Ο πανούργος ίππος, μεταμφιεσμένος σε άκακο γαϊδουράκι, προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της νεαρής πριγκίπισσας. Όταν ανεβαίνει στη ράχη του, εκείνος μεταμορφώνεται σε πήγασο και την απαγάγει.
Τα λευκά μένουν χωρίς το δυνατό τους κομμάτι. Αφήνοντας τον τεμπέλη βασιλιά να μεροκοιμάται, ξεκινούν να ελευθερώσουν την πριγκίπισσα. Η θυμωμένη βασίλισσα των μαύρων κλέβει το φως της μέρας και πέφτουν σε παγίδες που τους στήνει η πονηρή αλεπού. Ύστερα από περιπέτειες, συναντάνε το γυάλινο πιονάκι. Είναι τόσο διάφανο, που δεν μπορεί να πει ψέματα, εκτός κι αν φορέσει καπέλο...
Το παραμύθι συνεχίζεται, όχι από τη γιαγιά, γύρω από το μαγκάλι, αλλά από τη θεατρική σκακιστική ομάδα που βρίσκεται στα σπάργανα και φιλοδοξεί να φέρει μια αύρα δημιουργίας.
Εδρεύει στο εντευκτήριο του Αθλητικού Πολιτιστικού Ομίλου «Κότινος» (Σπετσών 81β, Κυψέλη, https://kotinoschess.com/).
Η θεατρική σκακιστική ομάδα είναι ανοιχτή σε παιδιά και σε όσους και όσες αισθάνονται παιδιά (τετριμμένο), σε όσους και όσες νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν, να δεχθούν συγχαρητήρια επειδή υποκρίνονται!
Δεν είναι απαραίτητη η θεατρική εμπειρία, ούτε οι σκακιστικές γνώσεις. Μόνο η όρεξη!
Το ότι σπουδαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες έπαιζαν σκάκι (Χ. Μπόγκαρτ, Σ. Κιούμπρικ, καθώς και οι δικοί μας Αιμ. Βεάκης, Κυβέλη, Μ. Φωτόπουλος, Α. Φιλιππίδης, Δ. Καλλιβωκάς, Στ. Ληναίος κ.ά.) μπορεί να λέει κάτι, μπορεί και όχι.
Το ότι έχουν γυριστεί ταινίες με θέμα το σκάκι («Η Έβδομη Σφραγίδα», «Η Άμυνα του Βασιλιά», «Θυσιάζοντας ένα πιόνι») μάλλον σημαίνει περισσότερα.
Το ότι έχουν ανεβεί επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις (πρόσφατα η «Σκακιστική Ιστορία» από τον θίασο Θύρσος, βασισμένη στο αριστούργημα «Σκακιστική νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ) είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό.
Η οργάνωση θεατρικής σκακιστικής ομάδας αποτελεί κάτι καινούργιο. Μπορεί να επιτύχει (το ευχόμαστε), μπορεί και όχι. Προσδοκία της είναι να σμίξει ανθρώπους που θέλουν να δώσουν διέξοδο στην ενέργεια και τη φαντασία τους, να συνδυάσουν θεατρικό με σκακιστικό παιχνίδι, σκακιστική με θεατρική κίνηση.
Ίσως φέρει μια τρυφερή ποιητική διάθεση στον χώρο του σκακιού. Τον ορθολογισμό στον χώρο του θεάτρου.
Θα συγκρουστούν ο κυνισμός με τον ρομαντισμό, ο αλτρουισμός με τη σκοπιμότητα, το αυθόρμητο με το προμελετημένο. Ίσως, τελικά, συνυπάρξουν.
Σε μια διαγραμμισμένη σκηνή.
Με μια τρίτη διάσταση στη σκακιέρα!
