«Εγώ δεν μπορώ, δεν βγαίνει άλλο... Όταν ανέλαβα, ήξερα ότι η μετανάστευση θα με ταπεινώσει... Έχω εδώ διάφορα γραμμένα... χέσ' τα... δεν μπορώ τώρα». Ο εμφανώς καταβεβλημένος Γιάννης Μουζάλας αποχαιρετά με αυτές τις σκόρπιες φράσεις το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής...
Λοιπόν αυτός ο Γιάννης Μουζάλας που ανέλαβε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής τον Αύγουστο του '15, επί υπηρεσιακής κυβέρνησης Β. Θάνου, και παρέμεινε, μέχρι χθες, στη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κατά τη γνώμη μου η επιτομή του λαϊκού στελέχους της Αριστεράς, ιδιότητα δυσεύρετη στις μέρες μας.
Προλαβαίνω αντιρρήσεις: Ήταν αψεγάδιαστος ο Μουζάλας στον ρόλο του; Φυσικά όχι! Έκανε λάθη, είχε παραλείψεις, είχε καθυστερήσεις ακόμα και σε κρίσιμες συγκυρίες. Η κατάσταση στη Μόρια είναι απαράδεκτη. Δεκτά, γνωστά και αυτονόητα όλα αυτά.
Αλλά ήταν ο Μουζάλας. Με εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα εθελοντικής παρουσίας σε κοινωνικά κινήματα, ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Γιατρών του Κόσμου, με περισσότερες από 25 αποστολές στην Ασία και την Αφρική, άριστος γνώστης των ζητημάτων του μεταναστευτικού.
Και για να έχουμε ένα μέτρο της πραγματικότητας (και όχι των προθέσεων), ο Μουζάλας υπήρξε η "ασπίδα" της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού, εν τέλει της χώρας.
Ασπίδα απέναντι σε μια συμφωνία "επαίσχυντη", εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Μια συμφωνία που μας επιβλήθηκε ("υποχρεωθήκαμε") όταν έγινε πραγματικότητα το κλείσιμο των συνόρων από την Αυστρία και 9 βαλκανικές χώρες, παγιδεύοντας 50-60 χιλιάδες πρόσφυγες, με χιλιάδες παιδιά (πολλά ασυνόδευτα) στην Ειδομένη, στα νησιά, στον Πειραιά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, να ζουν σε άθλιες συνθήκες, μέσα στις λάσπες, να αντιμετωπίζουν ασθένειες και ανήκουστες κακουχίες.
Ποιος θα μπορούσε να διαχειριστεί την απάνθρωπη συμφωνία της 18ης Μαρτίου;
Ούτε φυσικά εμείς εδώ στην "Αυγή" γνωρίζουμε, ούτε άλλοι σε κομματικά γραφεία, με φιλέσπλαχνες προσεγγίσεις και σχέδια αλληλεγγύης επί χάρτου. Σε όλα αυτά συνήθως -κι εμείς- αριστεύουμε...
Ο Γιάννης Μουζάλας φεύγει "ταπεινωμένος", όπως είχε προβλέψει, ένα "τσαλακωμένο" (πού 'σαι, Τσακαλώτε) λαϊκό στέλεχος της Αριστεράς.
Αφήνοντας όμως μια μεγάλη κληρονομιά κυβερνητική, κομματική, εν τέλει εθνική.
Την τουλάχιστον ανεκτή διαχείριση του προσφυγικού, κάτω από αυτές τις συνθήκες που διαμόρφωσε η Συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας.
Και αυτό θα του το χρωστάμε...
