Του Πάνου Σκουρολιάκου*
«Τι περιμένω από το 2018;». Για να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να είναι ή σοβαρός πολιτικός αναλυτής ή σοβαρός προφήτης. Εγώ δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και το τελευταίο που θα έκανα, θα ήταν ένα ευχολόγιο για τον άνθρωπο, την κοινωνία, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση ή τη ζωή στην οικουμένη.
Είμαι όμως παρατηρητής. Από χούι, αλλά και λόγω επαγγέλματος. Ο ηθοποιός παρατηρεί. Καταστάσεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις, σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Μετά τα φιλτράρει όλα αυτά και προσπαθεί να τα θέσει στην υπηρεσία της θεατρικής πράξης, επιστρέφοντάς τα στην κοινωνία.
Μπορώ να πάω πίσω λοιπόν. Γιατί το παρελθόν, όπως και να το ερμηνεύσει κανείς, είναι εκεί. Γέγονε και εμετρήθη! Πριν από δέκα χρόνια, ας πούμε, τι μου ή μας συνέβη;
Από το 2007 η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Δεν ήξερα ούτε προέβλεπα το μέλλον, κάτι όμως εκυοφορείτο και αυτό όλοι το εισπράτταμε. Η ένδεια πριν από την «επίσημη» κρίση είχε ωθήσει κάποιους να επιχειρήσουν εφόδους σε σούπερ μάρκετ από όπου «απαλλοτρίωναν» τρόφιμα και τα μοίραζαν σε φτωχούς. Ήταν η στιγμή που θεώρησα πως το εμβληματικό έργο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» του Ντάριο Φο έπρεπε να επιστρέψει στη σκηνή. Την επομένη της πρεμιέρας σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Η Αθήνα έγινε ένα τεράστιο πεδίο μάχης. Καταιγιστικά γεγονότα όλο το 2008 μας οδήγησαν στις εκλογές του 2009 και από 'κει στο Καστελόριζο και στα Μνημόνια. Στις διαδηλώσεις και τους αγανακτισμένους, στις εκλογές του 2012, του 2015 και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., το Δημοψήφισμα, τις νέες εκλογές, ξανά κυβέρνηση και να ματώνουμε με τα προαπαιτούμενα, την προσπάθεια να σταθεί όρθιος ο λαός, ωσότου, μια ανάσα πριν από το 2018, κάτι να αχνοφαίνεται.
Από το 2018 λοιπόν περιμένω να λάβει υπ’ όψιν του το 2008 και τα χρόνια που ακολούθησαν. Να τα παρατηρήσει και να υλοποιήσει έργο θετικό που επιστρέφει στην κοινωνία και την Ιστορία...
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι ηθοποιός και βουλευτής Αττικής ΣΥΡΙΖΑ
