Ήταν επαναστατική πράξη να ακούς τα τραγούδια του Μίκη· έτσι πιστεύαμε ακόμα και το ’80. Μοσχοβολούσαν οι γειτονιές της Αθήνας βασιλικό και ασβέστη και οι εθνικόφρονες γείτονες κρύβονταν στις τρύπες τους. Αντιλαλούσαν τα τραγούδια του ακόμα, στις παρέες αργά τα βράδια, ξημερώματα σαν προσευχές. Μια γουλιά από επανάσταση... έστω, στο φαντασιακό μας...
Υπουργός Επικρατείας του Κων. Μητσοτάκη έγινε και κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για ξεπούλημα από την Αριστερά... Ποιος άλλωστε ήταν ικανός να κρίνει τον «Αρχάγγελο»; Τι κι αν και άλλες φορές είχε στεναχωρήσει χρεώνοντας «γενιτσαρισμό» στο ΚΚΕ ή εκείνο το «Καραμανλής ή τανκς;»... Όλα του συγχωρήθηκαν και όλοι ξεχάσαμε ότι το 1998, σε συνέντευξή του στα «Νέα», παρουσίαζε τον εαυτό του ως «Έλληνα που βάζει την Ελλάδα πάνω απ’ όλα» και διατράνωνε ότι η Αριστερά δεν υπάρχει. Έφτανε ώς τους Λαμπράκηδες και τέλος...
Τα τραγούδια του δεν μπαγιάτεψαν στο χρόνο... γιατί τα σημαίνοντά τους ήταν βαθιά ριζωμένα στις ψυχές των ανθρώπων. Ήταν μουρμουρητά και έγιναν κραυγές που γαλούχησαν γενιές και γενιές, μεγαλώσαμε στην αγκαλιά τους. Απογοήτευση όταν χαρίστηκαν σε έναν φωσφοριζέ εκπρόσωπο του lifestyle, όπως ο κ. Ρουβάς... Αλλά ποιοι ήμαστε εμείς μες την απειροελάχιστη ασημαντότητα της ύπαρξής μας που θα κρίναμε τον Μίκη... το σύμβολο, τον ύψιστο καλλιτέχνη, τον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη, τον εκφραστή των αγώνων, των πόνων και των ονείρων.
Όλοι δακρύσαμε στην εικόνα των δύο υπερήλικων τιτάνων, Μίκη και Γλέζου, μπροστά στα ΜΑΤ των Μνημονίων το 2012, και είπαμε... ας είναι... νερό και αλάτι. Κάναμε τα στραβά μάτια σε κάτι ακατανόητα εθνικιστικά τσιτάτα που κατά καιρούς κατέκλυζαν τις συνεντεύξεις του θυμίζοντας τους υπερπατριώτες που τον κυνηγούσαν και φυσικά δεν θέλαμε να ξέρουμε την εθνοπατριωτική του «Σπίθα».
Όμως η εικόνα του Μίκη στο Σύνταγμα να απευθύνεται στα «αδέρφια» του, τους ρατσιστές, και τα αδέρφια του, τους φασίστες, άνοιξε ξαφνικά μια χαράδρα, έναν γκρεμό ανάμεσα, και με μιας βρέθηκε «απέναντι». Πάγια τακτική της Ακροδεξιάς και του φασισμού είναι η υιοθέτηση, η στρέβλωση και η κακοποίηση των συμβόλων τής Αριστεράς. Ο Μίκης, όμως, τους χαρίστηκε οικειοθελώς ως δώρο και ξέπλυνε τους βασανιστές του θυσιάζοντας τραγούδια και συντρόφους στον βωμό μιας αθανασίας που δεν την είχε καν ανάγκη γιατί την είχε ήδη κατακτήσει... Τους χαρίστηκε γιατί θέλησε με όχημα τον εθνικισμό να δοξαστεί ο ίδιος ως ιδέα οικουμενική...
Είναι η ηλικία ή ένα υπερφίαλο εγώ, ένας αμετροεπής ναρκισσισμός... Ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω; Μια μηδαμινή απειροελάχιστη πολιτική μονάδα... πώς θα τον κρίνω; Όπως κρίνονται όλοι σε αυτή τη ζωή και για όλα. Οι άνθρωποι είναι σημεία των καιρών τους... Και τα σύμβολα κατακρημνίζονται και πέφτουν... Τα θαύματα έχουν προ πολλού ξεθωριάσει, ήρωες και σωτήρες δεν υπάρχουν και αυτό μας διδάσκει ο «Αρχάγγελος» με την έκπτωσή του αυτή.
Τι να κάνεις ένα τραγούδι... το πιο όμορφο του κόσμου, αν δεν σημαίνει κάτι; Αν του αφαιρέσεις το νόημα, το χάδι στην ψυχή των ανθρώπων μένει κούφιο... και με τραγούδια κουφάρια, ο κόσμος δεν μπορεί να πορευτεί... Τα κλείνει στα χρονοντούλαπα και δημιουργεί άλλα...
Θλίβομαι και φοβάμαι ότι αυτό που θα μείνει τελικά, μετά από μια πορεία αγώνα και μεγαλειώδους έμπνευσης, θα είναι η εικόνα ενός ηλικιωμένου μισαλλόδοξου στο Σύνταγμα να παραληρεί ακούγοντας παιάνες και να ξιφομαχεί με φανταστικούς εχθρούς... Εκείνο που θα μείνει τελικά να θυμάμαι είναι αυτή η μαχαιριά που έδωσε ο «διεθνιστής πατριώτης» και έκοψε τον ομφάλιο λώρο που τον έδενε με την Αριστερά, μια και έξω.
Μια Κυριακή μεσημέρι, στο Σύνταγμα, μια εθνικιστική δυσωδία απλώθηκε από εκείνο το «αριστερόστροφος φασισμός» καθώς πλέον ευτυχής (φευ)... συνεμμορφώθην προς τας υποδείξεις και οι γειτονιές του δεν θα έχουν κανέναν λόγο πια να μοσχοβολούνε.
