Ο Καμύ έλεγε "όταν όλοι μας γίνουμε ένοχοι, τότε θα έχουμε δημοκρατία". Αυτό όμως προϋποθέτει πολίτες, τίμιους απέναντι στον εαυτό τους και στο σύνολο. Στον αντίποδα βρίσκεται ο νευρωσικός που όχι μόνο δεν παραδέχεται ενοχή (κατά Φρόυντ, όλοι αισθάνονται ενοχή) αλλά θα διαπράξει και άλλο έγκλημα. Είναι ο εγκληματίας λόγω αισθήματος ενοχής που, κατά Φρόυντ, ασυνείδητα και όχι συνειδητά, θα εγκληματεί ωσότου εντοπισθεί προκειμένου να τιμωρηθεί και να εξιλεωθεί.
Στην εποχή των Μνημονίων, το συνδικάτο του εγκλήματος που λεηλάτησε την οικονομία επιβεβαιώνει και τον Καμύ και τον Φρόυντ. Νιώθουμε άραγε όλοι ένοχοι, ώστε να έχουμε δημοκρατία; Το θέμα της εβδομάδας, το "πάρτι στα φάρμακα", δείχνει πως όχι. Για χρόνια συγκαλυπτόταν παντοιοτρόπως, όπως λ.χ. με το επαναλαμβανόμενο κλισέ της "πολυφαρμακίας". Παρ’ ότι στοιχεία χρόνων του ΟΟΣΑ και άλλων φορέων δείχνουν δαπάνες φαρμάκων στην Ελλάδα κάτω του μέσου ευρωπαϊκού όρο, η προπαγάνδα του "συστήματος" έπεισε τους πολίτες για τη (συν)υπευθυνότητά τους στη λεηλασία. Οι πολίτες αποδείχθηκαν έτσι δημοκρατικότεροι των πρωταγωνιστών, που όχι μόνο δεν αποδέχονται ευθύνη, αλλά προχωρούν ακόμη παραπέρα. Παρ’ ότι συνειδητά αμύνονται, επιδιώκουν, σύμφωνα πάντα κατά Φρόυντ, την "τιμωρία" τους. Ακολουθώντας την ίδια θεωρία, εντοπίζουμε "εγκλήματα" σε βάρος κοινής λογικής και ηθικής. Υπό ομαλές συνθήκες, ουδείς λογικός πολίτης θα διανοείτο να εκστομίσει παιδαριώδη επιχειρήματα, όπως να χαρακτηρίσει "κουκουλοφόρους" τους προστατευόμενους μάρτυρες. Όπως ουδείς θα διανοείτο να βιάσει πέραν της κοινής λογικής και την ηθική της ελληνικής κοινωνίας, για την οποία η λέξη "κουκουλοφόροι" έχει ταυτισθεί με τους καταδότες της Κατοχής που έστελναν πατριώτες στο απόσπασμα. Είναι λοιπόν ανήθικο να "ξεπλένεις" δωσίλογους εξομοιώνοντάς τους με πολίτες συνδράμοντες το έργο της Δικαιοσύνης. Ώς τώρα η "τιμωρία" συνίσταται στη θυμηδία και οργή από τα παράλογα και ανήθικα επιχειρήματα. Αν ο Φρόυντ έχει δίκιο, εάν όντως είναι ένοχοι οι κατονομαζόμενοι (επί του παρόντος θεωρούνται, και πρέπει να θεωρούνται, αθώοι), ακόμη και αν δεν "τιμωρηθούν" από τα δικαστήρια, η τιμωρία, την οποία ασυνείδητα επιδιώκουν, είναι το τσαλάκωμα της δημόσιας εικόνας τους.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όντας κάποτε υπαρξιστής, πιθανότατα είχε υπόψη του τη φράση του Καμύ λέγοντας "μαζί τα φάγαμε". Μόνο που η δήλωση αυτή είναι έξω από το πνεύμα του Καμύ. Την ενοχή και την ευθύνη τις αναλαμβάνεις. Δεν τις επιβάλλεις. Η ταύτισή του αυτή με ένα σύστημα φαυλότητας, ακόμη και αν ήταν ο τιμιότερος πολιτικός στη χώρα, προκάλεσε ένα από τα βιαιότερα "τσαλακώματα" δημόσιας εικόνας των τελευταίων δεκαετιών. Προς επιβεβαίωση του Φρόυντ.
Είναι ανήθικο να "ξεπλένεις" τους δωσίλογους κουκουλοφόρους εξομοιώνοντάς τους με πολίτες συνδράμοντες το έργο της Δικαιοσύνης
