Του Τάσου Παππά
Μερικές σκέψεις για τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν με αφορμή το θέμα της Novartis: «Δεν είναι σκάνδαλο ακόμη, είναι υπόθεση που διερευνά η Δικαιοσύνη». Λάθος. Είναι σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, με το οποίο ασχολούνται οι διωκτικές αρχές πολλών χωρών. Η ελληνική διάστασή του είναι προφανής, γιατί η Ελλάδα είναι χώρα αναφοράς για την τιμή του φαρμάκου. [...]
«Η επίσκεψη Τζανακόπουλου στον Άρειο Πάγο συνιστά ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη». Ωμή παρέμβαση, μέρα μεσημέρι, παρουσία δημοσιογράφων; Δηλαδή τι επιχείρησε να κάνει η κυβέρνηση; Να συντάξει τη δικογραφία; Αυτή ήταν έτοιμη εδώ και μέρες. Όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ αυτής της εκδοχής δεν καταλαβαίνουν ότι εκθέτουν τους εισαγγελείς που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της εξιχνίασης αυτής της δυσώδους υπόθεσης; Δεν καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται και οι ίδιοι; Άλλα έλεγαν στο παρελθόν. Δεν γίνεται η ελληνική Δικαιοσύνη να είναι αμερόληπτη και ανεξάρτητη και να την αποθεώνουμε όταν βγάζει αποφάσεις που βολεύουν την πολιτική μας και να είναι ύποπτη για συναλλαγή με την κυβέρνηση και να τη δαιμονοποιούμε όταν βγάζει αποφάσεις που θίγουν πρόσωπα που ανήκουν στην παράταξή μας. Επί της ουσίας: η Δικαιοσύνη είναι τόσο ανεξάρτητη όσο ανεξάρτητοι θέλουν να είναι οι λειτουργοί της. Και χθες και σήμερα και αύριο.
«Μερικά από τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Τι νόημα έχει να βγαίνουν στη σέντρα πολιτικοί, αφού δεν πρόκειται να δικαστούν;». Όντως, σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει ποινικό μέρος. Όμως υπάρχει η ηθική πλευρά της πράξης. Αυτή δεν παραγράφεται. Δεν ξέρω τι θα προτιμούσε ένας εγκαλούμενος αυτού του επιπέδου. Η έκβαση μιας ποινικής δίκης είναι ανοιχτή. Υπάρχει και το ενδεχόμενο της αθώωσης. Η παραγραφή σε γλιτώνει από την περιπέτεια, αλλά αφήνει μια σκιά που θα σε καταδιώκει.
«Πρόκειται για σκευωρία που μεθόδευσε η κυβέρνηση». [...] Και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες οι πολιτικοί που κατηγορήθηκαν για χρηματισμό αυτήν την υπερασπιστική γραμμή υιοθέτησαν. [...] Ωστόσο, το βάρος της απόδειξης του σκανδάλου με συμμετοχή πολιτικών φέρει η κατηγορούσα Αρχή, ενώ το βάρος της απόδειξης ότι πρόκειται για σκευωρία φέρουν αυτοί που την καταγγέλλουν.
«Παραβιάζεται το τεκμήριο αθωότητας με το ξεφώνημα πολιτικών, ενώ δεν υπάρχει τελεσίδικη απόφαση εις βάρος τους». Σωστό. Δυστυχώς το τεκμήριο της αθωότητας έχει υποστεί μεγάλη ταλαιπωρία από μέσα ενημέρωσης και κόμματα. Δεν μπορούμε όμως να το θυμόμαστε κατά πώς μας εξυπηρετεί. Για παράδειγμα, δεν έχουμε κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας όταν ΜΜΕ, κόμματα και πολιτικοί αποκαλούν «τρομοκράτες» πολίτες που είναι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι;
(Εφημερίδα των Συντακτών)
