"Ο λαϊκισμός στοιχειώνει την Ιταλία" γράφουν τα περισσότερα ΜΜΕ που αναφέρονται στις εκλογές. Σωστό εν μέρει. Και λέω εν μέρει, διότι ο λαϊκισμός με εθνικιστικά χαρακτηριστικά στοιχειώνει πλέον όλη την Ένωση.
Η ΙΤΑΛΙΚΗ ημερήσια εφημερίδα «Il Fatto Quotidiano» σημειώνει ότι: «Παρόλο που κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει, η αύξηση της εκλογικής υποστήριξης στα λαϊκιστικά κόμματα συγκρίνεται με το Brexit και την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ".
Η ΑΝΕΡΓΙΑ, η φτώχεια και η οικονομική ανασφάλεια που χτυπούν τη μεγάλη πλειονότητα του ιταλικού λαού είχαν τις αρνητικές συνέπειές τους για το Δημοκρατικό Κόμμα και κάθε αριστερό πολιτικό σχήμα, που δεν κατάφεραν να εισπράξουν τίποτα από την εμφανή λαϊκή δυσαρέσκεια.
ΑΣ ΜΗΝ κάνουμε όμως ότι αυτό είναι νέο φαινόμενο. Διότι σχεδόν όλα τα ρεύματα διαμαρτυρίας για τις συνέπειες από την πολιτική της Ε.Ε., όπως την όρισαν ως μονόδρομο κυρίως οι γερμανικές κυβερνήσεις υπό την ανοχή της Γαλλίας, έχει τα τιμήματά της. Έκλεισαν τα μάτια στον υπερδανεισμό για να πουλάνε τα δικά τους προϊόντα σε βάρος των άλλων.
Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ άνιση ανακατανομή των πόρων, η ανεργία, κυρίως των νέων, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η συσσώρευση περισσότερου πλούτου στους έχοντες και κατέχοντες συν τα προσφυγικά ρεύματα προκάλεσαν αυτές τις τυφλές αντιδράσεις που ξύπνησαν τους εθνικισμούς σχεδόν παντού.
ΚΑΝΑΜΕ ότι δεν βλέπαμε το φαινόμενο Λεπέν; Δεν ανησυχήσαμε από την κυριαρχία της Δεξιάς με την Ακροδεξιά στην Αυστρία, ούτε για την αγελαία συμπεριφορά των πολιτών στις ανατολικές χώρες; Ξαφνιαστήκαμε που ακόμα και στη Γερμανία η Ακροδεξιά φούντωσε; Τότε, τι το περίεργο έχει το αποτέλεσμα στην Ιταλία; Το περίεργο είναι ότι μόνο δύο χώρες, η Ελλάδα και η Πορτογαλία, στράφηκαν αριστερά για να σωθούν.
ΟΛΑ αυτά έχουν είδη θορυβήσει τις ελίτ στις ηγέτιδες δυνάμεις της Ένωσης. Η επιλογή Μακρόν δεν ήταν τυχαία, όπως και οι προγραμματικές του θέσεις για την επανίδρυση της Ε.Ε. Το ίδιο τυχαία δεν ήταν και η υποχρεωτική κυβερνητική σύμπραξη στη Γερμανία.
ΑΡΚΕΙ αυτό; Θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, καθώς όλα δείχνουν ότι οι κίνδυνοι έχουν γίνει αντιληπτοί. Στην πορεία για την επανίδρυση, οι χώρες - μέλη θα βρεθούν μπροστά στην ανάγκη να θυσιάσουν μέλη που αρνούνται στην πράξη τη δημοκρατική λειτουργία του οικοδομήματος. Θα είναι δύσκολες αποφάσεις, αλλά, χωρίς αποφασιστικότητα, κάθε καθυστέρηση θα συνεπάγεται περισσότερους κινδύνους να ανοίξουν όλα τα ρήγματα με συνέπεια τη διάλυση. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νέα ηγεσία στις ΗΠΑ δεν έχει κανένα λόγο να θέλει μια ισχυρή και αυτοτελή Ευρώπη.
