Νά λοιπόν που έρχεται, και πάλι, στη δημόσια συζήτηση η αντίστιξη μεταξύ «νομίμου» και «ηθικού». Για λόγους εντελώς διαφορετικούς απ’ ό,τι στις προηγούμενες περιπτώσεις. Με την ευκαιρία, αυτή τη φορά, της αποδοχής του επιδόματος ενοικίου από την υπουργό Ράνια Αντωνοπούλου. Η οποία υπουργός, κατά την κοινή αίσθηση των πραγμάτων, θα όφειλε να μην αποδεχθεί το προνόμιο, δεδομένης της πολύ καλής οικονομικής της κατάστασης. Επειδή, μ’ άλλα λόγια, δεν το είχε ανάγκη. Και είναι, θα πρέπει να πούμε, ορθή εν προκειμένω η κοινή αίσθηση των πραγμάτων...
Ναι, ήταν απολύτως νόμιμη η είσπραξη του επιδόματος ενοικίου από την Ράνια Αντωνοπούλου. Και όχι, δεν ήταν μειωμένου ηθικού αντικρίσματος. Ουδείς θα μπορούσε να της καταλογίσει κάτι τέτοιο. Δεδομένου ότι -προφανώς- το θεώρησε προέκταση της υπουργικής αποζημίωσης. Εκείνο που -ορθώς και δικαίως- της καταλογίζεται είναι ελλειμματική κοινωνική αντίληψη. Μειωμένη κοινωνική ευαισθησία δηλαδή, δεδομένου του πολύ πλούσιου πόθεν έσχες της. Και δεδομένης της όχι καλής κατάστασης των δημόσιων οικονομικών. Που πάει να πει πως το χιλιάρικο του μηνιαίου επιδόματος ενοικίου της τ. υπουργού, θα έλειπε από τον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό. Μ’ αυτή την έννοια, καλώς ξεσηκώθηκε ο θόρυβος. Καλώς η ίδια επιστρέφει τα χρήματα. Καλώς απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση. Καλώς την ακολούθησε, από πολιτική ευθιξία, και ο σύντροφός της υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου. Από την κυβέρνηση της Αριστεράς, για να εξηγούμαστε. Γιατί προκειμένου για τους άλλους, για όλους τους άλλους, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Έχουν υπάρξει κι αν έχουν υπάρξει ανάλογες περιπτώσεις, δίχως ν’ ανοίξει μύτη...
Η λογική του πράγματος ίσως θα έπρεπε να πάει ακόμη παραπέρα. Θα περίμενα από στελέχη της Αριστεράς, από υπουργούς, βουλευτές, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, σε περίπτωση που διαθέτουν «βαρύ» πόθεν έσχες, αν δηλαδή δεν το έχουν ανάγκη, να αρνηθούν, σ’ αυτή τη φάση, ακόμη και τη μισθοδοσία τους από το δημόσιο ταμείο. Σκέψη η οποία διατυπώνεται δίχως να γνωρίζω αν, ποιοι και πόσοι έχουν ήδη προχωρήσει σε μια τέτοια, ευεργετική για το δημόσιο συμφέρον, κίνηση...
Ο Τσίπρας και οι άλλοι
Κατά τα λοιπά, έχουμε και λέμε. Είναι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ο οποίος, αμέσως μόλις προέκυψε το ζήτημα, ζήτησε την παραίτηση της Ράνιας Αντωνοπούλου. Είναι ο πρωθυπουργός ο οποίος προχωρά στην άμεση γενική κατάργηση του σχετικού προνομίου. Αν και δεν ξέρω πόσο ορθή είναι η οριζόντια εφαρμογή της, δεδομένου ότι κάποιοι θα έχουν πραγματικά την ανάγκη του επιδόματος. Και για να αντιληφθούμε το πολιτικό και το ηθικό βάρος της άμεσης πρωθυπουργικής παρέμβασης (δεδομένου ότι τα πάντα λογαριάζονται και συγκριτικά), αρκεί να σκεφτούμε ότι δύο στελέχη πρώτης γραμμής της Ν.Δ., ο Γιάννης Βρούτσης και ο Γιάννης Μιχελάκης, έχουν πολύ πρόσφατα καταδικαστεί από ελληνικά δικαστήρια για πράξεις πραγματικά ατιμωτικές. Για ζημιογόνα εργασιακή μεταχείριση υπαλλήλου του ο πρώτος, για πληρωμένη από επιχειρηματία φωτογραφική επερώτηση ο δεύτερος. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε πως δεν πήρε χαμπάρι το παραμικρό, και για τις δυο περιπτώσεις. Και από την άλλη, ακόμη αναμένεται η «απάντηση» της Φώφης Γεννηματά στην, επίσης πολύ πρόσφατη, αποκάλυψη ότι το ένα εκατομμύριο μάρκα της Siemens, όντως διοχετεύτηκε, διά του Θόδωρου Τσουκάτου, στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, για να μείνουμε στα πολύ τελευταία, και να μην πάμε στα άλλα, τα ιδιαιτέρως επαχθή για τον ελληνικό λαό χρέη των δυνάμεων του παραδοσιακού δικομματισμού. Ε, ναι λοιπόν, δεν είναι όλοι ίδιοι. Και ναι, διαθέτει το, έναντι των άλλων, ηθικό πλεονέκτημα η Αριστερά. Και το διατηρεί. Και το υπερασπίζεται...
Και με την ευκαιρία της περίπτωσης Αντωνοπούλου. Μήπως θα έπρεπε, γι’ αυτή τουλάχιστον τη φάση. Μετά από την 8ετή μνημονιακή λαίλαπα. Τη φτωχοποίηση του ενός τρίτου του ελληνικού λαού. Και μέχρι να συνέλθουν πλήρως τα δημόσια οικονομικά. Μήπως θα έπρεπε να καταργηθεί η οριζόντια ισχύς όλων, χωρίς εξαίρεση, των δημόσιων ευεργετημάτων; Τιθεμένων σχετικώς, και προκειμένου για τα πάντα, εισοδηματικών κριτηρίων; Υψηλών εισοδηματικών κριτηρίων, αλλά κριτηρίων. Για τα πάντα. Από το επίδομα πολυτέκνων ως και τη δωρεάν Παιδεία, και τη δωρεάν δημόσια Υγεία, γιατί όχι; Για τα πάντα. Επιτέλους, όταν η ελληνική κοινωνία χειμάζεται, δεν υπάρχει λόγος να απολαμβάνουν των σχετικών ευεργετημάτων και εκείνοι που δεν το έχουν καμιά ανάγκη. Και οι οποίοι θα το προσθέσουν απλώς στο περίσσευμά τους...
