«Αν τελικά, η κυβέρνηση καταφέρει να μην αγγίξει τις συντάξεις, τότε θα πάει καλά στις εκλογές». «Αν μειώσει τη φορολογία στα μεσαία εισοδήματα...», «αν αυξήσει έστω και λίγο τα επιδόματα και τα επαναφέρει στους μεσαίους τρίτεκνους, πολύτεκνους...». Διάφορα αν. Ή «αντί να δίνει επιδόματα ανεργίας να δίνει επιδόματα εργασίας. Να τους καλεί να προσφέρουν στον δήμο ή κάπου αλλού, ώστε να νιώθουν χρήσιμοι και παράλληλα να κάνουν και κάποιο έργο». «Να αλλάξει τις μοριοδοτήσεις στις προσλήψεις». «Οι δημαρχαίοι και οι περιφερειάρχες παίρνουν όποιον θέλουν από τους συμβασιούχους» κ.λπ. Αναλόγως με ποιον μιλάς, σου θέτει ένα διαφορετικό πρόβλημα, ως προεξάρχον, ως κλειδί για την πολιτική επιτυχία.
Αν είναι φανατικός, απαριθμεί όλα τα διαχρονικά προβλήματα, τα στοιβάζει και σε θέτει στη θέση του απολογούμενου. Τρύπες στους δρόμους, φρεάτια που πλημμυρίζουν, ορεινοί δρόμοι που σχίστηκαν, ποιότητα πόσιμου νερού, ακριβά ακτοπλοϊκά εισιτήρια, κόψιμο ΕΚΑΣ, ΕΝΦΙΑ, φόροι κ.λπ.
«Ξέρεις πόσα μου κόψατε;». Ο καθένας ιεραρχεί ως σημαντικότερο το δικό του πρόβλημα. Είναι, βέβαια, ακριβές ότι το λαϊκό, ατομικό εισόδημα, δέχεται πιέσεις. Είναι ακριβές ότι -συνηθέστατα- κάποιο δάνειο διαβρώνει την οικογενειακή οικονομία, κάποιο χρέος που λιμνάζει την υποσκάπτει. Και είναι ακριβές ότι ο καθένας βλέπει ως καθολικό, ως μείζον το δικό του πρόβλημα. Οι άνθρωποι συγγενεύουν μόνο στη δυσφορία, όχι στην αιτία.
Μου λένε ότι πολλοί δεξιοί «κομματαρχαίοι» πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και υπόσχονται. Στο υπόστρωμα μιας δυσφορίας ή απογοήτευσης ή τσαντίλας, μπορεί να γίνονται και πιστευτοί. Ο κόσμος, όπως εξατομικεύει το πρόβλημά του, έτσι εξατομικεύει και την ελπίδα του. «Πού ξέρεις; Μπορεί εμένα να μου κάνει τη χάρη. Να μπει το κορίτσι κάπου, μη το έχω σπουδαγμένο και κάθεται στο σπίτι».
Ο περιφερειάρχης, οι αντιπεριφερειάρχες, οι έπαρχοι, ο δήμαρχος, ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου, ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου, ο πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, οι διευθυντές κάθε υπηρεσίας κ.λπ., όλοι είναι σκληρά αντιπολιτευόμενοι. Η κεντρική πολιτική, τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, οι εντάξεις έργων σε ΕΣΠΑ, τα περισσότερα χρηματοδοτικά εργαλεία γίνονται διά μέσου των περιφερειών και των δήμων. «Φιλτράρονται». Στρεβλώνονται.
Αναλόγως της πολιτικής ταυτότητας τού κάθε αυτοδιοικητικού, οι χρηματοδοτήσεις και τα έργα σπάνια αποδίδονται δίκαια στην κυβέρνηση. Συνήθως, μετά την εξαγγελία από την κεντρική κυβέρνηση, ξαναεξαγγέλλονται (τα ήδη εξαγγελθέντα), από τους αυτοδιοικητικούς, αλλά στη ρουσφετική εκδοχή τους. Μοιράζουν τσιμεντάκια, δρόμους, εξυπηρετήσεις. Έτσι, και εξυγίανση δεν αισθάνεται ο κόσμος, αφού τα «φίλτρα» διαστρέφουν το έργο, και στην πραγματοποίησή του βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους να κάνουν κουμάντο, τους ίδιους και τους ίδιους ωφελημένους να συνεχίζουν απτόητοι και επί ΣΥΡΙΖΑ.
Για τα έργα, ωφελημένη είναι η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση πρωτίστως και δευτερευόντως η δημοτική. Αλλά η κυβέρνηση και οι άοπλοι βουλευτές είναι υπόλογοι για το τι δείχνει το ΑΤΜ στον δικαιούχο. Είναι υπόλογοι για το επίδομα, για την ενίσχυση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, για την εφορία. Οι προκηρύξεις γιατρών (πολύ περισσότερες επί των ημερών αυτής της κυβέρνησης, με σαφή βελτίωση σε σχέση με την κατάσταση 2014 - 2015), που οφείλονται σε πολιτική απόφαση της κυβέρνησης, σκιάζονται από τη συχνά άγονη κατάληξη. Η δομή της πολιτικής παραγωγής είναι προβληματική. Οι μεν νομοθετήσεις είναι προϊόντα πιέσεων και συμβιβασμών. Οι δε εφαρμογές είναι προϊόντα του παλαιοκομματικού ρουσφετολόγου τοπικού φυλάρχου. Έτσι, στην ερημιά, λιγοστεύουν οι επιχειρησιακές δυνατότητες. Και έτσι σου μένει η λύπη και η έκπληξη. Η λύπη γιατί βλέπεις τι μπορείς να κάνεις, αλλά δεν το επιτρέπει η πολιτική διάρθρωση. Έκπληξη γιατί τα λες τρία χρόνια τώρα και δεν σε ακούνε...
