Του Σπύρου Τζόκα
Φίλε και σύντροφε Μπάμπη, ο καιρός είναι μουντός και βροχερός σήμερα που το έμαθα. Πρωί - πρωί Τετάρτη του Πάσχα. Και κοίτα κακή σύμπτωση. Πάνω που μιλάγαμε για σιωπές φίλων στο πασχαλιάτικο μήνυμα, μας έσκασε και μια άλλη, βαρβάτη. Μια μεγάλη απώλεια.
Φίλε Μπάμπη μιας και σου άρεσαν οι ιστορίες θα μου επιτρέψεις: «Κάποτε ένας γέροντας παρατηρούσε με ιδιαίτερη αφοσίωση ένα μικρό ποταμάκι που πήγαινε προς τη θάλασσα. Ένας περαστικός τον αντιλήφθηκε, απόρησε, τον πλησίασε και τον ρώτησε: - Τι παρατηρείς, γέροντα, με τόση περίσκεψη - και ο γέροντας του απάντησε ότι παρατηρεί το νερό που πηγαίνει στη θάλασσα. Και στην πορεία, του είπε, το νερό γίνεται αλμυρό, εξαιτίας των δακρύων των πονεμένων ανθρώπων».
Εκεί τώρα είναι και τα δικά μας δάκρυα. Δάκρυα πόνου για τον δικό μας άνθρωπο που χάσαμε, αλλά και δάκρυα για έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Ο Μπάμπης Δρίζος ανήκει στους ξεχωριστούς αυτούς ανθρώπους που καταξιώνουν την κοινωνία μας και με το ήθος των πράξεων τους στηρίζεται η ιστορική μας πόλη, αλλά και η πατρίδα μας. Στους ανθρώπους με τιμή και κώδικα αξιών.
Από τα παιδικά μας χρόνια γνωριζόμαστε. Εκεί στο Μικτό Γυμνάσιο Καισαριανής. Πόσα πολλά περάσαμε. Παιδιά ήμασταν τότε. Τότε που η ζωή είναι τόσο γενναιόδωρη που σε ξαφνιάζει. Σου δίνει απλόχερα ωραίες στιγμές, σε κάνει ευτυχισμένο. Θαρρείς πως όλα έγιναν για σένα ή τουλάχιστον ο χρόνος είναι σύμμαχός σου. Δουλεύει για σένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις φοβάται ο άνθρωπος. Τον κυριεύει δέος μήπως αλλάξει ξαφνικά η μοίρα του, μήπως του τη στήσει στη γωνία. Διστάζει.
Και δικαιώνεται. Έτσι δεν είναι, Μπάμπη; Από τότε η ζωή μας την έστησε αρκετές φορές. Τώρα όμως, ρε φίλε, το παράκανε. Το στήσιμο ήταν χοντρό. Το λένε, βέβαια... από την αρχαιότητα το λένε. Η ζωή του ανθρώπου είναι εφήμερη. Δεν γνωρίζεις κάτι για την επόμενη μέρα. Η ευτυχία εναλλάσσεται με τη δυστυχία. Γιʼ αυτό κανέναν μη μακαρίζεις, μη θεωρείς ευτυχή, πριν εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο. Το λένε... αλλά ποιος τους ακούει.
Από τότε πέρασαν χρόνια... πολλά χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια σύντροφοι και συναγωνιστές. Μετά τις συνελεύσεις, κουβεντούλα στην πλατεία της Καισαριανής.
Καταγράφηκες στην ψυχή και την ιστορία της ιστορικής μας πόλης. Της πόλης που απεικόνισες σε μια υπέροχη σύνθεση σου: μια τρίκυκλη μηχανή παλιού τύπου στα πλινθόκτιστα και στον τοίχο δύο συνθήματα γραμμένα με κόκκινη μπογιά: ΚΚΕ και Εθνικός Αστέρας. Τρία πράγματα, μια ιστορία, η ιστορία της προσφυγικής αυτής πόλης που τόσο αγάπησες και τόσο τίμησες. Τη φωτογραφία αυτή μου επέτρεψες να την έχω στο βιβλίο μου. Αν μπορούσα στον ίδιο τοίχο να έγραφα και εγώ κάτι για σένα, θα έγραφα: «Έγραψες πολλά, φίλε Μπάμπη, και όμορφα. Δεν ξέρω, όμως, αν πρόλαβες να γράψεις εκείνο που πραγματικά ήθελες. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου».
Μειλίχιος, υπομονετικός, βαθύς γνώστης, ευαίσθητος δέκτης των καιρών και πάντα πρόθυμος για όλους. Αγαπητός σε όλους. Αξιοπρεπής ώς το τέλος. Η ύπουλη και μίζερη καθημερινότητα δεν σε νίκησε. Εξάλλου ποτέ δεν τα είχες καλά με τις δηλώσεις υποταγής.
Καλοτάξιδος, σύντροφε Μπάμπη, με μπουνάτσα, με μπουνάτσα.
