Του Θέμη Δημητρακόπουλου
Έχοντας κατά νου την εξέλιξη της τελευταίας στιγμής για την οριστική απόσυρση του τόσο ατυχούς νομοσχεδίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για τα ζώα συντροφιάς, παραθέτω κάποιες σκέψεις για να βοηθήσω, όσο γίνεται, στην αποφυγή, στο μέλλον, τόσο χονδροειδών λαθών και αστοχιών σχετικά με το πολύ σημαντικό ζήτημα των αδέσποτων αλλά και των δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς.
Δεν θα σταθώ στις τόσες αστοχίες (ανάθεση αρμοδιοτήτων σε δήμους που δεν διαθέτουν την παραμικρή υποδομή, ποινικοποίηση της περίθαλψης αδέσποτου από ιδιώτη), παραλείψεις και αντιφάσεις (τσιπάρισμα αδέσποτων για την προστασία τους, αλλά απαγόρευση περίθαλψης αδέσποτων που δεν έχουν σημανθεί, άρα στον Καιάδα;...), παραλογισμούς (πρόβλεψη 30 τ.μ. / ζώο σε διαμέρισμα, το ίδιο για μια γάτα, ένα κανίς, ένα μολοσσό ή ένα λυκόσκυλο;), εκβιαστικές και αποτρεπτικές διατάξεις [απαίτηση αυτοπρόσωπης παρουσίας αλλοδαπού προκειμένου για υιοθεσία αδέσποτου, στην ουσία ματαίωση κάθε υιοθεσίας από το εξωτερικό, πρακτική χάρη στην οποία έχουν σωθεί χιλιάδες ελληνικά αδέσποτα - σε πείσμα κάποιων απόλυτα μειοψηφικών κύκλων ψεκασμένων «ζωόφιλων» που χρόνια τώρα κάνουν ό,τι μπορούν, στο όνομα της τάχα ύπαρξης μπορντέλων για κτηνοβάτες (!!!) στη Γερμανία και αλλού, όπου δήθεν προωθούνται παράνομα τα ελληνικά αδέσποτα, για να διώκονται και να σύρονται στα δικαστήρια οι πραγματικοί ζωόφιλοι, δυσφημώντας έτσι τη χώρα στο διεθνές φιλοζωικό κίνημα] και πρόδηλα απαράδεκτες και ολοκληρωτικής αντίληψης πρόνοιες του νομοσχεδίου (απαγόρευση ειδοποιήσεων και αγγελιών από ιδιώτες στο Διαδίκτυο για υιοθεσίες αδέσποτων!), ακόμη και αποτρόπαιες νομοθετικές προβλέψεις για την τύχη (ευθανασία) των άρρωστων είτε «επικίνδυνων» ζώων.
Ακόμη και η επιβολή τέλους στα είδη που αφορούν τα ζώα συντροφιάς και που προμηθεύεται κανείς από τα ειδικά καταστήματα είτε τα σούπερ μάρκετ φαντάζει επιεικώς αστεία -τρολάρισμα θα το έλεγα στη σημερινή γλώσσα- σε εποχή κρίσης, όπου ήδη τα έξοδα διατήρησης οικιακών ζώων αλλά και της βοήθειας που παρέχεται από πολλούς εξ ημών στα αδέσποτα είναι δυσβάσταχτη.
Και δεν θα σταθώ όχι μόνο γιατί έχουν ήδη αναλυθεί, στη ζωοφιλική αλλά και τη νομική τους διάσταση και με κάθε λεπτομέρεια στις ανακοινώσεις των μεγαλύτερων ζωοφιλικών ομοσπονδιών της χώρας, αλλά γιατί το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στην εμμονική, αναχρονιστική και ουδεμία σχέση έχουσα με την πραγματικότητα αντίληψη της ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και των αρμόδιων υπηρεσιών του, που αντικείμενό τους έχουν -δυστυχώς γι’ αυτά και για όσους τα αγαπούν πραγματικά με κατάθεση ψυχής, προσωπικής οδύνης και άφθονου, που δεν περισσεύει, χρήματος- τα ζώα.
Γιατί η φιλοσοφία, η κεντρική ιδέα, η απώτερη επιδίωξη που διαπνέουν πέρα για πέρα το νομοσχέδιο είναι η περιθωριοποίηση έως ποινικοποίηση του εθελοντισμού, των φιλοζωικών σωματείων και ομοσπονδιών, χάρη στην ανιδιοτελή προσφορά των οποίων σώζονται καθημερινά χιλιάδες ζώα από τη σκληρή μοίρα της εγκατάλειψης και της διαβίωσης στους δρόμους (μέσος όρος ζωής των αδέσποτων τα 2-3 χρόνια, ενώ στα δεσποζόμενα φτάνει τα 15).
Και τι προτείνει το υπουργείο να αντικαταστήσει αυτή την ανιδιοτελή προσφορά; Μια προσφορά που όχι μόνο δεν επιβαρύνει τον δημόσιο κορβανά, αλλά αντιθέτως γλιτώνει το κράτος από ένα πολύ υπολογίσιμο έξοδο;
Με ένα πνεύμα διόλου αριστερού, διόλου προοδευτικού και διόλου σύγχρονου κρατισμού επιχειρεί να αναθέσει όλες τις σχετικές εξουσίες και αρμοδιότητες στους δήμους της χώρας.
Σε αυτούς τους δήμους με τη σχεδόν μηδενική υποδομή στη συντριπτική τους πλειονότητα.
Με την ανύπαρκτη στελέχωση με ειδικούς για τα θέματα των ζώων.
Με την ανύπαρκτη προσφορά τους στα αδέσποτα μέχρι τώρα.
Κανείς δεν λέει να μην εμπλακούν ουσιαστικά οι δήμοι στο ζήτημα των αδέσποτων. Ίσα - ίσα, είναι κάτι που έπρεπε να είχε γίνει καιρό τώρα.
Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί τον επιχειρούμενο παροπλισμό του τόσο ζωντανού και δυναμικού ζωοφιλικού κινήματος, στο όνομα μιας κάκιστα εννοούμενης αντίληψης ανάληψης του ελέγχου των σχετικών θεμάτων από ένα απρόσωπο, άφιλο και αδιάφορο Δημόσιο.
Αυτό λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου το βασικό πρόβλημα.
Και αυτό, τώρα που αποσύρθηκε, ευτυχώς, το απαράδεκτο νομοσχέδιο του ΥΠΑΑΤ, είναι που πρέπει όχι απλώς να διορθωθεί, αλλά να ιδωθεί με ένα εντελώς άλλο, φρέσκο και απαλλαγμένο από παρωχημένες και ανεδαφικές εμμονές και αντιλήψεις βλέμμα.
Βλέμμα που αμφιβάλλω αν διαθέτει ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός του ΥΠΑΑΤ και οι αγκυλωμένες, απαρχαιωμένες και εν πολλοίς άσχετες με την πραγματική πραγματικότητα αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου.
Γι’ αυτό, η επαγρύπνηση των φιλοζωικών σωματείων και όλων όσων -και είμαστε πάρα πολλοί πια, εκατομμύρια στην κοινωνία- νοιαζόμαστε για την ευζωία και των άλλων νοημόνων και συναισθανόμενων πλασμάτων αυτού του πλανήτη και ιδίως για τα ζώα που μας συντροφεύουν τόσο αγαπητικά, όπως τα σκυλιά και οι γάτες, είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ.
Θα επανέλθω αν χρειαστεί. Ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί για τα ίδια, παράλογα και ασύγγνωστα, λάθη.
* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας- πολιτικός επιστήμονας, μέλος του Τμήματος Οικολογίας - Περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ, συντονιστής της Ομάδας για τα Δικαιώματα των Ζώων
