Υπάρχει μια χώρα με την οποία κανείς δεν ασχολείται στη δικιά μας μεριά της Γης - κυρίως επειδή δεν χωρά σε κανένα ηρωικό αφήγημα. Ούτε στα αφηγήματα της παγκόσμιας Αριστεράς για "Μιρ, Φενταγίν, Τουπαμάρος, Βιετκόνγκ", όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα, ούτε στα λιβανιστήρια των Αμερικανών και των υποστηρικτών τους για τα οικονομικά "θαύματα" και την πυγμή των Πινοσέτ και σία.
Πρόκειται για μια χώρα χωρίς... ήρωες, η οποία φρόντισε το 1949 να καταργήσει τον στρατό -κι έτσι να γλιτώσει τα πραξικοπήματα, την "επιδημία" της Λατινικής Αμερικής-, να επιβάλει μια ζόρικη αγροτική μεταρρύθμιση και να επενδύσει στην Παιδεία, την Υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος. Πιθανά, η Κόστα Ρίκα τα κατάφερε όλα αυτά επειδή είναι μια χώρα μικρή - και δεν της έβαλαν τόσες τρικλοποδιές όσο σε άλλες. Αλλά η ουσία είναι ότι τα κατάφερε χωρίς να συγκρουστεί με τους Αμερικανούς, αλλά και χωρίς να συρθεί πίσω τους.
Την Κυριακή, ο λαός της Κόστα Ρίκα κατάφερε και κάτι ακόμη. Να αποφύγει τη διολίσθηση στον φανατισμό και στην άκρατη συντηρητικοποίηση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στη Λατινική Αμερική -και όχι μόνο- με την ενίσχυση των κάθε είδους "ιεραποστόλων" ευαγγελικών εκκλησιών. Στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών οι Κοσταρικάνοι έκοψαν τον δρόμο στον ιεροκήρυκα Φαμπρίτσιο Αλβαράντο, που κατέβηκε με βασικό σύνθημα "Όχι στον γάμο των ομοφυλοφίλων", που είχε καταφέρει να κερδίσει τον πρώτο γύρο, και εξέλεξαν με πάνω από 60% τον 38χρονο σοσιαλδημοκράτη Κάρλος Αλβαράντο (είναι απλή συνωνυμία το ότι και οι δυο έχουν το ίδιο επώνυμο).
Βέβαια, το γεγονός ότι ο ιεροκήρυκας τα πήγε τόσο καλά στις εκλογές σημαίνει ότι και η Κόστα Ρίκα δεν τα πάει και τόσο καλά όσο παλιά στον τομέα της κοινωνικής συνοχής. Άλλωστε, είναι η μοναδική χώρα της Λατινικής Αμερικής που μοιάζει τόσο πολύ με τις... ώριμες δημοκρατίες της Ευρώπης - και φαίνεται ότι έχει τα ίδια προβλήματα με αυτές. Κυρίως τα φτωχότερα στρώματα της κοσταρικάνικης υπαίθρου γοητεύτηκαν από τα κηρύγματα του Φαμπρίτσιο, απογοητευμένα από την αδυναμία της πολιτικής ελίτ της χώρας - ενός 70χρονου δικομματισμού που διαλύθηκε τα τελευταία χρόνια- να αντιμετωπίσει τα προβλήματά τους.
Τώρα το στοίχημα του νέου Προέδρου θα είναι να ενώσει και πάλι τη χώρα του. Ένα στοίχημα που το μοιράζεται με πολλούς στη Γηραιά Ήπειρο.
