Δεν γνωρίζω τον κ. Β. Δημάκη. Γνωρίζω όμως την πολιτική της κυβέρνησης στο σωφρονιστικό και ξέρω ότι αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση των φυλακισμένων. Την έχει ενισχύσει νομοθετικά και την παρακολουθεί συστηματικά μέσω της Επιτροπής Σωφρονιστικού Συστήματος της Βουλής. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο κ. Δημάκης είναι παράδειγμα προς μίμηση: Τελείωσε κρατούμενος ων το εσπερινό Λύκειο, μπήκε στο πανεπιστήμιο και, με βάση τις επιδόσεις του στις εξετάσεις, έχει καλή ακαδημαϊκή προοπτική, γεγονός που έχει επιβραβευθεί με έπαινο από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς τη διευκόλυνση των σπουδών του. Πλην όμως η Δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα εκκινούν από μια πολύ πιο συντηρητική αφετηρία και λειτουργούν μέσα σε ένα πιο στενό νομικό πλαίσιο.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο συνθήκες, την πολιτική κατεύθυνση και τους νομικούς περιορισμούς όπως τους αντιλαμβάνονται αρμόδιοι, πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία, η οποία προφανώς -επειδή τη χώρα δεν την κυβερνούν οι δικαστές, αλλά η κυβέρνηση που εκλέγεται από τον λαό-, θα πρέπει να είναι προς την πλευρά της πολιτικής κατεύθυνσης. Είναι κακό να δίνεται η εντύπωση ότι το κράτος εκδικείται ή έστω ξεσυνερίζεται έναν πολίτη ο οποίος επειδή ακριβώς είναι φυλακισμένος βρίσκεται εν πολλοίς στο έλεος του κράτους. Ανάλογα θετικά προηγούμενα έχουμε, λύσεις έχουν βρεθεί είτε με ερμηνεία του νόμου είτε και με νομοθετική πρωτοβουλία όταν χρειάστηκε.
Αξιολογώντας, την πρώτιστη σημασία που έχει η ζωή του απεργού πείνας, δεύτερη προτεραιότητα δεν μπορεί παρά να είναι η ενίσχυση των δυνατοτήτων των κρατουμένων να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, και το κακώς νοούμενο πρεστίζ του κράτους, της κυβέρνησης και των λειτουργών τους δεν πρέπει να θολώνει την κατεύθυνση.
Ένα δημοκρατικό κράτος πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος, το δίκαιο από το άδικο, την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση σε αυτό το μονοπάτι έχει περπατήσει και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει την περπατησιά της.
