες αλλαγές ακουμπούν είτε στο θεσμικό πλαίσιο για την εκπαίδευση είτε δικαιώματα με βάση τα ηλικιακά όρια είναι απλώς προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελίες. Έτσι για να ξεγελαστούν οι... σύγχρονοι, μορφωμένοι, ανοιχτόμυαλοι νέοι και να πάνε σαν πρόβατα στην κυβερνητική εκλογική κάλπη. Πόσο υποτιμητικό για μία ολόκληρη γενιά να αντιμετωπίζεται περίπου ως γενιά ηλιθίων....
Αντί για παράδειγμα να ζητήσουμε να συγκεκριμενοποιηθούν οι σχεδιασμοί για το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και να γίνει μία ευρύτατη συζήτηση απεμπλοκής των Λυκείων από την όλη διαδικασία και των νέων παιδιών από το σημερινό απαράδεκτο από όλες τις απόψεις σύστημα, η κατηγορία είναι ότι η πολιτεία κάνει προεκλογικά "δωράκια" στην (προφανώς ανώριμη) νεολαία. Την ίδια που βάζουμε να αποφασίσει στα 15 τι δουλειά θα κάνει στο υπόλοιπο του βίου. Ας μην αλλάξει λοιπόν τίποτα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι αντιδράσεις για την εφαρμογή του αμερικανικού συστήματος όσον αφορά στην έκδοση άδειας οδήγησης από τα 17 (με απαραίτητη τη συνοδεία γονέα για έναν χρόνο). Ακόμα ένα προεκλογικό δωράκι στη νεολαία, κραυγάζουν οι φορείς των κατά τα άλλα ανοιχτών, φιλελεύθερων και κυρίως σύγχρονων και νεανικών απόψεων.
Σημαντικές απόψεις του παρελθόντος αδυνατούν να δουν τις μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία. Δεν έχουν πάρει είδηση του τι συμβαίνει στη νέα γενιά.
Ο κυριολεκτικά πολυτικάντικος συντηρητικός οίστρος δεν αντέχει ούτε καν το παράδειγμα της ιδεολογικής μητρόπολης, κατά τα άλλα ζηλευτής για την ελευθερία επιλογής στην εκπαίδευση και την εμπιστοσύνη ακόμα και τεράστιων επιχειρήσεων στη νέα γενιά.
Εδώ ξέρουμε μόνο να διευρύνουμε τα όρια προς τη γήρανση...
Η αγωνιώδης προσπάθεια για τη συντήρηση του "πτώματος" της Μεταπολίτευσης βρωμάει πια πολιτική και κοινωνική φορμόλη.
