Του Δημήτρη Ματθαίου
Με αποκλειστικό μπούσουλά της, το «δόγμα της “μη λύσης”», η πλειοψηφία του πολιτικού – κομματικού συστήματος της χώρας μας λειτούργησε, επί δεκαετίες, ως «δύναμη αδράνειας» στο θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Η «λογική της ακινησίας», βέβαια, δεν αφορά μόνον σειρά εθνικών θεμάτων. Αντίθετα, αποτελούσε δομικό χαρακτηριστικό σχεδόν του συνόλου της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας, ως προς τον τρόπο που αντιμετώπισαν τα σοβαρά προβλήματα σε καίριους πυλώνες της Ελλάδας, όπως βέβαια, την οικονομία και την ανάγκη ριζοσπαστικών μετασχηματισμών της ελληνικής κοινωνίας. Τα αποτελέσματα αυτής της μακράς περιόδου «στασιμότητας» του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, είναι γνωστά: Η βαθιά οικονομική και θεσμική κρίση που βιώνει η χώρα μας.
Τώρα, με αφορμή τις διεργασίες που συντελούνται προς την κατεύθυνση της ενδεχόμενης επίλυσης του ονοματολογικού, εκείνες οι ίδιες δυνάμεις της αδράνειας που, με τους χειρισμούς τους, εξασθένισαν την θέση της χώρας στην εγγύς και ευρύτερη γειτονιά μας, ξαναβγάζουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τα βαρίδια του παρελθόντος. Φοβικά σύνδρομα και δήθεν επιχειρήματα του τύπου ότι «οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες», «τα θέματα είναι δύσκολα» και «επικίνδυνα», «η κοινή γνώμη δεν είναι έτοιμη», επιστρατεύονται και πάλι για να ενισχύσουν το «Δόγμα» και το «λόμπυ» της «μη λύσης». Λογικές, δηλαδή, που κυριάρχησαν επί δεκαετίες σε κάθε πτυχή της πολιτικο-οικονομικής ζωής της χώρας, και, βέβαια, στα εθνικά θέματα.
Όμως, το «Δόγμα τη μη λύσης» στα εθνικά θέματα, έκανε τα μικρά προβλήματα … βουνά, αφήνοντας πάντως τα μεγάλα να … μεγαλώνουν κι’ άλλο. Οι δυνάμεις της αδράνειας που συντηρούν αυτό το «Δόγμα» δεν είναι άγνωστες. Είναι αυτές που κυριάρχησαν σε κάθε προσπάθεια απεμπλοκής, υπό όρους φυσικά. Είναι εκείνοι οι πολιτικοί που έκτισαν καριέρες πάνω σε αυτά τα προβλήματα. Φυσικά είναι η διαπλοκή που συντηρούσε όλη αυτή την πολιτική τάξη πραγμάτων . Είναι οι ακροδεξιοί σε όλο το φάσμα τους που επιχειρούν να διχάσουν την κοινωνία σπέρνοντας την διχόνοια και το μίσος μιλώντας για «προδότες, αλήτες» και άλλα τινά.
Το πλέγμα των δυνάμεων της αδράνειας περιφέρεται όλα αυτά τα χρόνια παρουσιάζοντας αποκλειστικά όλα τα αρνητικά που μπορεί να προκύψουν από μια πιθανή λύση. Ποτέ δεν αναφέρθηκαν στα θετικά που υπάρχουν στην μία ή στην άλλη λύση.
Όμως στην εξωτερική πολιτική και στα εθνικά θέματα δεν υπάρχει άσπρο - μαύρο όταν επιχειρείς να βρεις λύση δια της διπλωματίας. Ας μην ξεχνάμε αυτό που έχει επισημανθεί πολλές φορές. Ότι το δόγμα της «μη λύσης», με δεδομένες τις συνθήκες στα Βαλκάνια, μπορεί να οδηγήσει πολύ απλά σε Μεγάλη Αλβανία και Μεγάλη Βουλγαρία. Για αυτό τίποτα δεν είναι μονόσημαντα καλό ή κακό. Μόνο στον πόλεμο ο νικητής τα παίρνει όλα (αφαιρώντας, βέβαια, τα θύματα που θα θρηνεί έτσι κι αλλιώς). Αυτό θέλουν; ‘Η επιθυμούν κι’ αυτοί να βάλουν το λιθαράκι τους στους αλυτρωτισμούς ακραίων «κύκλων» γειτόνων μας;
Όπως και να’ χει, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Άλλο είναι να μην καταλήγεις να βρεις λύση και άλλο να μην επιδιώκεις την επίλυσή τους. Δυστυχώς, αυτό είναι που κυριάρχησε επί πολλά χρόνια με τα ίδια επιχειρήματα πάντα. Άλλοτε δεν ήταν καλή η διεθνής συγκυρία, άλλοτε δεν ήταν έτοιμη η κοινή γνώμη κι άλλοτε και τα δυο μαζί. Ακόμη κι αν ίσχυαν αυτά ως επιχειρήματα, είναι έτοιμα τα δύο "παραδοσιακά", πρώην μεγάλα κόμματα να πουν πότε προσπάθησαν να αλλάξουν τις συνθήκες και τις ισορροπίες; Πότε προσπάθησαν να συζητήσουν με την κοινωνία, να της μιλήσουν ειλικρινά και να της πουν αλήθειες; Στις περισσότερες περιπτώσεις η «λογική» τους στα εθνικά θέματα ήταν αντίστοιχη με αυτή που ακολουθούσαν στην εσωτερική πολιτική σκηνή: «Η λογική του “ώριμου φρούτου”. Θα πέσει από μόνος του ο αντίπαλος και θα έρθω εγώ στην εξουσία.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε και το Μακεδονικό. Άλλοτε ακροβατώντας ανάμεσα στο περιβόητο «σε 10 χρόνια δεν θα ασχολείται κανείς» και στην υπερπατριωτική πλειοδοσία, και άλλοτε με την ενδόμυχη επιθυμία ότι «θα διαλυθούν μόνοι τους οι Σκοπιανοί και δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς». Τριάντα χρόνια τώρα, όμως, όχι μόνον δεν διαλύθηκε, αλλά αντίθετα αναγνωρίστηκε από τουλάχιστον 130 χώρες. Μεταξύ αυτών, μάλιστα, και υπερδυνάμεις, οι οποίες το αναγνώρισαν με την Συνταγματική ονομασία του (πχ ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα). Άραγε, ουδείς από το «παραδοσιακό» πολιτικό κατεστημένο νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί για όλα αυτά και να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του; Κι’ όμως, τα κόμματα και οι πολιτικοί που φέρουν την ευθύνη, σήμερα κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους και προσπαθούν να σκαρφιστούν «επιχειρήματα» γιατί δεν θέλουν («δεν πρέπει», λένε) να λυθεί το θέμα. Πρόκειται για κλασσικούς οπαδούς του δόγματος της «μη λύσης». Αυτούς, δηλαδή, που οδήγησαν την Ελλάδα στον γκρεμό της κρίσης, και ουδόλως ενδιαφέρονται για να βάλουν την κοινωνία στην επόμενη σελίδα.
