Όταν ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκίνησε το φλέρτ με τη Ρωσία, σχεδόν όλοι θεώρησαν πως πρόκειται για το κλασικό παιχνίδι της τουρκικής πλευράς να αποσπάσει από τη Δύση, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ όσο περισσότερα οφέλη μπορεί. Πλην όμως, ένας παίκτης του μεγέθους και της σημασίας της Ρωσίας, δεν είχε κανέναν λόγο να πάρει μέρος σε μια παράσταση που θα διατηρούσε τους συσχετισμούς σε βάρος του.
Η ΜΕΓΑΛΗ ανησυχία της Τουρκίας και του Ερντογάν ήταν, και είναι, η στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ να συνεργαστούν με τους Κούρδους τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία. Η συνεργασία αυτή, που δημιουργεί δυναμική για ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, έστω και χωρίς τα εδάφη και τον πληθυσμό που έχει ενσωματώσει η Τουρκία, θεωρήθηκε μέγας κίνδυνος για τη διαπραγματευτική ισχύ της Άγκυρας.
ΔΙΟΤΙ με ένα κουρδικό φράγμα στο μαλακό της υπογάστριο, η γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας θα περιοριζόταν και η Άγκυρα δεν θα είχε πολλά μέσα για εκβιασμούς.
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ως έμπειροι και σοβαροί παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα, ήδη προετοιμάζουν αλλαγές για την παρουσία τους στην περιοχή. Μέρος της μεταφοράς ισχύος του ΝΑΤΟ στην Τουρκία σχεδιάζεται να μεταφερθεί στο Ιράκ και στη χώρα μας, αναβαθμίζοντας όλες τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις. Και φυσικά, πάντα υπάρχει ο παράγοντας Ισραήλ.
Η ΔΗΜΟΣΙΑ δέσμευση του Τραμπ ότι σύντομα θα αποσυρθούν οι αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία ερμηνεύτηκε -δικαίως θα έλεγα- ως οριστική παραχώρηση της χώρας στον ρωσικό έλεγχο. Κάτι σαν ένα δώρο στον Πούτιν. Βεβαίως, υπήρξε και το ενδιαφέρον του Προέδρου Μακρόν να δώσουν το “παρών” στη Συρία και οι Ένοπλες Δυνάμεις της Γαλλίας ως εγγυήτριας δύναμης. Αυτό όμως ελάχιστα μπορεί να αλλάξει την τελική έκβαση ή να δοθεί πράσινο φως στην Τουρκία για εξολόθρευση των Κούρδων.
ΕΙΝΑΙ μαθηματικά βέβαιο ότι θερμά επεισόδια στη Συρία, την Κύπρο και στο Αιγαίο θα συναντήσουν αντιδράσεις από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ. Και αυτές οι αντιδράσεις είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθούν και να υποτιμηθούν από τον Ερντογάν.
ΤΟ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και στρατιωτική εμπλοκή με την Ελλάδα δεν είναι δύσκολο. Είναι όμως άκρως επικίνδυνο, διότι δεν μπορούν να υπολογιστούν η απάντηση και το κόστος που θα έχουν όχι μόνο για τα τουρκικά συμφέροντα, αλλά και για τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία.
ΣΗΜΕΡΑ, με τις διαφημισμένες νίκες στο Αφρίν και τους λεονταρισμούς προς πάσα κατεύθυνση, υπάρχει συσπείρωση του ευάλωτου στον εθνικισμό θρησκευόμενου τουρκικού πληθυσμού. Τι θα γίνει όμως αν έρθει μια σοβαρή οδυνηρή ήττα; Πόσο ακλόνητος θα είναι τότε ο ανεπιθύμητος για τη Δύση Τούρκος Πρόεδρος;
ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΑ να πω ότι στη σημερινή συγκυρία η αλλαγή συμπεριφοράς της Άγκυρας ενισχύει τις ελληνικές θέσεις και την αμυντική δυνατότητα της χώρας μας, με αναβαθμισμένο ρόλο στην ατλαντική συμμαχία. Και μπορεί ο Δ. Κουτσούμπας να καταγγέλλει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όμως, προκειμένου να μη χάσει η Ελλάδα «χέρι ή πόδι» από τις τουρκικές ενέργειες, είναι, όπως και να το δει κανείς, ύψιστο εθνικό συμφέρον όταν όλοι μιλάνε για την ανάγκη υπεράσπισης της εθνικής ακεραιότητας. Η χώρα μας είναι μικρή και αναρρώνει από μια επώδυνη χρεοκοπία. Δεν είναι ώρα για φαντασιώσεις που θα φέρουν νέες συμφορές.
ΤΟΥΤΩΝ δοθέντων, η ελληνική κυβέρνηση έχει χειριστεί τα ζητήματα με υπευθυνότητα. Και το εσωτερικό μέτωπο θα ήταν απόλυτα αρραγές εάν η αξιωματική αντιπολίτευση και ο αρχηγός της είχαν συνείδηση της κατάστασης. Η υπονόμευση της ελληνικής κυβέρνησης εκ των έσω για όλα τα ζητήματα, με μοναδικό στόχο την ανατροπή της, αυτή την εποχή, συνιστά βαρύ αμάρτημα.
ΚΑΙ ΑΥΤΗ η συμπεριφορά συναντά αντιδράσεις από όλα τα κόμματα, παρά τις αρχικές διαθέσεις κοινής αντιπολίτευσης με τη Ν.Δ. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί δέχτηκαν με ικανοποίηση την επίσημη ενημέρωση για το θέμα των Σκοπίων με μοναδική εξαίρεση τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ούτε είναι τυχαία η στροφή του ΠΑΣΟΚ και των συνεργαζόμενων δυνάμεων στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης, που οδήγησε τη Ν.Δ. σε νέα απομόνωση. Είναι φανερό ότι αν ο κ. Μητσοτάκης συνεχίσει έτσι, οι επόμενες αντιδράσεις, και μάλιστα έντονες, θα προέλθουν από το εσωτερικό του κόμματός του.
